Zoekresultaten 13201-13250 van de 14115 resultaten

Bij klaagster is door de anesthesioloog/pijnspecialist, een IDET-behandeling uitgevoerd n.a.v. chronische lage rugklachten. De klacht houdt in dat de anesthesioloog: 1) tijdens de IDET-behandeling een chirurgische fout heeft gemaakt, waardoor een draadbreuk is opgetreden en een naald is achtergebleven in de rug. 2) klaagster voorafgaand aan de IDET-behandeling niet heeft geïnformeerd m.b.t. risico op draadbreuk waardoor ingreep zonder de vereiste toestemming is verricht. 3) na de ingreep is tekortgeschoten in nazorg. Het Regionaal Tuchtcollege wijst de klacht als kennelijk ongegrond af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klaagster.

De klacht heeft betrekking op de behandeling van de moeder van klager door de arts-assistent neurologie. Klagers moeder is na een aantal dagen hoofdpijn door de huisarts naar het ziekenhuis verwezen, waar de arts werkzaam is. De klacht houdt in dat een onvolledig onderzoek is uitgevoerd bij patiënte en geen gebruik is gemaakt van extra informatie (van de huisarts en de echtgenoot van patiënte) die beschikbaar was. Als gevolg hiervan is volgens klager een verkeerde diagnose gesteld en is patiënte overleden. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klager.

De klacht heeft betrekking op de behandeling van de moeder van klager door de neuroloog. Klagers moeder is na een aantal dagen hoofdpijn door de huisarts naar het ziekenhuis verwezen, waar de neuroloog werkzaam is. De klacht houdt in dat een onvolledig onderzoek is uitgevoerd bij patiënte en geen gebruik is gemaakt van extra informatie (van de huisarts en de echtgenoot van patiënte) die beschikbaar was. Als gevolg hiervan is volgens klager een verkeerde diagnose gesteld en is patiënte overleden. Het RTG wijst de klacht af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klager.

" Regionaal Tuchtcollege heeft de verwijten van klager gegrond geacht. Zo is de arts ongevraagd op zoek gegaan naar omstandigheden bij klager die mogelijk de oorzaak zijn van de klachten. Daarbij heeft de arts ongefundeerde uitspraken gedaan. Verweerder is tekortgeschoten. Regionaal Tuchtcollege legt de maatregel van waarschuwing op. Centraal Tuchtcollege overweegt dat de door de arts gehanteerde formuleringen niet de schoonheidsprijs verdienen en deze minder objectief zijn dan gewenst, doch dit geen tuchtrechtelijke verwijtbaarheid kan opleveren. Het beroep van de arts slaagt derhalve en de klachten van klager worden alsnog ongegrond verklaard."

Klager heeft zijn linkerpols gebroken. Klager verwijt de chirurg dat hij niet tijdig heeft opgemerkt dat het os lunatum was gekanteld. Hierdoor is klager niet tijdig en efficiënt behandeld, zijn hersteloperaties noodzakelijk geworden en heeft klager onnodig lang pijn gehad. Het RTG heeft de klacht afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klager.

Klacht tegen psychiater. Klager verblijft in een TBS-instelling.Verweerder heeft klager gekeurd voor het rijbewijs. Het college kan het billijken, nu klager ter beschikking is gesteld voor een in 1995 gepleegd delict en dus al geruime tijd door verschillende psychiaters (dus niet alleen de door hem gewraakte psychiater in de TBS-instelling waar hij thans verblijft) is onderzocht en behandeld, dat verweerder naast een kort eigen psychiatrisch onderzoek zijn conclusies en advies mede heeft gebaseerd op de psychiatrische bevindingen uit de TBS-sector. Het is niet reëel, mocht klager zulks verwacht hebben, te verlangen dat in het kader van een rijbewijskeuring eenzelfde psychiatrisch onderzoek zou plaatsvinden, het liefst voor klager met een andere uitkomst, dan reeds had plaatsgevonden in de vele voorafgaande jaren waarin klager TBS-verpleegd werd. Klacht kennelijk ongegrond.

