Zoekresultaten 13151-13200 van de 13660 resultaten

Klager heeft een niertransplantatie ondergaan, waarbij klaagster een nier aan hem heeft gedoneerd. Zij verwijten beide huisartsen onzorgvuldig jegens hen te hebben gehandeld door onder andere preoperatief te verzuimen regelmatig bloeddrukcontroles en bloedonderzoek bij klager te verrichten en voorts door hen postoperatief onvoldoende te begeleiden. Beide huisartsen hebben de klacht ten dele erkend en ten dele gemotiveerd betwist. Het college heeft de klachten gegrond verklaard en beide huisartsen de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

Klaagster trekt ter zitting haar klacht tegen de huisarts in. Het College staakt de behandeling van de klacht.

Klaagster verwijt de arts dat hij haar klachten niet serieus heeft genomen, onvoldoende onderzoek heeft verricht en medicatie heeft voorgeschreven die vanwege de zwangerschap van klaagster niet had mogen worden voorgeschreven. De arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht op al zijn onderdelen als ongegrond af.

De Inspectie verwijt de huisarts ernstig grensoverschrijdend gedrag. De arts heeft erkend een relatie te zijn aangegaan met twee patiëntes, maar stelt dat de Inspectie gezien het tijdsverloop niet in haar klacht kan worden ontvangen. Het College wijst het verweer dat de Inspectie vanwege tijdsverloop niet in haar klacht kan worden ontvangen af en beslist om de inschrijving van de huisarts in het register ex artikel 3 van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg gedurende een jaar te schorsen, maar deze maatregel voorwaardelijk op te leggen, zulks met een proeftijd van twee jaar.

Klager verwijt de (wnd) huisarts dat deze ten behoeve van zijn ex-echtgenote een verklaring heeft afgegeven, welke verklaring is gebruikt in een juridische procedure en onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. De huisarts heeft erkend dat zij onjuist heeft gehandeld en kreeg de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters echtgenote respectievelijk zuster: verder patiënt te noemen. Zij verwijten de huisarts onder andere dat zij heeft verzuimd patiënt, die gedetineerd zat, grondig te onderzoeken, heeft nagelaten een juiste diagnose te stellen, en patiënt heeft geadviseerd mee te doen aan activiteiten in plaats van hem te verwijzen naar het ziekenhuis. Patiënt is overleden aan de gevolgen van een massale longembolie. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de huisarts de maatregel van een waarschuwing opgelegd voor het onzorgvuldig handelen.

Klager verwijt de tandarts dat hij grove fouten heeft gemaakt, ernstig nalatig is geweest en een overeenkomst heeft geschonden waardoor het parodontium onherstelbaar is aangetast. Klager verwijt de tandarts dat hij behandelingen verkeerd respectievelijk ondeskundig heeft uitgevoerd dan wel nagelaten, dat hij klager had moeten verwijzen naar een parodontoloog en/of mondhygiëniste en voorts dat hij röntgenfoto’s niet heeft bewaard en een dossier heeft bijgevoegd bij het verweerschrift dat afwijkt van het dossier dat de tandarts aan klager heeft doen toekomen. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College oordeelt dat vijf van de acht klachtonderdelen gegrond zijn en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klager verwijt de tandarts dat zij onzorgvuldig heeft gehandeld door klager financieel te benadelen door een declaratie te presenteren die op een onderdeel zonder motivering afwijkt van het bedrag in de begroting en niet te hebben gereageerd op meerdere verzoeken om het genoemde verschil te verklaren. Het College oordeelt dat de klacht van onvoldoende gewicht is en wijst de klacht af.

Klaagster verwijt de tandarts dat hij niet de zorg van een goed hulpverlener heeft betracht door onder meer zonder overleg minder en ook andere behandelingen te hebben uitgevoerd dan in het afgesproken behandelplan waren vermeld en daarnaast behandelingen onjuist te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klachten en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klachten af.

