Zoekresultaten 13401-13450 van de 13660 resultaten

Klacht tegen verpleegkundige. Verweerster kent klaagster als psychiatrisch patiënt uit haar vorige werkkring. Klaagster verwijt verweerster haar beroepsgeheim te hebben geschonden. Klacht ongegrond verklaard.

De chirurg heeft bij klaagster een borstsparende operatie verricht. Zij verweet de chirurg dat hij in plaats van de tumor gezond weefsel had verwijderd. De chirurg heeft verweer gevoerd. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat het verwijderen van gezond weefsel in plaats van de geconstateerde tumor bij minder dan 1% van soortgelijke uitgevoerde operaties voor komt en helaas niet te vermijden is daar deze zich niet per definitie laat herkennen bij de ingreep.

Aanvraag vergunning tot verblijf met als doel medische behandeling. In kader van bezwaarprocedure tegen afwijzing van aanvraag is de arts, verbonden aan het Bureau Medische Advisering (BMA), door de IND gevraagd te adviseren. Volgens klager (1) had het dossier aanleiding moeten zijn te twijfelen aan de effectiviteit van de behandeling in het land van herkomst; (2) heeft de arts ten onrechte in het advies opgenomen dat klager wel kan reizen als hij wordt begeleid door sociaal psychiatrisch verpleegkundige, (3) ontbeert het advies de nodige zorgvuldigheid. Het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat de klacht in alle onderdelen ongegrond is wordt in beroep verworpen. Het Centraal Tuchtcollege overweegt dat ingeval er twijfel bestaat over effectiviteit van de te verkrijgen behandeling daarvan in rapportage melding moet worden gemaakt. Daarbij wordt van de arts verwacht dat hij de kernfactoren die hij kan wegen, weegt. Specifieke karakter van de stoornis/ziekte van klager en de oorzaak daarvan kunnen meebrengen dat BMA arts gemotiveerd aangeeft of er al dan niet een aanmerkelijke kans is dat getwijfeld moet worden aan de effectiviteit.

De klacht betreft de behandeling van klagers vader: verder de patiënt te noemen. De klacht houdt, kort samengevat, in dat de chirurg, bij de opname van de patiënt in het ziekenhuis wegens buikpijnklachten, een onjuiste diagnose heeft gesteld. De patiënt is overleden. De chirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat de chirurg geen verwijt kon worden gemaakt dat hij niet eerder de oorzaak van de klachten had vastgesteld en dat hij verdedigbaar had gehandeld door eerst af te wachten en dat hij zich vervolgens mede had laten leiden door het weer verbeterende klinisch beeld van patiënt.

Klacht tegen fysiotherapeut. Klager niet-ontvankelijk na herindiening klacht na eerdere intrekking. Naar het oordeel van het college is in dit geval sprake van bijzondere omstandigheden. Allereerst valt te wijzen op alle acties die klager in persoon tegen verweerder had ondernomen via het strafrecht, het klachtrecht, de Inspectie en het tuchtrecht. Voorts is van belang dat klager pal voor de zitting via zijn advocaat, die zich twee weken tevoren voor het eerst namens hem had gesteld nadat klager de procedure tot dan toe steeds zelf had gevoerd, zonder nadere redengeving en onder aanbieding van excuses de klacht heeft ingetrokken. Tegen die achtergrond mocht verweerder ervan uitgaan dat klager de klacht weloverwogen door tussenkomst van zijn advocaat had ingetrokken en dat klager hem niet opnieuw tuchtrechtelijk zou aanspreken ter zake van dezelfde feiten. vlak voor de zitting.

Klager verwijt verweerder, oogarts, dat hij te laat heeft gereageerd op de oogproblemen van klager waardoor de tumor in de hersenen (te) laat werd ontdekt. Klager is blind geworden aan beide ogen. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat van een verwijtbaar delay geen sprake is. De klacht is ongegrond.

