Zoekresultaten 13051-13100 van de 14118 resultaten

Klacht tegen neuroloog betreft beoordeling/behandeling rugklachten. Klager verwijt verweerder onder meer verkeerde beoordeling MRI, het verrichten van onnodige onderzoeken en het niet doorverwijzen naar een andere arts. Klacht kennelijk ongegrond.

Op verzoeken van nieuwe apotheek (klaagster is de gevestigd apotheker) aan apotheek ter plaatse (verweerder) om afgifte van de medicatiehistorie van een aantal van naar haar overgestapte patiënten had verweerder wel moeten reageren (klacht deels gegrond). Een apotheker (c.q.verweerder) moet voor afgifte patiëntgegevens aan een collega wel verifiëren om welke patiënt het gaat en hij mag de informatie rechtstreeks aan de patiënt geven. Nu van weigering tot afgifte van de verlangde informatie aan patiënten en van concreet gevaar voor de farmaceutische zorg, niet is gebleken, geen maatregel.

Raadkamerbeslissing. Klacht tegen huisarts. Klaagster verwijt haar huisarts dat zij haar niet serieus heeft genomen tijdens een bepaald consult. Klacht kennelijk ongegrond.

Klaagsters hebben ten behoeve van hun destijds minderjarige dochter een klacht ingediend tegen de eigen huisarts. De huisarts heeft de klachten van patiente, ondermeer bestaande uit pijn aan haar been en het niet goed kunnen lopen, geweten aan spanningen. Nadien bleek sprake van een kiemceltumor met metastasen in het hele skelet. Klagers verwijten de huisarts dat hij artikel 47 sub a en b wet BIG heeft overtreden. De klacht behelst dat verweerder onvoldoende diagnostiek heeft uitgevoerd, dat hij de diagnose te laat heeft gesteld en dat hij te laat heeft doorverwezen. Daarnaast wordt verweerder verweten dat hij niet heeft gereageerd op de aansprakelijkstelling voor de schade. Klacht in beide onderdelen gegrond. Berisping.

Raadkamerbeslissing. Klacht tegen oogarts betreffende staaroperatie. Klacht betreft informed consent en complicatie. Klacht kennelijk ongegrond.

Klacht tegen oogarts over IOL exchange inzake bekwaamheid, informed consent en nazorg. Ongegrond.

Geklaagd wordt dat verweerder, dermatoloog niet gewaarschuwd heeft voort en/of afwijzend heeft geadviseerd met betrekking tot een IVF-behandeling/zwangerschap nadat patiënte in het verleden, overigens voor een eerdere zwangerschap, een melanoom had gehad. Klacht ongegrond. Verweerder heeft de controles naar aanleiding van het eerdere melanoom voergenomen van een andere behandelaar in een ander ziekenhuis. In het verleden werd wel eens verondersteld dat er een relatie ebstond tussen hormonale wijzigingen, onder meer als gevolg van een zwangerschap en het ontstaan/de groei van een melanoom. In wetenschappelijke studies is een dergelijk verband nimmer komen vast te staan. Verweerder heeft daarvoor dan ook niet hoeven waarschuwen. Het lag op de weg van de IVF-arts om patiënte te wijzen op haar, gelet op de ernst van het eerdere melanoom beperkte levenskansen.

Geklaagd wordt dat verweerder, chirurg patiënte , met een melanoom (na een eerder melanoom zes jaren daarvoor), toen zij rugklachten kreeg niet heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis zoals een academisch of het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (ALV). Klacht ongegrond. Er was geen reden patiënte door te verwijzen. Verweerder heeft, nadat de uitslag van het door hem verwijderde melanoom bekend was adequaat gehandeld door met specialisten van het ALV de casus van patiënte en het te voeren beleid te bespreken. Er was medisch gezien dan ook geen enkele aanleiding patiënte te verwijzen. Verweerder had er beter aan gedaan om, ondanks de daartoe door patiënte gegeven toestemming, niet nogmaals een inwendig onderzoek te doen, hoezeer verweerder daardoor wilde vaststellen of en wat hij bij een eerder onderzoek mogelijk had ‘gemist’.

