Zoekresultaten 13251-13300 van de 13771 resultaten

Klaagster verwijt de huisarts dat hij als behandelend arts van haar ex-partner een geneeskundige verklaring heeft afgegeven waarin hij zijn oordeel heeft gegeven over de (medische) geschiktheid van deze ex-partner om werk te verrichten. De huisarts heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College acht de klacht gegrond en legt de huisarts de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster verwijt de arts dat hij tekort is geschoten in de ten aanzien van klaagster te betrachten zorg door zonder haar toestemming een (nadere) verklaring af te geven aan de Raad voor de Kinderbescherming, terwijl bovendien de verstrekte informatie nauwelijks op eigen waarneming van de arts kon zijn gebaseerd en ook onjuist was. De arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd tegen de klacht. Het College oordeelt dat de klacht gegrond is en legt de arts de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster verwijt de neurochirurg dat hij voor aanvang van de eerste operatie slecht heeft gecommuniceerd over de eventuele risico’s van de operatie, bij de eerste operatie een onbetrouwbare methode ter bepaling van het niveau heeft gebruikt, tijdens de operatie op het verkeerde niveau heeft geopereerd en pas na afloop van de tweede operatie klaagster ervan in kennis heeft gesteld dat hij eerder op het verkeerde niveau had geopereerd. De neurochirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd tegen de klacht. Het College wijst de klacht in haar geheel af.

Klager verwijt de arts, die als lid-geneeskundige deelnam aan de beslissing van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (CT) met betrekking tot klager, dat hij door zijn conclusie in deze beslissing klager als beroepsbeoefenaar schade heeft berokkend en dat door zijn conclusie het vertrouwen is beperkt in de wijze waarop klager de individuele gezondheidszorg bedrijft. Het College verklaart in raadkamer klager niet-ontvankelijk in zijn klacht.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zoontje, verder patiëntje te noemen. Patiëntje is bekend met multipele congenitale afwijkingen. Klaagster verwijt beide kinderartsen –kort en zakelijk weergegeven- dat zij zijn tekortgeschoten in de zorg die patiëntje van hen mocht verwachten onder andere door ten onrechte een AMK melding te doen. Klaagster verwijt de revalidatiearts, die aan hetzelfde ziekenhuis verbonden is als de kinderartsen, dat hij een advies aan een gezins- en voogdij instelling heeft uitgebracht zonder het patiëntje te kennen en hem te hebben gezien. Alle drie de artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. In de zaken 09/097 en 09/098 heeft het college de klacht afgewezen. Het college oordeelde in beide zaken met betrekking tot de melding bij het AMK dat de kinderarts in de zaak 09/097 -nadat zij informatie over het patiëntje had ingewonnen- terecht direct actie had ondernomen en conform de KNMG Meldcode en Stappenplan “Artsen en kindermishandeling” had gehandeld, waarbij in de zaak 09/098 werd vooropgesteld dat de kinderarts slechts terloops betrokken was geweest bij de melding aan het AMK. In de zaak 09/099 heeft het college de revalidatiearts een waarschuwing opgelegd. Het college oordeelde dat de arts verwarring en onduidelijkheid ten aanzien van zijn rol en functie had veroorzaakt door zich in een e-mail aan de gezins-en voogdijinstelling te presenteren als (kinder)revalidatie arts terwijl hij in zijn hoedanigheid van medisch adviseur een advies had uitgebracht. Voorts was de onafhankelijkheid onvoldoende gewaarborgd, nu de revalidatiearts feitelijk het handelen van zijn collega’s had getoetst. Het college oordeelde dat in de gegeven omstandigheden –ernstig gehandicapt patiëntje met multipele afwijkingen- het zorgvuldiger was geweest dat de revalidatie arts in dit geval patiëntje had gezien en niet alleen op basis van de stukken en foto’s had geoordeeld. Ook was het advies niet met de vereiste mate van zorgvuldigheid opgesteld.