Klager verwijt verweerder, kno-arts, dat hij, als directeur patiëntenzorg van de kliniek waar klager een operatieve behandeling heeft ondergaan, heeft toegelaten dat de operatie door een arts werd uitgevoerd die, anders dan door de kliniek werd gepresenteerd, niet geregistreerd was als plastisch chirurg. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd, primair ten aanzien van de ontvankelijkheid. Het college acht klager ontvankelijk en de klacht (deels) gegrond: waarschuwing.

In het kader van problemen rond de omgangsregeling van klager met zijn kinderen heeft de rechtbank bepaald dat er een forensisch psychologisch diagnostisch onderzoek in civiel kader diende te worden ingesteld bij de kinderen, bij klager en diens ex-echtgenote. Het onderzoek is uitgevoerd onder leiding van de gezondheidszorgpsycholoog. De rechtbank heeft klager de omgang met zijn kinderen gedurende twee jaar ontzegd. Klager verwijt de gz-psycholoog het onzorgvuldig en ondeskundig uitvoeren van het onderzoek, de onjuiste uitkomst en het weigeren om correcties in het rapport te verwerken. Het RTG legt de maatregel van waarschuwing op. Het Centraal Tuchtcollege heeft het beroep van de gz-psycholoog verworpen en heeft de publicatie van de beslissing gelast.

Klager komt in beroep van het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat klacht tegen arts, werkzaam als Arbo-arts, ongegrond is verklaard. Beroep betreft vijf van de zes oorspronkelijke klachtonderdelen. Centraal Tuchtcollege oordeelt dat het de arts vrij staat zich Arbo-arts te noemen, dat niet is gebleken dat klager tijdens spreekuurcontact rugklachten heeft geuit, dat de arts de Nederlandse taal onvoldoende beheerst en/of niet objectief en niet bekwaam heeft gehandeld en/ of zijn beroepsgeheim heeft geschonden. De bestreden beslissing van het Regionaal Tuchtcollege blijft in stand.

Patiënte is bekend met de ziekte SLE en wendt zich in de nachtdienst met klachten tot de huisarts. De huisarts schrijft de pijnstiller Tramadol voor en adviseert patiënt zich de volgende dag te wenden tot haar behandelend reumatoloog. In de loop van de volgende avond wordt patiënte onder een verdenking van een vasculitis en een asceptische meningitis op basis van SLE opgenomen op de Intensive care Unit van het Ziekenhuis. Klagers verwijten de huisarts geen zorgvuldig onderzoek te hebben verricht, waardoor zij geen juiste diagnose heeft kunnen stellen. Het Regionaal Tuchtcollege oordeelt dat tijdens het consult geen van de klachten op een meningitis wezen of een andere acute aandoening, dat de klachten van patiënt in verband konden worden gebracht met de SLE en dat Tramadol kon worden voorgeschreven juist omdat daarvoor geen contra-indicaties bestonden. Het Regionaal Tuchtcollege wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege.

Klaagster verwijt verweerder als verloskundige dat hij in 2002 bij een echografie bij een amenorroeduur van 17 weken anencefalie niet heeft vastgesteld. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat thans - acht jaar later - niet is vast te stellen dat de door klaagster overgelegde echo’s door verweerder zijn gemaakt. Dat verweerder een bepaalde opmerking tegen een collega van klaagster zou hebben gemaakt staat niet vast en betreft geen handelen als bedoeld in de tuchtnorm van artikel 47 Wet BIG.

Klager heeft zich met huidklachten gewend tot de huisartsenpost. Klager verwijt zijn eigen huisarts dat hij zich heeft geconformeerd aan het beleid van de waarnemend huisarts erop neerkomend dat de gordelroos niet meer te behandelen viel met een antiviraal middel en hem niet heeft doorverwezen naar een specialist. Het RTG heeft de klacht als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege heeft het beroep van klager verworpen.