Klager verwijt de tandarts dat hij niet direct een röntgenfoto heeft gemaakt toen pijnklachten aan een kies bleven bestaan. In dat geval was voorkomen dat door de wortel heen werd geboord. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College acht de klacht op één punt gegrond en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster verwijt de tandarts vakkennis te hebben geveinsd, misbruik te hebben gemaakt van het vertrouwen van de patiënten en de naam van de praktijk te hebben beschadigd door onder meer behandelingen ondeskundig te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klacht af.

Klager verwijt verweerder, de bedrijfsarts van klager, dat hij de huisarts van klager onjuist heeft geïnformeerd over de mogelijke oorzaak van de gezondheidsklachten van klager. Ook heeft verweerder de klachten van klager niet serieus genomen. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat de informatie van verweerder aan de huisarts onvoldoende zorgvuldig is geweest; verweerder heeft ten onrechte in zijn brief gesteld dat er geen blootstellingen aan giftige stoffen is geweest en dat er geen relatie kan bestaan tussen mogelijke functiestoornissen en blootstelling aan giftige stoffen. Voor het overige ongegrond. Waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder ernstig nalatig te zijn geweest door geen foto te hebben laten maken en een verkeerde diagnose te hebben gesteld. Zij voelt zich niet serieus genomen. Ze heeft gesteld dat zowel de osteopaat die zij heeft bezocht als de fysiotherapeut hebben gevraagd of er geen foto was gemaakt. Klaagster stelt ook dat zij op het spreekuur bij verweerder herhaaldelijk heeft verzocht om een foto te laten maken. Ze heeft veel last gehad van het gipsverband. Uiteindelijk is de breuk genezen. Ze heeft nog steeds last van de enkel. Verweerder heeft verklaard nooit aan een breuk te hebben gedacht. Er was voor hem geen aanleiding om aan een fractuur te denken. Verweerder herinnert zich niet dat klaagster herhaaldelijk heeft aangedrongen op het maken van een foto. Dat de tijdsduur tot de uiteindelijke diagnose zo lang is geweest, is ook eraan te wijten dat het wat beter leek te gaan, dat gewacht is met het bezoek aan de fysiotherapeut en door de fysiotherapeutische behandeling af te wachten. Het college is van oordeel dat verweerder geen klachtwaardige nalatigheid kan worden verweten bij de behandeling van klaagster.

Klaagster verweet de arts dat hij een onjuiste diagnose had gesteld en dat hij niet in overstemming met de richtlijn "Melanoom van de huid" had gehandeld. De arts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat de klinisch patholoog geen verwijtbare fout had gemaakt en overeenkomstig de geldende norm zoals beschreven in de richtlijn had gehandeld, nu de door de klinisch patholoog geraadpleegde collega - anders dan klaagster meende- wel over de specifieke speciale expertise in de diagnostiek van melanocytaire tumoren beschikte.

Klaagster verwijt de huisarts dat hij haar heeft behandeld zonder informatie vooraf en zonder haar toestemming en zonder voldoende hygiëne in acht te nemen; voorts dat hij haar ten onrechte niet heeft doorverwezen naar het ziekenhuis en geen rekening heeft gehouden met haar suikerziekte en hoge bloeddruk. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat hij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat zij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager is veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf met TBS. Er is een advies uitgebracht tot verlenging van de TBS ondertekend door de gz-psycholoog/psychotherapeut als plaatsvervangend hoofd van de inrichting. Klager verwijt de gz-psycholoog/psychotherapeut dat hij het advies heeft ondertekend zonder klager daadwerkelijk te hebben behandeld of onderzocht en dat het advies niet op onafhankelijke wijze tot stand is gekomen aangezien klager eerder een tuchtrechtelijke klacht tegen hem had ingediend. Het RTG heeft de klacht als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege staakt de behandeling omdat klager de klacht heeft ingetrokken en er geen aan het algemeen belang te ontlenen redenen aanwezig zijn op grond waarvan de behandeling van de klacht dient te worden voortgezet.