Klager heeft in 2010 een klacht ingediend tegen de waarnemend huisarts die hem in 2001 eenmalig gezien heeft op het spreekuur. De huisarts heeft klager destijds behandeld voor een epidydimitis en hem antibiotica en pijnstilling voorgeschreven. Een aantal dagen later bleek dat er sprake was van een torsio testis. Klager verwijt de huisarts dat hij hem bij zijn bezoek had moeten doorsturen naar het ziekenhuis voor nader onderzoek, omdat ingeval van een mogelijke torsio testis snel handelen geboden is. Het college heeft de klacht gegrond verklaard, maar gelet op de omstandigheden van het geval, afgezien van het opleggen van een maatregel.

Op verzoek van haar cliente stelt verweerster een 'verslag van de therapie' op. In dat verslag doet zij vergaande uitspraken over de echtgenoot van klager hoewel zij deze slechts een keer, drie jaar terug, heeft gesproken. Het verslag voldoet aan geen van de volgens vaste jurispprudentie daaraan te stellen eisen. Cliente heeft het verslag bovendien verzocht in verband met een rechtszitting in de echtscheidingsporcedure. Ook omdat verweerster geen verantwqoordelijkheid heeft genomen voor de gevolgen die het verslag voor klager konden hebben en haar beperkte inzicht in het onjuiste van haar handelen, legt het college verweerster een berisping op.

Klacht tegen een huisarts. Klager was patiënt in de huisartsenpraktijk van verweerster. Klager meldt zich met een drukkend gevoel in epigastrio, later ging het beter, alleen nu meer last met name tijdens het eten. Een jaar later meldt hij zich weer met eetproblemen en hij wil graag dat een lichamelijke oorzaak wordt uitgesloten. Waarop verweerster bloedonderzoek laat doen en een maagfoto, bloedonderzoek levert geen bijzonderheden op, de maagfoto vertoont een vertraagde oesofago-cardiale passage door het niet ontplooien van de distale oesofagus. Verweerster overlegt met de kinderarts, deze adviseert, na overleg met de radioloog, een onderhoudsdosering domperidon, waarna verweerster deze voorschrijft. Anderhalf jaar hierna maakt klager weer melding van passageklachten, verweerster schrijft domperidon voor. Een half jaar later bezoekt klager met dezelfde klachten een huisarts in dienstverband in de praktijk. Er wordt een gastroscopie uitgevoerd waarna klager doorgestuurd wordt naar een mdl-arts die de diagnose achalasie bevestigt. Er volgt een pneumodilatatie die volgens klager probaat heeft geholpen. Klager verwijt verweerster dat ze niet adequaat en laks heeft gehandeld en zijn klachten altijd aan stress heeft toegedicht. Het college verklaart de klacht gegrond en legt een waarschuwing op.

Klaagster verwijt de vaatchirurg dat hij haar gemotiveerde verzoek om tromboseprofylaxe te geven heeft genegeerd. Het College heeft de klacht afgewezen.

Klagers verwijten de KNO-arts dat hij een verkeerde en te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie over de behandeling en gevolgen daarvan heeft gegeven, een chirurgische fout heeft gemaakt en onjuiste medicijnen heeft gegeven, althans aansprakelijk is voor hetgeen is gebeurd. Het College heeft de klacht in zijn geheel afgewezen.

Klagers verwijten de arts, aios KNO, dat hij een verkeerde en te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie over de behandeling en gevolgen daarvan heeft gegeven, een chirurgische fout heeft gemaakt en onjuiste medicijnen heeft gegeven. Het College heeft de klacht in al haar onderdelen afgewezen.

Klaagster verwijt de vaatchirurg de gebrekkige wijze waarop zij klaagster heeft voorgelicht en behandeld, alsmede een (ontbrekende) nazorg. Klaagster voert onder meer aan dat bij het verwijderen van een in het been achtergebleven deeltje van gebruikt materiaal een ernstige fout is gemaakt. Het College heeft de klacht in zijn geheel afgewezen.