Klaagster verweet de kinderarts –samengevat weergegeven- dat hij uitsluitend op zichtbare gronden sexueel misbruik van haar dochtertje door haar vader heeft uitgesloten, medische informatie heeft verstrekt aan een niet-arts van het AMK en voorts dat hij geen actie heeft ondernomen de formulering van de aan het AMK gedane melding te corrigeren. De kinderarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht in al haar onderdelen ongegrond verklaard en de klacht afgewezen.

Klaagster verwijt verweerder dat hij haar niet heeft geïnformeerd over de behandeling, geen anamnese heeft afgenomen en bij het eerste contact tot behandeling is overgegaan. Verweerder heeft gemotiveerd verweerder gevoerd. Het college is van oordeel dat de voorbereiding van de behandelingen vooral op het gebied van het informed consent niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Dit geldt ook voor de dossiervorming. Daarbij hebben de Aquamid-injecties op een onjuiste locatie plaatsgevonden. In zoverre gegrond. Het college heeft niet kunnen vaststellen dat verweerder onjuist heeft gehandeld met betrekking tot het inspuiten van de Bio-Alcamid. Voor het overige ongegrond. Waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder dat hij haar niet heeft geïnformeerd over de behandeling, geen anamnese heeft afgenomen, bij het eerste contact tot behandeling is overgegaan, klaagster onzorgvuldig en hardhandig heeft behandeld en kwetsende opmerkingen heeft gemaakt. Verweerder heeft gemotiveerd verweerder gevoerd. Het college is van oordeel dat de voorbereiding van de behandeling onvolledig en onzorgvuldig is geweest en de dossiervoering tekortschiet. In zoverre gegrond. Het college heeft niet kunnen vaststellen dat verweerder bij de behandelingen is tekortgeschoten. Voor het overige ongegrond. Waarschuwing.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zoontje, verder patiëntje te noemen. Patiëntje is bekend met multipele congenitale afwijkingen. Klaagster verwijt beide kinderartsen –kort en zakelijk weergegeven- dat zij zijn tekortgeschoten in de zorg die patiëntje van hen mocht verwachten onder andere door ten onrechte een AMK melding te doen. Klaagster verwijt de revalidatiearts, die aan hetzelfde ziekenhuis verbonden is als de kinderartsen, dat hij een advies aan een gezins- en voogdij instelling heeft uitgebracht zonder het patiëntje te kennen en hem te hebben gezien. Alle drie de artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. In de zaken 09/097 en 09/098 heeft het college de klacht afgewezen. Het college oordeelde in beide zaken met betrekking tot de melding bij het AMK dat de kinderarts in de zaak 09/097 -nadat zij informatie over het patiëntje had ingewonnen- terecht direct actie had ondernomen en conform de KNMG Meldcode en Stappenplan “Artsen en kindermishandeling” had gehandeld, waarbij in de zaak 09/098 werd vooropgesteld dat de kinderarts slechts terloops betrokken was geweest bij de melding aan het AMK. In de zaak 09/099 heeft het college de revalidatiearts een waarschuwing opgelegd. Het college oordeelde dat de arts verwarring en onduidelijkheid ten aanzien van zijn rol en functie had veroorzaakt door zich in een e-mail aan de gezins-en voogdijinstelling te presenteren als (kinder)revalidatie arts terwijl hij in zijn hoedanigheid van medisch adviseur een advies had uitgebracht. Voorts was de onafhankelijkheid onvoldoende gewaarborgd, nu de revalidatiearts feitelijk het handelen van zijn collega’s had getoetst. Het college oordeelde dat in de gegeven omstandigheden –ernstig gehandicapt patiëntje met multipele afwijkingen- het zorgvuldiger was geweest dat de revalidatie arts in dit geval patiëntje had gezien en niet alleen op basis van de stukken en foto’s had geoordeeld. Ook was het advies niet met de vereiste mate van zorgvuldigheid opgesteld.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zoontje, verder patiëntje te noemen. Patiëntje is bekend met multipele congenitale afwijkingen. Klaagster verwijt beide kinderartsen –kort en zakelijk weergegeven- dat zij zijn tekortgeschoten in de zorg die patiëntje van hen mocht verwachten onder andere door ten onrechte een AMK melding te doen. Klaagster verwijt de revalidatiearts, die aan hetzelfde ziekenhuis verbonden is als de kinderartsen, dat hij een advies aan een gezins- en voogdij instelling heeft uitgebracht zonder het patiëntje te kennen en hem te hebben gezien. Alle drie de artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. In de zaken 09/097 en 09/098 heeft het college de klacht afgewezen. Het college oordeelde in beide zaken met betrekking tot de melding bij het AMK dat de kinderarts in de zaak 09/097 -nadat zij informatie over het patiëntje had ingewonnen- terecht direct actie had ondernomen en conform de KNMG Meldcode en Stappenplan “Artsen en kindermishandeling” had gehandeld, waarbij in de zaak 09/098 werd vooropgesteld dat de kinderarts slechts terloops betrokken was geweest bij de melding aan het AMK. In de zaak 09/099 heeft het college de revalidatiearts een waarschuwing opgelegd. Het college oordeelde dat de arts verwarring en onduidelijkheid ten aanzien van zijn rol en functie had veroorzaakt door zich in een e-mail aan de gezins-en voogdijinstelling te presenteren als (kinder)revalidatie arts terwijl hij in zijn hoedanigheid van medisch adviseur een advies had uitgebracht. Voorts was de onafhankelijkheid onvoldoende gewaarborgd, nu de revalidatiearts feitelijk het handelen van zijn collega’s had getoetst. Het college oordeelde dat in de gegeven omstandigheden –ernstig gehandicapt patiëntje met multipele afwijkingen- het zorgvuldiger was geweest dat de revalidatie arts in dit geval patiëntje had gezien en niet alleen op basis van de stukken en foto’s had geoordeeld. Ook was het advies niet met de vereiste mate van zorgvuldigheid opgesteld.