Klager verwijt de MDL-arts, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De MDL-arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verweet de huisarts dat hij de behandelovereenkomst had beëindigd zonder zorg te dragen voor een vervangend arts en had geweigerd een (spoed)visite af te leggen. Bovendien verweet klaagster de huisarts dat hij zonder haar toestemming informatie aan derden had verstrekt. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de huisarts de maatregel van een waarschuwing opgelegd en oordeelde dat de huisarts met betrekking tot het verstrekken van medische informatie over klaagster aan de forensisch psychiater in strijd met zijn geheimhoudingsplicht had gehandeld. De overige klachtonderdelen werden ongegrond verklaard.

Klaagster verwijt dermatoloog haar zwaar lichamelijk letsel te hebben toegebracht door onvoldoende onderzoek te doen naar een vlekje, waarvoor zij door de huisarts naar de dermatoloog was verwezen. Volgens het Regionaal Tuchtcollege had de dermatoloog m oeten onderzoeken of klaagster mogelijk een melanoom had, valt uit de status niet te achterhalen op grond van welke bevindingen de dermatoloog tot zijn diagnose a-typische naevi is gekomen, brengt dat mee dat de dermatoloog klaagster niet die zorg heeft gegeven waartoe hij jegens haar was gehouden en is de klacht in zoverre gegrond. In hoger beroep wordt de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege bevestigd.

Klager verwijt de internist-oncoloog, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De internist-oncoloog heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

null

Klager verwijt de chirurg, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De chirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verwijt verweerder, chirurg, onder meer dat haar onvoldoende informatie is verstrekt over de borstvergroting, dat de pockets te groot waren en dat verweerder niet inging op klaagsters vraag of het door hem geconstateerde fibroadenoom nader onderzocht diende te worden. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat niet vast staat dat klaagster niet is geïnformeerd over de risico’s van haar leeftijd. De pockets bleken te ruim, maar herstel is aangeboden en de operatie was geen resultaatsverplichting. De CBO-richtlijn mammacarcinoom van 2008 wijst op de noodzaak tot verwijzing bij een mogelijk fibroadenoom naar een mamma poli, waar altijd minimaal een echo wordt aangevraagd. Verdere controle was geïndiceerd, dus dit klachtonderdeel is gegrond. Volgt: waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder, arts, dat haar niet is medegedeeld dat hij geen (plastisch) chirurg is, maar huisarts en dat hij na de operatie, toen zij na een spuitje was flauw gevallen en aan het doodgaan was, niet naar haar is komen kijken. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat verweerderde sedatie leidde en niet als operateur is opgetreden. De operatie is ook postoperatief normaal verlopen en van het ontbreken van toezicht of zorg was geen sprake. Na daling van de bloeddruk is (kennelijk) een infuus gegeven, waardoor de bloeddruk zich herstelde. De klacht is ongegrond.

Klaagster verwijt verweerder, chirurg, onder meer dat zij na een borstvergroting een C-cup had gekregen, terwijl een D-cup was afgesproken en dat na de operatie haar bloeddruk zodanig daalde dat zij bijna is doodgegaan. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat de operatie een inspanningsverplichting betrof en geen resultaatsverplichting. Uit het medisch dossier en de mededeling over de aanleg van een infuus met zoutoplossing blijkt dat de operatie ook postoperatief normaal is verlopen en dat van het ontbreken van toezicht of zorg geen sprake is geweest. De klacht is ongegrond.