Klager heeft zich met huidklachten gewend tot de huisartsenpost. Klager verwijt de waarnemend huisarts dat hij zonder deugdelijk onderzoek heeft geconcludeerd dat klagers gordelroos niet meer te behandelen was met een antiviraal middel en dat hij klager niet heeft doorverwezen naar een specialist. Het RTG heeft de klacht als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege heeft het beroep van klager verworpen.

Klager verwijt de cardioloog dat hij geen onderzoek heeft gedaan naar de reden voor opname van klager, dat hij zonder klager te onderzoeken een dubbele maximale dosis pijnstilling heeft voorgeschreven, met medicijnvergiftiging tot gevolg, en voorts dat hij de huisarts niet heeft geïnformeerd dat klager zieker uit het ziekenhuis is ontslagen dan hij was bij opname. De cardioloog heeft verweer gevoerd. Het College heeft de drie onderdelen van de klacht in raadkamer afgewezen.

Klager verwijt de neuroloog dat de nekmassage twee dagen na het voorschrijven nog niet was aangevangen en voorts dat hij klager zieker uit het ziekenhuis heeft ontslagen dan hij was bij opname. De neuroloog heeft verweer gevoerd. Het College heeft beide klachtonderdelen in raadkamer afgewezen.

Klager verwijt de huisarts dat hij, door het afgeven van een verklaring die niet beperkt was tot alleen de medische gegevens die hem bekend waren, de voor hem professioneel geldende grenzen heeft overschreden. De huisarts ziet achteraf in dat hij zich van een dergelijke uitlating had behoren te onthouden. Het College heeft vastgesteld dat de huisarts al eerder een soortgelijke verklaring aan de voormalige echtgenote van klager had verstrekt. Het College heeft de arts een waarschuwing opgelegd.

Klager verwijt de neuroloog onder meer dat hij: onvoldoende lichamelijk onderzoek heeft verricht, een onjuiste diagnose heeft gesteld, onterecht een tweede (controle) bloedonderzoek achterwege heeft gelaten, te laat klager heeft verwezen voor een MRI-onderzoek en niet aan bestrijding heeft gedaan van pijn en krampen. Voorts wordt de neuroloog verweten dat zijn handelingen niet lege artis zijn uitgevoerd en dat er daardoor bij klager sprake is van tijdelijke en mogelijk blijvende invaliditeit en pijn. De neuroloog heeft verweer gevoerd. Het College heeft drie van de twaalf klachtonderdelen gegrond geacht en heeft de arts een waarschuwing opgelegd.

Klager verwijt de neurochirurg dat hij zelf geen afweging heeft gemaakt over de noodzaak c.q. wenselijkheid van de door hem uitgevoerde ingreep. Het had de arts volgens klager duidelijk moeten zijn dat de diagnose van de neuroloog onjuist was. De neurochirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College heeft de klacht afgewezen.

Klaagster verwijt twee neurochirurgen waaronder verweerder dat zij haar ten onrechte op grond van een bij MRI-onderzoek vastgestelde colloïd cyste een –risicovolle- operatieve behandeling hebben voorgesteld zonder dat de noodzaak van een operatie aanwezig was. Beide neurochirurgen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klacht tegen verweerder is afgewezen. Het college oordeelde dat verweerder op goede gronden de operatie noodzakelijk heeft geacht.

Betreft informed consent. Een chirurg heeft bij klager de indicatie gesteld tot een spataderoperatie. De klacht houdt in dat de chirurg aan klager heeft doen voorkomen dat hij klager zelf zou opereren en dat hij vervolgens zonder toestemming van klager de operatie door een andere arts (zaak 2008/019) heeft laten uitvoeren. Het Regionaal Tuchtcollege heeft de klacht op alle vier klachtonderdelen als ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege oordeelt dat de chirurg heeft verzaakt in de op hem rustende verplichting inzake het verkrijgen van toestemming, nu niet aannemelijk is geworden dat hij klager de uitdrukkelijke toestemming heeft gevraagd en van hem heeft verkregen voor het laten verrichten van de spataderoperatie door een andere (vooraf niet met name genoemde) arts en verklaart het eerste klachtonderdeel alsnog gegrond. Het Centraal Tuchtcollege legt de chirurg terzake een waarschuwing op met publicatie van de beslissing. Zie ook zaken 2009/019 en 2009/020.