Klagers verwijten verweerder dat hij aan echtgenoot en broer van klagers de juiste behandeling heeft onthouden door geen chemotherapie voor te stellen dan wel te starten, terwijl dit wel het advies was van de multidisciplinaire oncologie-commissie. Gegrond. Waarschuwing.

De klacht is gericht tegen vijf artsen en betreft de behandeling van de moeder van klagers, verder patiënte te noemen, tijdens haar opname in het ziekenhuis. Patiënte is overleden. Alle artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. Het college heeft alle klachtonderdelen over de behandeling van patiënte –inhoudend het onvoldoende controleren van het Hb gehalte van patiënte, het onvoldoende adequaat behandelen van de kortademigheid, onvoldoende onderzoek naar de oorzaak van de infectie, het onvoldoende onderkennen en herkennen van het bij patiënte ontstane delier en het onvoldoende toezicht houden op de vocht- en voedingstoestand van patiënte- ongegrond bevonden en de klacht afgewezen.

De klacht is gericht tegen vijf artsen en betreft de behandeling van de moeder van klagers, verder patiënte te noemen, tijdens haar opname in het ziekenhuis. Patiënte is overleden. Alle artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. Het college heeft alle klachtonderdelen over de behandeling van patiënte –inhoudend het onvoldoende controleren van het Hb gehalte van patiënte, het onvoldoende adequaat behandelen van de kortademigheid, onvoldoende onderzoek naar de oorzaak van de infectie, het onvoldoende onderkennen en herkennen van het bij patiënte ontstane delier en het onvoldoende toezicht houden op de vocht- en voedingstoestand van patiënte- ongegrond bevonden en de klacht afgewezen.

Klaagster verwijt verweerder dat er na de door hem bij haar uitgevoerde grote buikoperatie blaarvorming aan haar hielen is opgetreden. De decubitusprotocollen zijn niet nageleefd. Naar het oordeel van het college kan verweerder geen tuchtrechtelijk verwijt worden gemaakt. De operatie en het herstel daarvan zijn goed verlopen. Er zijn geen aanwijzingen dat door of tijdens de operatie iets is gebeurd dat kan hebben bijgedragen aan het ontstaan van de decubitus. Ongegrond.

De klacht is gericht tegen vijf artsen en betreft de behandeling van de moeder van klagers, verder patiënte te noemen, tijdens haar opname in het ziekenhuis. Patiënte is overleden. Alle artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. Het college heeft alle klachtonderdelen over de behandeling van patiënte –inhoudend het onvoldoende controleren van het Hb gehalte van patiënte, het onvoldoende adequaat behandelen van de kortademigheid, onvoldoende onderzoek naar de oorzaak van de infectie, het onvoldoende onderkennen en herkennen van het bij patiënte ontstane delier en het onvoldoende toezicht houden op de vocht- en voedingstoestand van patiënte- ongegrond bevonden en de klacht afgewezen.

De klacht is gericht tegen vijf artsen en betreft de behandeling van de moeder van klagers, verder patiënte te noemen, tijdens haar opname in het ziekenhuis. Patiënte is overleden. Alle artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. Het college heeft alle klachtonderdelen over de behandeling van patiënte –inhoudend het onvoldoende controleren van het Hb gehalte van patiënte, het onvoldoende adequaat behandelen van de kortademigheid, onvoldoende onderzoek naar de oorzaak van de infectie, het onvoldoende onderkennen en herkennen van het bij patiënte ontstane delier en het onvoldoende toezicht houden op de vocht- en voedingstoestand van patiënte- ongegrond bevonden en de klacht afgewezen.