Klager heeft een niertransplantatie ondergaan, waarbij klaagster een nier aan hem heeft gedoneerd. Zij verwijten beide huisartsen onzorgvuldig jegens hen te hebben gehandeld door onder andere preoperatief te verzuimen regelmatig bloeddrukcontroles en bloedonderzoek bij klager te verrichten en voorts door hen postoperatief onvoldoende te begeleiden. Beide huisartsen hebben de klacht ten dele erkend en ten dele gemotiveerd betwist. Het college heeft de klachten gegrond verklaard en beide huisartsen de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

Klager heeft een niertransplantatie ondergaan, waarbij klaagster een nier aan hem heeft gedoneerd. Zij verwijten beide huisartsen onzorgvuldig jegens hen te hebben gehandeld door onder andere preoperatief te verzuimen regelmatig bloeddrukcontroles en bloedonderzoek bij klager te verrichten en voorts door hen postoperatief onvoldoende te begeleiden. Beide huisartsen hebben de klacht ten dele erkend en ten dele gemotiveerd betwist. Het college heeft de klachten gegrond verklaard en beide huisartsen de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

Klaagster trekt ter zitting haar klacht tegen de huisarts in. Het College staakt de behandeling van de klacht.

Klaagster verwijt de arts dat hij haar klachten niet serieus heeft genomen, onvoldoende onderzoek heeft verricht en medicatie heeft voorgeschreven die vanwege de zwangerschap van klaagster niet had mogen worden voorgeschreven. De arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht op al zijn onderdelen als ongegrond af.