Klager, die bekend was met Diabetes Mellitis type I, verwijt de neuroloog dat hij ten onrechte de diagnose epilepsie heeft gesteld en onvoldoende onderzoek –bloedsuiker controles- heeft verricht naar de oorzaak van de bij klager optredende insulten. De neuroloog heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft geoordeeld dat verweerder onvoldoende nader onderzoek heeft gedaan , zoals nachtelijke glucosmetingen, om Diabetes Mellitis als mogelijke oorzaak van de klachten van klager uit te sluiten.

Klaagster verwijt in eerste aanleg psychiater (1) ten onrechte voorschrijven van een proefbehandeling met Concerta ter diagnosticering of uitsluiting van ADD, (2) niet nakomen gemaakte afspraken in behandelplan, (3) niet tijdig antwoorden op brief UWV, (4) zonder gewichtige reden afbreken van behandeling en (5) gebruik van grievende en stigmatiserende medische term secundaire ziektewinst. Psychiater komt in beroep van oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat onderdelen 1, 3, 4 en 5 gegrond zijn en van de opgelegde maatregel van waarschuwing. Ad (1): Volgens Centraal Tuchtcollege mocht de psychiater onder de geschetste omstandigheden en in aanmerking nemend dat relatief snel duidelijk is of dit middel al dan niet een positief effect heeft proefbehandeling met Concerta voorschrijven. Ad (3). Centraal Tuchtcollege acht aannemelijk dat de arts telefonisch contact heeft gehad met UWV. Het ware beter geweest als dit was vastgelegd in het dossier, doch nalaten daarvan is niet tuchtrechtelijk verwijtbaar. (Ad 4): Voor klaagster had duidelijk moeten zijn dat als zij niet meewerkte aan uitvoering behandelplan de behandelrelatie zou worden beëindigd. Ad (5): In psychiatrie vaak gebruikte en medisch geaccepteerde term Secundaire Ziektewinst in brief aan de huisarts is niet onnodig grievend en stigmatiserend. De psychiater mocht er van uitgaan dat de huisarts wist wat met de uitdrukking werd bedoeld. Beroep slaagt en klacht wordt alsnog in alle onderdelen ongegrond verklaard.

Klaagster verwijt de uroloog dat hij het levenseinde van de echtgenoot van klaagster (patiënt) onnodig heeft verzwaard, door patiënt en zijn familie te lang te hebben laten wachten. Voorts wordt de uroloog verweten dat hij geen gehoor heeft gegeven aan de nadrukkelijk uitgesproken wens van palliatieve sedatie met dormicum. Tot slot wordt de uroloog nog hergebruik van een katheter verweten. De uroloog heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College heeft de klacht in haar geheel afgewezen.

null

Patiënt had meerdere jaren wisselende klachten van HPN en andere klachten met betrekking tot gewrichten/bewegingsapparaat. Huisarts doet bloedonderzoek en onderkent een leverfunctiestoornis. Er zijn geen duidelijke aanwijzingen voor de pijnklachten van patiënt. Later blijkt deze een zeldzame variant van Kalher te hebben. Huisarts heeft gelet op betrekkelijk jonge leeftijd van patiënt, de zeldzame aard van de ziekte gelet op het brede onderzoek dat hij heeft gedaan niet tuchtrechtelijke verwijtbaar gehandeld. Klacht ongegrond. Ook de klacht die betrekking had op het niet adequaat afgeven van het medisch dossier wordt ongegrond verklaard.