De klacht is gericht tegen vijf artsen en betreft de behandeling van de moeder van klagers, verder patiënte te noemen, tijdens haar opname in het ziekenhuis. Patiënte is overleden. Alle artsen hebben de klacht gemotiveerd betwist. De klachten werden gezamenlijk ter terechtzitting behandeld. Het college heeft alle klachtonderdelen over de behandeling van patiënte –inhoudend het onvoldoende controleren van het Hb gehalte van patiënte, het onvoldoende adequaat behandelen van de kortademigheid, onvoldoende onderzoek naar de oorzaak van de infectie, het onvoldoende onderkennen en herkennen van het bij patiënte ontstane delier en het onvoldoende toezicht houden op de vocht- en voedingstoestand van patiënte- ongegrond bevonden en de klacht afgewezen.

Klaagster verwijt verweerder dat hij bij haar een basaalcarcinoom op haar hoofd op onjuiste wijze heeft verwijderd, onvoldoende informatie vooraf en een onjuiste postoperatieve behandeling, waarbij verweerder op het menselijke vlak is tekortgeschoten. Het college is van oordeel dat de voorlichting uitgebreider had gekund, maar dat verweerder in het voortraject en bij de operatie niet tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld. Wel was extra aandacht voor de wond nodig geweest omdat de hechtingen onder spanning waren aangebracht en heeft verweerder nadat de wond ontstoken raakte klaagster onvoldoende voorgelicht over het feit dat er uiteindelijk een grote kale plek zou ontstaan. Gedeeltelijk gegrond. Waarschuwing.

Klacht tegen verzekeringsarts. Klager is bedrijfsarts. Er is sprake van een verschil van professioneel inzicht tussen twee beroepsbeoefenaren inzake de functionele mogelijkheden van een werknemer. Een dergelijke situatie, waarbij elk oordeelt vanuit het eigen specialistisch kader, kan zich regelmatig voordoen zonder dat dit hoeft te duiden op een onoordeelkundig oordeel van de een of de ander. Het tuchtrecht in de gezondheidszorg is niet bedoeld voor toetsing van dergelijke situaties. Klager niet-ontvankelijk.

Klager verwijt verweerder, huisarts, dat door diens ongeïnteresseerdheid en nalatigheid klagers moeder aan een hartinfarct is overleden. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college oordeelt dat verweerder op grond van beschikbare gegevens redelijkerwijs tot de gestelde diagnoses heeft kunnen komen. Oorzaak van het overlijden van patiënte is waarschijnlijk multifactorieel; geen rechtstreeks verband kan worden aangenomen met de diagnose door verweerder. Ongeïnteresseerdheid jegens patiënte is niet komen vast te staan. Klacht ongegrond.

De dochter van klagers was onder toezichtgesteld bij Bureau Jeugdzorg (BJZ). In het kader van die ondertoezichtstelling heeft de gz-psycholoog onderzoek verricht naar de dochter van klagers. De klachten van klagers houden in dat de gz-psycholoog ten onrechte: a) haar onderzoek heeft uitgevoerd zonder schriftelijke toestemming van de ouders, die immers met het gezag waren belast, b) geen compleet overzicht heeft gestuurd van ontvangen documentatie, c) geen informatie heeft gegeven over de gebruikte onderzoeksmethode, d) heeft geweigerd de onderzoeksvragen van de ouders te beantwoorden, e) heeft geweigerd klagers afschrift van een concept-rapport toe te zenden, f) heeft geweigerd de inzichten van de ouders na lezing van het concept-rapport in dat rapport te vermelden, g) uitspraken over de ouders doen terwijl tijdens het onderzoek niet met de ouders is gesproken en ook niet na het onderzoek, h) heeft geweigerd vragen van de ouders te beantwoorden. Het RTG heeft de klacht in alle onderdelen afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klagers.