De Inspectie verwijt de huisarts ernstig grensoverschrijdend gedrag. De arts heeft erkend een relatie te zijn aangegaan met twee patiëntes, maar stelt dat de Inspectie gezien het tijdsverloop niet in haar klacht kan worden ontvangen. Het College wijst het verweer dat de Inspectie vanwege tijdsverloop niet in haar klacht kan worden ontvangen af en beslist om de inschrijving van de huisarts in het register ex artikel 3 van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg gedurende een jaar te schorsen, maar deze maatregel voorwaardelijk op te leggen, zulks met een proeftijd van twee jaar.

Klager verwijt de (wnd) huisarts dat deze ten behoeve van zijn ex-echtgenote een verklaring heeft afgegeven, welke verklaring is gebruikt in een juridische procedure en onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. De huisarts heeft erkend dat zij onjuist heeft gehandeld en kreeg de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters echtgenote respectievelijk zuster: verder patiënt te noemen. Zij verwijten de huisarts onder andere dat zij heeft verzuimd patiënt, die gedetineerd zat, grondig te onderzoeken, heeft nagelaten een juiste diagnose te stellen, en patiënt heeft geadviseerd mee te doen aan activiteiten in plaats van hem te verwijzen naar het ziekenhuis. Patiënt is overleden aan de gevolgen van een massale longembolie. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de huisarts de maatregel van een waarschuwing opgelegd voor het onzorgvuldig handelen.

Klager verwijt de tandarts dat hij grove fouten heeft gemaakt, ernstig nalatig is geweest en een overeenkomst heeft geschonden waardoor het parodontium onherstelbaar is aangetast. Klager verwijt de tandarts dat hij behandelingen verkeerd respectievelijk ondeskundig heeft uitgevoerd dan wel nagelaten, dat hij klager had moeten verwijzen naar een parodontoloog en/of mondhygiëniste en voorts dat hij röntgenfoto’s niet heeft bewaard en een dossier heeft bijgevoegd bij het verweerschrift dat afwijkt van het dossier dat de tandarts aan klager heeft doen toekomen. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College oordeelt dat vijf van de acht klachtonderdelen gegrond zijn en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klager verwijt de tandarts dat zij onzorgvuldig heeft gehandeld door klager financieel te benadelen door een declaratie te presenteren die op een onderdeel zonder motivering afwijkt van het bedrag in de begroting en niet te hebben gereageerd op meerdere verzoeken om het genoemde verschil te verklaren. Het College oordeelt dat de klacht van onvoldoende gewicht is en wijst de klacht af.

Klaagster verwijt de tandarts dat hij niet de zorg van een goed hulpverlener heeft betracht door onder meer zonder overleg minder en ook andere behandelingen te hebben uitgevoerd dan in het afgesproken behandelplan waren vermeld en daarnaast behandelingen onjuist te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klachten en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klachten af.

Klager verwijt de tandarts dat hij niet direct een röntgenfoto heeft gemaakt toen pijnklachten aan een kies bleven bestaan. In dat geval was voorkomen dat door de wortel heen werd geboord. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College acht de klacht op één punt gegrond en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster verwijt de tandarts vakkennis te hebben geveinsd, misbruik te hebben gemaakt van het vertrouwen van de patiënten en de naam van de praktijk te hebben beschadigd door onder meer behandelingen ondeskundig te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klacht af.