Klacht tegen internist. Op basis van met name het histologisch onderzoek mocht verweerder concluderen dat er vermoedelijk sprake was van een (virale) reactie. Het feit dat later geconstateerd is dat patiënt leed aan een maligne lymfatische ziekte, overigens niet die uiteindelijk werd gediagnosticeerd, die patiënt halverwege 2006 al onder de leden moet hebben gehad, maakt niet dat verweerder zijn werk onzorgvuldig heeft gedaan en deze ziekte verwijtbaar over het hoofd heeft gezien. Hij heeft passend onderzoek laten uitvoeren en dat onderzoek wees daar niet op. Klacht als kennelijk ongegrond in raadkamer afgewezen.

null

Verpleegkundige was als zodanig in dienst bij klaagster, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. De klacht houdt in dat de verpleegkundige een intieme relatie met een cliënte is aangegaan en heeft onderhouden in een periode dat hij als verpleegkundige een beroepsmatige hulpverleningsrelatie met haar had binnen een klinische vestiging van de instelling. Deze relatie hield tevens een seksuele relatie in. Klaagster is van mening dat sprake is van een gerede kans op recidive. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat het verweten grensoverschrijdend gedrag de verpleegkundige ernstig moet worden aangerekend, en de daaraan ten grondslag gelegde motivering. In het licht van de ernst van de feiten en de – ook naar het oordeel van het Centraal Tuchtcollege niet uit te sluiten – kans dat de verpleegkundige bij voortzetting van zijn werkzaamheden als verpleegkundige op enig moment opnieuw zijn grenzen overschrijdt, acht ook het Centraal Tuchtcollege de maatregel van doorhaling van de inschrijving van de verpleegkundige in het register gerechtvaardigd. Centraal Tuchtcollege deelt de ten overvloede door het Regionaal Tuchtcollege gegeven overweging dat wanneer de verpleegkundige na verloop van enige jaren kan aantonen dat een adequate behandeling heeft plaatsgevonden op grond waarvan aangenomen kan worden dat het risico van herhaling van het verweten gedrag nihil of verwaarloosbaar is, hij op grond van artikel 50 van de Wet BIG de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport kan verzoeken in de hem ontzegde bevoegdheid te worden hersteld. Beroep verworpen

Klacht tegen huisarts. De klacht betreft de broer van klaagster. Op zondag 7 september 2008 heeft klaagsters broer telefonisch aan klaagster gemeld dat hij krachtverlies in het rechterbeen en in de rechterarm had. Aangezien hij aan Kahler leed is klaagster direct naar haar broer toegegaan en heeft zij 112 gebeld. Bij aankomst van de ambulance zag de verpleegkundige aanleiding om via de huisartsenpost verweerder te bellen voor een visite diezelfde avond, welke hij ook heeft afgelegd. Verweerder noteerde geen spoed indicatie op dat moment. Waarschuwing. De volgende dag heeft de eigen huisarts patiënt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis verwezen waar een cerebrale bloeding is geconstateerd. Patiënt is daaraan de volgende dag overleden.

Psychiater. In dit beroep is alleen aan de orde of het Regionaal Tuchtcollege op goede gronden heeft overwogen dat de bevoegdheid van klager om een klacht in te dienen door verjaring is vervallen. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Beroep verworpen.

Klacht tegen een patholoog. Verwerping van acute leukemie op basis van een negatieve TdT-kleuring van een cristabiopt. Ten onrechte geen TdT-kleuring van een lymfklierbiopt, dat wel voorhanden was. Waarschuwing.

Klacht tegen huisarts. Patient was onder behandeling voor ischaemie en ontsteking van een teen. Verweerder wordt verweten patient niet tijdig te hebben verwezen naar een specialist. De chirurg heeft de teen geamputeerd. Enige tijd na d eoperatie gaat het slecht met patient en overlijdt hij. Verweerder wordt voorts verweten dat hij ondanks het langdurige antibioticagebruik van patient, heeft nagelaten de nierfunctie te controleren en dat hij in de bejeging van de familie te kort is geschoten door hen niet te condoleren. Klachten ongegrond

Verweerster is werkzaam als verpleegkundige in een TBS-inrichting en als zodanig belast met en verantwoordelijk voor het verlenen van methodische verpleegkundige zorg aan de patiënten aldaar. Klager verwijt de verpleegkundige dat zij een trombosebeen bij hem heeft geconstateerd, maar dat zij hem twee dagen liet wachten op een arts. Het RTG acht de klacht in die zin gegrond dat de verpleegkundige de mogelijkheid van een trombosebeen had moeten uitsluiten en legt de verpleegkundige een waarschuwing op en gelast de publicatie. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van de verpleegkundige.