Klacht tegen psychiater. Klager verblijft in een TBS-instelling.Verweerder heeft klager gekeurd voor het rijbewijs. Het college kan het billijken, nu klager ter beschikking is gesteld voor een in 1995 gepleegd delict en dus al geruime tijd door verschillende psychiaters (dus niet alleen de door hem gewraakte psychiater in de TBS-instelling waar hij thans verblijft) is onderzocht en behandeld, dat verweerder naast een kort eigen psychiatrisch onderzoek zijn conclusies en advies mede heeft gebaseerd op de psychiatrische bevindingen uit de TBS-sector. Het is niet reëel, mocht klager zulks verwacht hebben, te verlangen dat in het kader van een rijbewijskeuring eenzelfde psychiatrisch onderzoek zou plaatsvinden, het liefst voor klager met een andere uitkomst, dan reeds had plaatsgevonden in de vele voorafgaande jaren waarin klager TBS-verpleegd werd. Klacht kennelijk ongegrond.

Los van het feit dat de tandarts de codes V21 en V60 niet gezamenlijk mocht declareren waarover de klachtencommissie al had geoordeeld (een regel die niet in de declaratiecode voorkomt) heeft de tandarts deze codes ten onrechte opgevoerd nu zij geen cementbodem heeft gebruikt maar een calciumhydroxidelaag. Verweerster had gelet op de door haar uitgevoerde behandeling wel V13 en V20 mogen declareren. Ook mocht zij de vloeibare cofferdam in rekening brengen. Nu klacht ten dele gegrond is kan het niet als ongegrond worden afgedaan maar gelet op het geringe belang (geldbedrag en de hoogte daarvan) en het feit dat verweerster ter uitvoering van een getroffen regeling het teveel betaalde heeft teruggestort en haar excuses heeft aangeboden maakt dat er geen maatregel wordt opgelegd.

Klager weigert nota extractie 2 kiezen te betalen, omdat hij geen last had van deze kiezen, en verwijt verweerder onvoldoende nazorg te hebben verleend. Klacht afgewezen.

Klager heeft tijdens het voetballen zijn knie verdraaid. Hij verwijt verweerder, huisarts, dat hij hem te laat heeft doorgestuurd naar het ziekenhuis; ook heeft verweerder een verkeerde diagnose gesteld. Het college is van oordeel dat verweerder klager niet eerder naar de orthopeed had hoeven doorverwijzen. Ook heeft verweerder, op het moment dat hij klager zag, nog geen definitieve diagnose gesteld c.q. kunnen stellen. Klacht ongegrond.

Klaagster verwijt de specialist ouderengeneeskunde dat hij nalatig is geweest en niet de zorg heeft betracht van een goed hulpverlener en ten onrechte patiënt niet heeft doorverwezen naar een chirurg ter beoordeling en eventuele behandeling. Het College heeft de klacht gegrond geacht en de specialist ouderengeneeskunde de maatregel van berisping opgelegd.

Klaagster verwijt de plastisch chirurg dat hij haar onvoldoende heeft geïnformeerd over de risico’s van de operatie en op ondeskundige wijze operaties heeft uitgevoerd, die niet het gewenste resultaat hadden en wel ernstige pijnen tot gevolg hadden. Het College heeft de klacht afgewezen.

Klaagster verwijt verweerder dat hij haar jarenlang lorazepam en temazepam heeft voorgeschreven, op basis van een telefonische aanvraag van klaagster, zodat klaagster verslaafd is geraakt aan deze medicatie. Op de risico’s van deze medicatie is zij niet gewezen. Verweerder had klaagster moeten doorverwijzen voor psychiatrische of psychologische hulp. Het college is van oordeel dat verweerder tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld door jarenlang ongecontroleerd benzodiazepinen voor te schrijven aan klaagster en hieromtrent niets in het medisch dossier te hebben genoteerd. Verweerder had moeten informeren bij klaagster naar eventuele psychologische of psychiatrische klachten. Ook hierover staat niets in het medisch dossier. Gegrond. Waarschuwing.