Klacht tegen een psychiater. Klager verwijt verweerder dat hij een tweetal rapportages heeft opgesteld zonder voldoende kennis te nemen van zijn situatie en zonder informatie in te winnen bij zijn huisarts. Verweerder heeft hierbij uitspraken gedaan op een gebied dat niet zijn expertise betreft. Klacht ongegrond.

Klaagster verwijt de huisarts dat de ooglifting en kinlifting die hij bij haar heeft uitgevoerd zijn mislukt. Er zijn lelijke littekens blijven bestaan waarvan klaagster veel last heeft en het resultaat van de ingrepen is onvoldoende. Klacht deels gegrond. Berisping.

Klaagster verwijt de huisarts dat hij haar verkeerd heeft geïnformeerd over het resultaat van de verrichte ingrepen en de ingrepen onzorgvuldig heeft uitgevoerd, mogelijk door een foutieve techniek toe te passen. Klacht op diverse onderdelen gegrond. Berisping.

Klaagster verwijt de neuroloog dat deze foute medicatie, althans een te hoge dosering, heeft voorgeschreven waardoor patiënt is overleden. Klacht deels gegrond. Waarschuwing.

Klaagster verwijt de apotheker dat deze foute medicatie, althans een te hoge dosering, heeft afgeleverd waardoor patiënt is overleden. Klacht deels gegrond. Waarschuwing.

Klager is door de chirurg geopereerd aan een recidief dubbelzijdige liesbreuk met klachten bij drukverhoging. Lichtensteinplastiek. Liesbreuken recidiveren na enkele maanden. De klacht betreft richtlijnen, informatie en nazorg. Regionaal Tuchtcollege wijst de klacht af. Bevestiging van beslissing in hoger beroep.

De klacht betreft de behandeling van klaagster moeder: verder patiënte te noemen. Patiënte was bekend met een mitralis bioprothese. Klaagster verweet de arts onder andere dat hij patiënte, gelet op de lage INR waarde, te vroeg uit het ziekenhuis heeft ontslagen zonder daarover tevoren zijn supervisor te raadplegen. De klacht heeft voorts betrekking op de nazorg en de bejegening. Daags na haar ontslag is patiënte overleden. Het college achtte de klacht in al haar onderdelen gegrond. Waarschuwing.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zoon: verder patiënt te noemen. Klaagster verweet de psychiater onder andere dat hij –nadat patiënt in vrijheid was gesteld- heeft nagelaten adequate opvang te regelen. Patiënt is overleden. Klacht ongegrond. Afwijzing.

Klaagster klaagt er over dat de tandarts de ontsteking rondom geplaatste implantaten niet zélf ontdekt heeft maar de mondhygiëniste wel. Eveneens beklaagt klaagster zich erover dat de tandarts haar niet heeft behandeld voor de ontsteking, noch haar heeft doorverwezen. Het RTG acht de klachten gegrond en legt een berisping op. In beroep oordeelt het CTG dat het niet ontdekken van de ontsteking de tandarts niet tuchtrechtelijk valt te verwijten nu de mondhygiëniste die bij hem in loondienst was, op dezelfde dag de ontsteking heeft ontdekt. De tandarts neemt, na de ontdekking van de ontsteking, echter onvoldoende de regie over de te nemen vervolgstappen. De maatregel van berisping wordt in hoger beroep een waarschuwing.

Klacht tegen tandarts. Klaagster verwijt de tandarts onder meer dat hij geweigerd heeft haar een afschrift van het medisch dossier te verstrekken. Het Regionaal Tuchtcollege wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege vernietigt de beslissing op dit punt. Uitgangspunt is dat een arts in beginsel gehouden is een patiënt desgevraagd zo spoedig mogelijk inzage in en afschrift van het medisch dossier te verschaffen. De tandarts heeft, noch destijds richting klaagster, noch in het kader van deze procedure, bijzondere feiten of omstandigheden aangevoerd die in het aan de orde zijnde geval afwijking van dit uitgangspunt rechtvaardigden. Het Centraal College verklaart de klacht in zoverre gegrond en legt een waarschuwing op.