Klacht tegen chirurg. Patiënt was onder behandeling voor ischaemie en ontsteking van een teen. Verweerder amputeert de teen. Enige tijd na de operatie gaat het slechter met patiënt en overlijdt hij. Verweerder wordt onder meer nalatigheid verweten ten aanzien van bloed- en nierfunctie controle en ten aanzien van het informeren van de familie van patiënt. Klacht is gegrond voor zover die ziet op de communicatie na het overlijden met de familie van patiënt, voor het overige zijn de klachten ongegrond.

Het Regionaal Tuchtcollege heeft klager niet-ontvankelijk verklaard in de klacht omdat de bevoegdheid van klager tot het indienen van de klacht door verjaring is vervallen. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege en verwerpt het beroep.

Klacht tegen psychiater. Klager verwijt de psychiater onder andere dat hij geen goede diagnose heeft gesteld en heeft nagelaten een goede therapie te bieden. Ook zou hij zijn geheimhoudingsplicht hebben geschonden. Klacht op alle onderdelen ongegrond.

Verweerder is als fysiotherapeut ingeschreven in het BIG register, doch is sinds lange tijd niet meer als zodanig werkzaam. De klacht richt zich op het functioneren van verweerder als patiëntenvertrouwenspersoon (klachtenfunctionaris). Het college overweegt dat niet valt in te zien dat de registratie als fysiotherapeut is verweven met verweerders functioneren als klachtenfunctionaris. Nu verweerder niet heeft gehandeld als fysiotherapeut, valt zijn handelen niet onder het tuchtrecht. Klagers zijn niet-ontvankelijk.

Uit twee onderdelen bestaande klacht tegen psychiater over afgifte geneeskundige verklaring. Volgens het Regionaal Tuchtcollege kan de arts niet tuchtrechtelijk worden verweten dat zij zich bij het invullen van de geneeskundige verklaring niet als behandelaar heeft aangemerkt, doch had zij die verklaring niet mogen afgeven zonder de komst van klagers zuster af te wachten omdat nog onvoldoende duidelijk was over het gevaarscriterium (artikel 20, tweede lid sub a Wet BOPZ). In het principaal beroep oordeelt het Centraal Tuchtcollege dat de arts in redelijkheid heeft kunnen oordelen dat het vertrek van klager naar huis zou kunnen leiden tot acuut gevaar voor klager dan wel derden. Beslissing van het Regionaal Tuchtcollege wordt in zoverre vernietigd en dit onderdeel van de klacht wordt alsnog ongegrond verklaard. In het incidenteel beroep wordt de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege ten aanzien van het eerste klachtonderdeel bevestigd.

Kaakchirurg. Klager heeft zich als civiele partij gevoegd in strafzaak. Klacht luidt dat de kaakchirurg ten behoeve van die procedure een onjuiste en van de eerder gegeven diagnose afwijkende diagnose heeft opgesteld, met gevolg dat de strafrechter de vordering heeft afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege deelt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege dat de vordering niet is afgewezen op grond van de inhoud van de brief van de kaakchirurg, maar omdat niet was voldaan aan de eis dat een (civiele) vordering van een benadeelde partij in het strafproces alleen kan worden toegewezen als deze eenvoudig van aard is. Beroep verworpen.

Klacht tegen chirurg. Klacht: slechte communicatie en ten onrechte reanimeren. Klacht ongegrond

Klacht tegen psychiater. Klaagster verwijt verweerster -zakelijk weergegeven- dat zij foutief is gediagnosticeerd en behandeld, zonder behoorlijk (psychologisch) onderzoek, en bij een ernstige crisis ten onrechte niet is opgenomen. Wat dit laatste onderdeel betreft is de klacht gegrond. Met de beslissing door verweerster dat acute opname nodig was laat het aanbod voor deeltijdbehandeling -alleen vanwege lokaal plaatsgebrek- zich niet goed rijmen. Verweerster had, toen er ter plekke geen plaats bleek, moeten onderzoeken welke mogelijkheden er elders waren voor opname en op zijn minst had zij met klaagster de afweging tussen opname elders en een deeltijdbehandeling moeten maken. Waarschuwing.