De klacht betreft de behandeling van klagers zoon door diens grootvader die kinderarts is. Klager verwijt de kinderarts onder andere dat hij gedurende lange tijd aan zijn destijds 3½ jaar oude zoon Ritalin heeft voorgeschreven zonder dat voor deze medicatie een indicatie bestond. De kinderarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de kinderarts een maatregel van een waarschuwing opgelegd omdat hij de behandeling niet aan een collega heeft overgedragen toen hij wist dat beide ouders het niet eens waren over zijn beleid. Voorts is de kinderarts tuchtrechtelijk aangerekend dat hij geen medisch dossier heeft bijgehouden en de huisarts niet op de hoogte heeft gebracht van de behandeling.

De behandeling betreft de behandeling van klagers dochter. Klagers verwijten de kinderarts dat deze is tekortgeschoten in de zorg die patiënte en klagers van hem mocht verwachten onder andere door ten onrechte een melding bij het AMK te doen. De kinderarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht afgewezen en geoordeeld dat de kinderarts conform de vereisten van de toen geldige Meldcode had gehandeld.

Klager heeft een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning ingediend. Hij verwijt de BMA-arts dat deze een onzorgvuldig medisch advies aan de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) heeft uitgebracht. De BMA-arts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de BMA-arts de maatregel van een waarschuwing opgelegd onder meer omdat de motivering in het advies onvoldoende was om de conclusie te kunnen dragen.

Klagers verwijten de gezondheidszorgpsycholoog dat zij haar geheimhoudingsplicht heeft geschonden door informatie over klagers zoontje op verzoek te verstrekken aan derden. Verweerster heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de gezondheidszorgpsycholoog de maatregel van een waarschuwing opgelegd. Zij is bij haar informatievertrekking aan een maatschappelijk werkende die werkzaam is bij een AMK onzorgvuldig te werk gegaan.

De Inspecteur voor de gezondheidszorg verwijt de verpleegkundige dat hij grensoverschrijdend gedrag heeft vertoond jegens een 93 jarige patiënte. De verpleegkundige heeft verweer gevoerd. Het college heeft de klacht gegrond geacht en heeft de inschrijving van de verpleegkundige geschorst voor de termijn van een jaar, doch heeft voorts bepaald dat deze maatregel niet ten uitvoer zal worden gelegd onder de voorwaarde dat de verpleegkundige zich binnen een proeftijd van twee jaar niet schuldig maakt aan een soortgelijk feit.

Klager verwijt de gipsverbandmeester –ondanks de bevindingen van de afdeling radiologie- dat hij zijn rechter polsfractuur onzorgvuldig heeft gediagnosticeerd, en vervolgens foutief heeft behandeld. Klager verwijt de gipsverbandmeester voorts dat hij afwijzend heeft gereageerd op zijn verzoek informatie in te winnen bij de afdeling radiologie en/of de dienstdoende specialist in te schakelen. De verpleegkundige heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat niet als vaststaand kan worden aangenomen of de verpleegkundige bij de behandeling van klager betrokken is geweest en/of dat hij klager bij de betreffende consulten heeft gewezen op de (afwijkende) bevindingen van de afdeling radiologie. Het college oordeelde onder andere dat het niet tot de primaire taak van de verpleegkundige behoort om de diagnose te controleren.

Klacht tegen arts-assistent interne geneeskunde. Klacht gaat over medisch handelen, informatieverschaffing en overdracht aan collega. Beslissing van het Regionaal Tuchtcollege dat de klacht in alle onderdelen ongegrond is wordt in hoger beroep bevestigd.

Klagers verwijten longarts onzorgvuldig en nalatig handelen bij beoordeling longfoto’s. Anders dan Regionaal Tuchtcollege heeft geoordeeld gaat het handelen van de arts volgens het Centraal Tuchtcollege verder dan intercollegiaal overleg en is het tuchtrechtelijk toetsbaar. Arts had in de beschreven omstandigheden niet met de door hem telefonisch aan een nog onervaren arts-assistent doorgegeven beoordeling mogen volstaan. Waarschuwing.