Onderzoek door physician assistant. Onvoldoende aanknopingspunten voor het oordeel dat de arts het verslag van dit onderzoek niet had mogen authoriseren. Afbakening van wederzijdse bevoegdheden en verantwoordelijkheden van beide beroepsgroepen behoeft verduidelijking.

Klagers verwijten de psychiater dat zij patiënt met een dubbele diagnose bewust adequate zorg voor de behandeling van zijn ziektes heeft onthouden en hierdoor verantwoordelijk is voor het leed en schade aan patiënt en zijn omgeving. Klagers verwijten de psychiater voorts dat zij hen geen informatie heeft verstrekt over de behandeling van patiënt, patiënt ten onrechte niet heeft doorverwezen naar een andere beroepsbeoefenaar en zeer ernstige, verwijtbare zorgdwaling heeft begaan. Klacht afgewezen.

Klager is voor een intakegesprek gezien door de gz-psycholoog. De gz-psycholoog heeft in een brief hiervan aan de huisarts verslag gedaan. Nadien heeft klager elders een second opinion gevraagd. Klager stelt dat de gz-psycholoog de intake te snel heeft afgeraffeld, geheel ten onrechte de diagnose schizofrenie heeft gesteld en dat zij de As II diagnoses heeft gemist. Voorts stelt hij dat de gz-psycholoog geen diagnose mag stellen omdat zij geen arts is en dat zij klager vanwege de diagnose schizofrenie door een psychiater had moeten laten behandelen. Het RTG wijst de klacht als kennelijk ongegrond af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep.

Klager stelt dat verweerder zijn beroepsgeheim heeft geschonden door persoonlijke medische gegevens van klager door te geven aan een medewerkster van het bedrijf waar klager werkzaam is. Klacht is afgewezen door het Regionaal Tuchtcollege. Het is gebruikelijk dat een advies van de bedrijfsarts naar betrokkene gaat alsmede naar een betrokken functionaris van de werkgever. Beroep tegen dit oordeel is verworpen door het Centraal Tuchtcollege.

Klaagster verwijt de huisarts dat hij ten onrechte patiënte naar de mond heeft gepraat, haar medicatie heeft voorgeschreven die niet zomaar had mogen worden voorgeschreven en niet consequent is geweest in zijn standpunt dat hij de privacy van patiënte moest beschermen. Klacht afgewezen.

Klaagster verwijt huisarts ongewenst en ongepast onderzoek te hebben verricht in het kader van een rijbewijskeuring. Klacht ongegrond.

Klaagster verwijt de psychiater ernstige nalatigheid, laconiek en verwijtbaar handelen, strijdig met hetgeen van een arts in de gegeven omstandigheden mag worden verwacht. Meer in het bijzonder verwijt klaagster de psychiater dat zij patiënte, die opgenomen was met een rechterlijke machtiging en suïcidaal was, met verlof heeft laten gaan met nauwelijks geld op zak en toen patiënte niet terugkeerde van verlof niet direct actie heeft ondernomen. Ook verwijt klaagster de psychiater de slechte nazorg door de inrichting. Berisping.

Klager is werkzaam in de voedselverpakkingsindustrie. Klager heeft zich ziek gemeld omdat hij lijdt aan een jeukende huiduitslag. De klacht houdt in dat de bedrijfsarts klager weer aan het werk heeft gestuurd, terwijl hij leed aan wondroos of een “vergelijkbare allergie”. De bedrijfsarts heeft vastgesteld dat geen sprake was van wondroos. Later is vast komen te staan dat klager leed aan een allergie voor een bepaalde stof in thee. Klager kwam mogelijk beroepshalve in contact met deze stof. Het Regionaal Tuchtcollege heeft de klacht afgewezen als zijnde kennelijk ongegrond. Het Centraal College overweegt dat, gelet op de door de bedrijfsarts gestelde diagnose, geen nader onderzoek geïndiceerd was. Door de afwezigheid van eczeem op de handen, is begrijpelijk dat de bedrijfsarts niet heeft gedacht aan een met het werk verband houdende aandoening en geen verder daarop gericht onderzoek heeft verricht. Het Centraal College verwerpt het hoger beroep.