Klaagster verweet de dermatoloog dat hij onzorgvuldig had gehandeld door een ongevraagde behandeling op haar toe te passen –massage van gewrichten en de buik- terwijl zij kwam voor een huidonderzoek. De klacht had voorts betrekking op de bejegening. De dermatoloog heeft de klacht betwist. Het college achtte de klacht grotendeels gegrond. Het college maakte zich ernstig zorgen over de handelwijze van de dermatoloog en zijn visie ten aanzien van de oorzaak van de huidklachten in samenhang met buikklachten tezamen met zijn behandeling. De behandeling die de dermatoloog had verricht, zonder het geven van informatie en het vragen van toestemming, was niet "evidence based". Het college heeft de inschrijving van de dermatoloog in het register geschorst voor de duur van twee maanden.

Klaagster verwijt verweerster dat zij als huisarts op de huisartsenpost niet adequaat heeft gereageerd op de telefonische hulpvraag van klaagster en haar familie. Bij het vermoeden van een gaslek heeft de triagiste geadviseerd 112 te bellen, maar volgens klaagster had de huisarts eerder handelend moeten optreden. Het college is van oordeel dat klaagster zich terecht beklaagt over de gang van zaken, maar dat aan verweerster geen persoonlijk verwijt te maken valt nu zij niet op de hoogte was van de inhoud van het telefoongesprek. Ongegrond.

Klager verweet de bedrijfsarts dat hij geen melding had gemaakt van het feit dat hij basisarts was en (nog) geen bedrijfsarts. Het college achtte de klacht gegrond. Klager had de arts terecht verweten dat hij zich had gepresenteerd als bedrijfsarts en dat hij ook in de schriftelijke stukken had nagelaten duidelijkheid over zijn hoedanigheid te verschaffen. Het college heeft de arts de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zuster, verder patiënte te noemen. Klaagster verweet de huisarts dat hij in de terminale fase van de ziekte van patiënte –bij wie de diagnose pancreas carcinoom was gesteld- als behandelend huisarts ernstig was tekortgeschoten in de zorg voor patiënte. Klaagster verweet de huisarts onder andere dat hij blijk had gegeven van een gebrek aan inzicht in de medische situatie van patiënte, haar psychische toestand niet goed had beoordeeld, een gebrek aan kennis had getoond over het verloop van de ziekte waaraan patiënte leed, en voorts dat hij was tekortgeschoten in de begeleiding van patiënte met betrekking tot haar euthanasiewens. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college achtte alle klachtonderdelen gegrond en heeft de huisarts de maatregel van een berisping opgelegd.

Het Centraal Tuchtcollege heeft het beroepschrift ontvangen ná de in artikel 73 lid 1 van de Wet BIG genoemde termijn van zes weken na de dag van verzending van de bestreden beslissing van het Regionaal Tuchtcollege. Klaagster heeft desgevraagd geen feiten en/of omstandigheden aangevoerd die het oordeel kunnen dragen dat het beroep is ingesteld zo spoedig als dit redelijkerwijs verlangd kon worden. Klaagster is niet-ontvankelijk in het beroep.

Klager verwijt de geneesheer-directeur en de behandelend psychiater dat zij doodslag hebben gepleegd op zijn gezondheid met medicatie (aantasting van lever, nieren en hersenen) en dat zij ten onrechte onjuiste diagnoses hebben overgenomen van een andere psychiater en gedragskundige. Het Regionaal Tuchtcollege oordeelt dat is gebleken van een zorgvuldige diagnosestelling. Er is geen sprake geweest van dwangmedicatie. De toegediende medicatie is, gezien de gestelde diagnoses, volstrekt adequaat geweest. Niet is gebleken dat aan klager onvoldoende informatie omtrent bijwerkingen is verstrekt. Het Regionaal Tuchtcollege heeft beide klachten afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege heeft het hoger beroep in beide zaken verworpen.