Het Regionaal Tuchtcollege heeft klager niet-ontvankelijk verklaard in de klacht omdat het klaagschrift niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege en verwerpt het beroep.

Tandarts. Klager verwijt de tandarts dat zij hem opzettelijk heeft besmet waardoor binnen een tijdsbestek van twee maanden ontstekingsweefsel aan twee elementen kon ontstaan. Het Centraal Tuchtcollege bevestigt in beroep het oordeel van het Centraal Tuchtcollege dat niet de geringste grond bestaat voor de door klager verweten (moedwillige) besmetting. Beroep verworpen.

Echtgenoot van overleden patiënt verwijt cardioloog a. een verkeerde of te laat een diagnose te hebben gesteld; b. onvoldoende informatie over de behandeling, de gevolgen van die behandeling en eventuele alternatieven te hebben gegeven; c. verkeerde medicijnen te hebben voorgeschreven of verstrekt; d. ten onrechte niet te hebben doorverwezen naar een andere hulpverlener. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel dat er geen sprake is geweest van tuchtrechtelijk verwijtbaar handelen. Beroep verworpen.

Klacht tegen verpleegkundige. Klacht: afschuiven van verantwoordelijkheid naar arts en slechte communicatie. Klacht ongegrond.

De echtgenoot ven klaagster is wegens toenemende benauwdheidsklachten onder behandeling geweest bij verweerder vanaf 22 april 2004 tot aan zijn overlijden op 3 november 2006.. Verweerder is blijkens zijn aantekeningen steeds bedacht geweest op een maligne mesothelioom (patiënt was werkzaam in de bouw), maar vond daarvoor geen aanwijzingen zoals ook is bevestigd door het mesothliomenpanel dat door hem is ingeschakeld. In oktober 2006 blijkt toch sprake te zijn van een mesothelioom. Er volgt een palliatieve chemotherapie maar patiënt is op 3 november 2006 tengevolge van een pneumonie in een sepsis geraakt en overleden. Klaagster verwijt verweerder dat hij patiënt niet heeft verwezen naar een gespecialiseerde longarts en dat hij geen dan wel summiere informatie heeft gegeven over de onderzoeken en het resultaat, de behandeling, het bestaan van de stichting Asbestslachtoffers en de uitkomst van het onderzoek van het mesotheliomenpanel. Verweerder heeft de klachten bestreden en aangevoerd dat er geen aanleiding was patiënt te verwijzen naar een gespecialiseerde longarts, dat hij patiënt en klaagster steeds volledig op de hoogte heeft gesteld van zijn bevindingen, dat patiënt akkoord is gegaan met de (palliatieve) chemotherapie en dat hij de uitslag van het mesotheliomenpanel in het gesprek van 2 januari 2007 ook heeft meegedeeld aan klaagster. Het college oordeelt dat verweerder volgens de standaard heeft gehandeld. Achteraf gezien bleek patiënt te lijden aan een zich zeer langzaam ontwikkelend mesothelioom dat lange tijd niet aantoonbaar was. Verweerder is hierop steeds alert geweest en heeft deze mogelijke diagnose ook steeds betrokken in zijn onderzoeken. Ook heeft hij het mesotheliomenpanel ingeschakeld. Ten aanzien van de informatie die verweerder heeft verstrekt gaat het college uit van de van de aantekening in de decursus van het gesprek van 3 november 2006 en van het verslag van de poli oncologie verpleegkundige waaruit is af te leiden dat verweerder wel voldoende informatie heeft verstrekt.