Klager verwijt verweerder, de bedrijfsarts van klager, dat hij de huisarts van klager onjuist heeft geïnformeerd over de mogelijke oorzaak van de gezondheidsklachten van klager. Ook heeft verweerder de klachten van klager niet serieus genomen. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat de informatie van verweerder aan de huisarts onvoldoende zorgvuldig is geweest; verweerder heeft ten onrechte in zijn brief gesteld dat er geen blootstellingen aan giftige stoffen is geweest en dat er geen relatie kan bestaan tussen mogelijke functiestoornissen en blootstelling aan giftige stoffen. Voor het overige ongegrond. Waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder ernstig nalatig te zijn geweest door geen foto te hebben laten maken en een verkeerde diagnose te hebben gesteld. Zij voelt zich niet serieus genomen. Ze heeft gesteld dat zowel de osteopaat die zij heeft bezocht als de fysiotherapeut hebben gevraagd of er geen foto was gemaakt. Klaagster stelt ook dat zij op het spreekuur bij verweerder herhaaldelijk heeft verzocht om een foto te laten maken. Ze heeft veel last gehad van het gipsverband. Uiteindelijk is de breuk genezen. Ze heeft nog steeds last van de enkel. Verweerder heeft verklaard nooit aan een breuk te hebben gedacht. Er was voor hem geen aanleiding om aan een fractuur te denken. Verweerder herinnert zich niet dat klaagster herhaaldelijk heeft aangedrongen op het maken van een foto. Dat de tijdsduur tot de uiteindelijke diagnose zo lang is geweest, is ook eraan te wijten dat het wat beter leek te gaan, dat gewacht is met het bezoek aan de fysiotherapeut en door de fysiotherapeutische behandeling af te wachten. Het college is van oordeel dat verweerder geen klachtwaardige nalatigheid kan worden verweten bij de behandeling van klaagster.

Klaagster verweet de arts dat hij een onjuiste diagnose had gesteld en dat hij niet in overstemming met de richtlijn "Melanoom van de huid" had gehandeld. De arts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat de klinisch patholoog geen verwijtbare fout had gemaakt en overeenkomstig de geldende norm zoals beschreven in de richtlijn had gehandeld, nu de door de klinisch patholoog geraadpleegde collega - anders dan klaagster meende- wel over de specifieke speciale expertise in de diagnostiek van melanocytaire tumoren beschikte.

Klaagster verwijt de huisarts dat hij haar heeft behandeld zonder informatie vooraf en zonder haar toestemming en zonder voldoende hygiëne in acht te nemen; voorts dat hij haar ten onrechte niet heeft doorverwezen naar het ziekenhuis en geen rekening heeft gehouden met haar suikerziekte en hoge bloeddruk. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat hij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat zij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager is veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf met TBS. Er is een advies uitgebracht tot verlenging van de TBS ondertekend door de gz-psycholoog/psychotherapeut als plaatsvervangend hoofd van de inrichting. Klager verwijt de gz-psycholoog/psychotherapeut dat hij het advies heeft ondertekend zonder klager daadwerkelijk te hebben behandeld of onderzocht en dat het advies niet op onafhankelijke wijze tot stand is gekomen aangezien klager eerder een tuchtrechtelijke klacht tegen hem had ingediend. Het RTG heeft de klacht als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege staakt de behandeling omdat klager de klacht heeft ingetrokken en er geen aan het algemeen belang te ontlenen redenen aanwezig zijn op grond waarvan de behandeling van de klacht dient te worden voortgezet.

Klager verwijt de MDL-arts, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De MDL-arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verweet de huisarts dat hij de behandelovereenkomst had beëindigd zonder zorg te dragen voor een vervangend arts en had geweigerd een (spoed)visite af te leggen. Bovendien verweet klaagster de huisarts dat hij zonder haar toestemming informatie aan derden had verstrekt. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de huisarts de maatregel van een waarschuwing opgelegd en oordeelde dat de huisarts met betrekking tot het verstrekken van medische informatie over klaagster aan de forensisch psychiater in strijd met zijn geheimhoudingsplicht had gehandeld. De overige klachtonderdelen werden ongegrond verklaard.

Klaagster verwijt dermatoloog haar zwaar lichamelijk letsel te hebben toegebracht door onvoldoende onderzoek te doen naar een vlekje, waarvoor zij door de huisarts naar de dermatoloog was verwezen. Volgens het Regionaal Tuchtcollege had de dermatoloog m oeten onderzoeken of klaagster mogelijk een melanoom had, valt uit de status niet te achterhalen op grond van welke bevindingen de dermatoloog tot zijn diagnose a-typische naevi is gekomen, brengt dat mee dat de dermatoloog klaagster niet die zorg heeft gegeven waartoe hij jegens haar was gehouden en is de klacht in zoverre gegrond. In hoger beroep wordt de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege bevestigd.