De aangeklaagde gezondheidszorgpsycholoog is werkzaam in een forensisch psychiatrisch centrum en heeft uit dien hoofde informatie betreffende klager aan de rechter en andere instanties verstrekt. Klager is een maatregel van TBS opgelegd met bevel tot verpleging van overheidswege. Het RTG overweegt dat niet is komen vast te staan dat de gz-psycholoog relevante informatie zou hebben verzwegen, zou hebben gelogen en deze leugens in rapporten zou hebben vermeld. De klacht wordt als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klager.

Klager stelt dat verweerder een brief van een andere psychiater heeft vervalst en ondertekend waardoor hij het onmogelijk heeft gemaakt voor klager om een second opinion te verkrijgen. Klacht is afgewezen door het Regionaal Tuchtcollege. Beroep tegen dit oordeel is verworpen door het Centraal Tuchtcollege.

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klager verwijt de internist-nefroloog dat hij niet de zorg van een redelijk handelend arts heeft betracht doordat hij in de voorbereiding op de niertransplantatie bij klager in 2005 en 2006 geen PSA-waardebepaling heeft uitgevoerd, ondanks het bestaan van het “protocol screenen en opwerken van de transplantatiekandidaat”, waarin een PSA-waardebepaling is opgenomen. Klacht in eerste instantie en in appel ongegrond, omdat het protocol (tot op heden) nog een concept-versie is. Ook klachten van klager gaven geen aanleiding tot PSA-waardebepaling.

Klager verwijt de gezondheidszorgpsycholoog dat hij zijn beroepsgeheim jegens hem heeft geschonden. Niet ontvankelijk. Geen handelen in de zin van artikel 47 lid 1 Wet BIG

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klager verwijt de internist dat zij door gebrek aan intercollegiale samenwerking, het ontbreken van schriftelijke formalisering van afspraken dan wel door een niet voldoende controleren op het uitvoeren op het “protocol screenen en opwerken van de transplantatiekandidaat” niet de zorg van een redelijk handelend arts heeft betracht. Verder verwijt klager de arts dat er onduidelijkheid is over de verdeling van de verantwoordelijkheid bij het screenen en opwerken van transplantatiekandidaten tussen het ziekenhuis dat de transplantatie zou uitvoeren en de behandelend arts. De arts heeft aangevoerd dat klager niet-ontvankelijk is, omdat geen behandelrelatie heeft bestaan tussen klager en de arts. Het Regionaal Tuchtcollege verklaart de klacht op inhoudelijke gronden ongegrond. Klager stelt hoger beroep in en de arts stelt incidenteel appel in, betogende dat klager niet-ontvankelijk is. Het Centraal Tuchtcollege vernietigt de beslissing in eerste aanleg en verklaart klager niet-ontvankelijk in zijn klachten, omdat niet gebleken is van een behandelrelatie tussen klager en arts.

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klaagster verwijt de tandarts niet professioneel handelen bij het trekken van een kies. Alhoewel het trekken niet probleemloos verliep, oordeelt het RTG dat er geen plaats is voor een tuchtrechtelijk verwijt. In beroep wordt enkel nog geklaagd over het vermeende gebruik van Toxavit door de tandarts. Het gebruik van dit middel is niet vast komen te staan, waardoor het beroep wegens het ontbreken van de feitelijke grondslag, wordt afgewezen.

10/032GZP: Klager verwijt de gezondheidszorgpsycholoog, kort samengevat, dat hij een onzorgvuldige rapportage over hem en zijn gezin heeft uitgebracht. Waarschuwing.