Klager verwijt de internist-oncoloog, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De internist-oncoloog heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

null

Klager verwijt de chirurg, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De chirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verwijt verweerder, chirurg, onder meer dat haar onvoldoende informatie is verstrekt over de borstvergroting, dat de pockets te groot waren en dat verweerder niet inging op klaagsters vraag of het door hem geconstateerde fibroadenoom nader onderzocht diende te worden. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat niet vast staat dat klaagster niet is geïnformeerd over de risico’s van haar leeftijd. De pockets bleken te ruim, maar herstel is aangeboden en de operatie was geen resultaatsverplichting. De CBO-richtlijn mammacarcinoom van 2008 wijst op de noodzaak tot verwijzing bij een mogelijk fibroadenoom naar een mamma poli, waar altijd minimaal een echo wordt aangevraagd. Verdere controle was geïndiceerd, dus dit klachtonderdeel is gegrond. Volgt: waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder, arts, dat haar niet is medegedeeld dat hij geen (plastisch) chirurg is, maar huisarts en dat hij na de operatie, toen zij na een spuitje was flauw gevallen en aan het doodgaan was, niet naar haar is komen kijken. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat verweerderde sedatie leidde en niet als operateur is opgetreden. De operatie is ook postoperatief normaal verlopen en van het ontbreken van toezicht of zorg was geen sprake. Na daling van de bloeddruk is (kennelijk) een infuus gegeven, waardoor de bloeddruk zich herstelde. De klacht is ongegrond.

Klaagster verwijt verweerder, chirurg, onder meer dat zij na een borstvergroting een C-cup had gekregen, terwijl een D-cup was afgesproken en dat na de operatie haar bloeddruk zodanig daalde dat zij bijna is doodgegaan. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat de operatie een inspanningsverplichting betrof en geen resultaatsverplichting. Uit het medisch dossier en de mededeling over de aanleg van een infuus met zoutoplossing blijkt dat de operatie ook postoperatief normaal is verlopen en dat van het ontbreken van toezicht of zorg geen sprake is geweest. De klacht is ongegrond.

Klacht tegen internist. Op basis van met name het histologisch onderzoek mocht verweerder concluderen dat er vermoedelijk sprake was van een (virale) reactie. Het feit dat later geconstateerd is dat patiënt leed aan een maligne lymfatische ziekte, overigens niet die uiteindelijk werd gediagnosticeerd, die patiënt halverwege 2006 al onder de leden moet hebben gehad, maakt niet dat verweerder zijn werk onzorgvuldig heeft gedaan en deze ziekte verwijtbaar over het hoofd heeft gezien. Hij heeft passend onderzoek laten uitvoeren en dat onderzoek wees daar niet op. Klacht als kennelijk ongegrond in raadkamer afgewezen.

null

Verpleegkundige was als zodanig in dienst bij klaagster, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. De klacht houdt in dat de verpleegkundige een intieme relatie met een cliënte is aangegaan en heeft onderhouden in een periode dat hij als verpleegkundige een beroepsmatige hulpverleningsrelatie met haar had binnen een klinische vestiging van de instelling. Deze relatie hield tevens een seksuele relatie in. Klaagster is van mening dat sprake is van een gerede kans op recidive. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat het verweten grensoverschrijdend gedrag de verpleegkundige ernstig moet worden aangerekend, en de daaraan ten grondslag gelegde motivering. In het licht van de ernst van de feiten en de – ook naar het oordeel van het Centraal Tuchtcollege niet uit te sluiten – kans dat de verpleegkundige bij voortzetting van zijn werkzaamheden als verpleegkundige op enig moment opnieuw zijn grenzen overschrijdt, acht ook het Centraal Tuchtcollege de maatregel van doorhaling van de inschrijving van de verpleegkundige in het register gerechtvaardigd. Centraal Tuchtcollege deelt de ten overvloede door het Regionaal Tuchtcollege gegeven overweging dat wanneer de verpleegkundige na verloop van enige jaren kan aantonen dat een adequate behandeling heeft plaatsgevonden op grond waarvan aangenomen kan worden dat het risico van herhaling van het verweten gedrag nihil of verwaarloosbaar is, hij op grond van artikel 50 van de Wet BIG de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport kan verzoeken in de hem ontzegde bevoegdheid te worden hersteld. Beroep verworpen

Klacht tegen huisarts. De klacht betreft de broer van klaagster. Op zondag 7 september 2008 heeft klaagsters broer telefonisch aan klaagster gemeld dat hij krachtverlies in het rechterbeen en in de rechterarm had. Aangezien hij aan Kahler leed is klaagster direct naar haar broer toegegaan en heeft zij 112 gebeld. Bij aankomst van de ambulance zag de verpleegkundige aanleiding om via de huisartsenpost verweerder te bellen voor een visite diezelfde avond, welke hij ook heeft afgelegd. Verweerder noteerde geen spoed indicatie op dat moment. Waarschuwing. De volgende dag heeft de eigen huisarts patiënt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis verwezen waar een cerebrale bloeding is geconstateerd. Patiënt is daaraan de volgende dag overleden.

Psychiater. In dit beroep is alleen aan de orde of het Regionaal Tuchtcollege op goede gronden heeft overwogen dat de bevoegdheid van klager om een klacht in te dienen door verjaring is vervallen. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Beroep verworpen.

Klacht tegen een patholoog. Verwerping van acute leukemie op basis van een negatieve TdT-kleuring van een cristabiopt. Ten onrechte geen TdT-kleuring van een lymfklierbiopt, dat wel voorhanden was. Waarschuwing.

Klacht tegen huisarts. Patient was onder behandeling voor ischaemie en ontsteking van een teen. Verweerder wordt verweten patient niet tijdig te hebben verwezen naar een specialist. De chirurg heeft de teen geamputeerd. Enige tijd na d eoperatie gaat het slecht met patient en overlijdt hij. Verweerder wordt voorts verweten dat hij ondanks het langdurige antibioticagebruik van patient, heeft nagelaten de nierfunctie te controleren en dat hij in de bejeging van de familie te kort is geschoten door hen niet te condoleren. Klachten ongegrond

Verweerster is werkzaam als verpleegkundige in een TBS-inrichting en als zodanig belast met en verantwoordelijk voor het verlenen van methodische verpleegkundige zorg aan de patiënten aldaar. Klager verwijt de verpleegkundige dat zij een trombosebeen bij hem heeft geconstateerd, maar dat zij hem twee dagen liet wachten op een arts. Het RTG acht de klacht in die zin gegrond dat de verpleegkundige de mogelijkheid van een trombosebeen had moeten uitsluiten en legt de verpleegkundige een waarschuwing op en gelast de publicatie. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van de verpleegkundige.

Klacht tegen chirurg. Patiënt was onder behandeling voor ischaemie en ontsteking van een teen. Verweerder amputeert de teen. Enige tijd na de operatie gaat het slechter met patiënt en overlijdt hij. Verweerder wordt onder meer nalatigheid verweten ten aanzien van bloed- en nierfunctie controle en ten aanzien van het informeren van de familie van patiënt. Klacht is gegrond voor zover die ziet op de communicatie na het overlijden met de familie van patiënt, voor het overige zijn de klachten ongegrond.

Het Regionaal Tuchtcollege heeft klager niet-ontvankelijk verklaard in de klacht omdat de bevoegdheid van klager tot het indienen van de klacht door verjaring is vervallen. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege en verwerpt het beroep.