Patiënte is na een knievervangende operatie in het ziekenhuis overleden. De echtgenoot van patiënte heeft een klacht ingediend tegen de anesthesioloog. De arts heeft de patiënte op consult gezien ter voorbereiding op de operatie. De klacht houdt in dat de arts: a. ten onrechte geen notitie heeft gemaakt van het vermoeden van het bestaan van een slaap-apneu syndroom; b. ten onrechte geen aantekening heeft gemaakt dan wel onderzoek heeft verricht naar aanleiding van de mededeling van patiënte dat zij snurkte; en c. ten onrechte in het pre-operatief verslag niet heeft gemeld dat patiënte last had van snurken. Het RTG oordeelt a en b gegrond en c tardief en legt een berisping op. Het Centraal Tuchtcollege vernietigt deze beslissing ten dele en legt de maatregel van waarschuwing op en gelast de publicatie

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klager verwijt de internist-nefroloog dat zij niet de zorg van een redelijk handelend arts heeft betracht doordat zij in de voorbereiding op de niertransplantatie bij klager in 2005 en 2006 geen PSA-waardebepaling heeft uitgevoerd, ondanks het bestaan van het “protocol screenen en opwerken van de transplantatiekandidaat”, waarin een PSA-waardebepaling is opgenomen. Voorts verwijt klager de arts dat zij het dossier van klager niet heeft overgedragen aan een collega toen zij haar werkzaamheden bij het ziekenhuis beëindigde. Klachten zowel in eerste aanleg als in hoger beroep ongegrond. Het protocol is (tot op heden) nog een concept-versies. De wijze van overdracht van het dossier van klager aan haar opvolgster is correct.

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klager stelt dat verweerder heeft nagelaten de door de examencommissie gezonden stukken op waarheid te toetsen, dat hij heeft verzuimd kennis te nemen van het medisch dossier van klager en dat verweerder in het rapport onjuistheden heeft vermeld. Het Regionaal Tuchtcollege heeft geoordeeld dat het onderzoek van verweerder de toets der kritiek kan doorstaan en dat het rapport voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep.

Patiënte is na een knievervangende operatie in het ziekenhuis overleden. Klager is de echtgenoot van patiënte.Verweerder was de anesthesioloog tijdens de operatie en nadien totdat patiënte is overgebracht naar een andere afdeling. De klacht houdt in dat de anesthesioloog aan patiënte een te grote hoeveelheid morfine heeft toegediend, niet heeft toegezien op een juiste hantering van de PCA pomp en de alarmoproep van de verpleegkundigen niet voldoende serieus heeft genomen. Het RTG oordeelt de klacht deels gegrond en legt de anesthesioloog de maatregel van berisping op. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt zowel het principaal beroep van de anesthesioloog als het incidenteel beroep van klager en gelast de publicatie. De maatregel van berisping blijft gehandhaafd.

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klager beklaagt zich over feit dat zijn tandarts zonder vooraf röntgenfoto’s te nemen en zonder voorafgaande sanering van zijn gebit twee frames heeft gemaakt. Hoewel klager de frames niet heeft betaald, weigert hij de frames te retourneren. Hij klaagt erover dat de tandarts de frames terugvordert.Nu hij de twee frames niet heeft betaald, beklaagt hij zich erover dat de tandarts de frames terug wil hebben. Het RTG heeft de klacht afgewezen, het CTG eveneens.

De huisarts en zijn elf eveneens aangeklaagde collega’s vormen het totale huisartsenbestand van een huisartsengroep. De klachten tegen de huisartsen betreffen de wijze waarop het roulatieschema tot stand is gekomen, waarbij klagers naar zij stellen verstoken bleven van eerstelijnszorg en door de artsen langdurig in het ongewisse werden gelaten. Voorts stellen klagers dat er zonder opgaaf van redenen werd geweigerd tot inschrijving in een patiëntenbestand over te gaan. Bovendien werd volgens klagers het recht op vrije artsenkeuze volledig genegeerd en iedere poging om tot een acceptabele en werkbare oplossing te komen zonder opgaaf van redenen ter zijde geschoven. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.