Klager verwijt de geneesheer-directeur en de behandelend psychiater dat zij doodslag hebben gepleegd op zijn gezondheid met medicatie (aantasting van lever, nieren en hersenen) en dat zij ten onrechte onjuiste diagnoses hebben overgenomen van een andere psychiater en gedragskundige. Het Regionaal Tuchtcollege oordeelt dat is gebleken van een zorgvuldige diagnosestelling. Er is geen sprake geweest van dwangmedicatie. De toegediende medicatie is, gezien de gestelde diagnoses, volstrekt adequaat geweest. Niet is gebleken dat aan klager onvoldoende informatie omtrent bijwerkingen is verstrekt. Het Regionaal Tuchtcollege heeft beide klachten afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege heeft het hoger beroep in beide zaken verworpen.

Klager heeft een klacht ingediend, welke niet voldoet aan de daaraan wettelijk gestelde eisen. Klager is daarop in de gelegenheid gesteld de klacht aan te vullen, echter voldoet het aanvullend klaagschrift ook niet aan de daaraan te stellen eisen. Het college verklaart klager niet-ontvankelijk.

Klacht tegen tandarts, free-lance verbonden aan het Forensisch Psychiatrisch Centrum waar klager verblijft. Klager heeft niet een kopie van zijn medisch dossier overgelegd, hoewel hij daar wel over beschikt. Ook heeft hij ondanks verzoek daartoe van de secretaris van het college geen machtiging willen geven aan het college om zijn medisch dossier op te vragen. Dit brengt mee dat het college de klachten niet deugdelijk kan beoordelen. De feiten waarop de klachtonderdelen gebaseerd zijn, zijn niet voldoende komen vast te staan waardoor het college aan een verder oordeel niet toekomt en de klacht als kennelijk ongegrond moet afwijzen.

Klacht tegen huisarts. Klaagster is woonachtig in de Bondsrepubliek Duitsland en bezocht de praktijk van verweerder, waar zij niet ingeschreven stond, met de vraag om onderzoek naar en eventuele behandeling van een blaasontsteking. Verweerder wilde klaagster wel behandelen mits zij vooraf contant het passantentarief zou betalen. Klaagster was het hier niet mee eens en is toen uit de praktijk van verweerder vertrokken. Klacht is als kennelijk ongegrond afgewezen.

Klacht tegen orthopedisch chirurg. De klacht heeft betrekking op hetzelfde handelen als waarover klager in de zaak met nr. 256/2008 heeft geklaagd en waarover op 28 januari 2010 een (thans onherroepelijke) beslissing is gegeven. Artikel 51 van de Wet BIG bepaalt dat niemand andermaal tuchtrechtelijk kan worden berecht ter zake van enig handelen waaromtrent te zijnen aanzien een onherroepelijke eindbeslissing is genomen. Dat klager naar zijn zeggen uit het proces-verbaal van de vorige zitting nieuwe gegevens heeft vernomen, kan hieraan niet afdoen. Klager is dus niet-ontvankelijk in zijn klacht.

Klacht tegen huisarts. Klager is bekend met diabetes mellitus. Op het spreekuur van verweerder liet klager een nuchtere bloedsuiker bepalen. De uitslag was dusdanig hoog dat verweerder klager heeft verboden de weg op te gaan als chauffeur van een touringcar. Klager verwijt verweerder dat hij wanprestatie heeft geleverd door hem te verbieden aan het verkeer deel te nemen. Klacht afgewezen.

Klacht tegen specialist oudserengeneeskunde. Verwijt van buren dat verweerster ten onrechte heeft meegewerkt aan opname van hun hoogbejaarde buurvrouw in een verpleeghuis. Klagers zijn niet te beschouwen als rechtstreeks belanghebbende in de zin van artikel 65, eerste lid onder a van de wet BIG. In beginsel is de patiënt zelf rechtstreeks belanghebbende of, onder omstandigheden, diens naaste betrekkingen. De ondertekening door patiënte van een aanvulling op het klaagschrift betekent in het algemeen dat de patiënt instemt met de klacht. In dit geval is dat echter anders. Verweerster heeft desgevraagd verklaringen overgelegd van een BOPZ-arts/specialist ouderengeneeskunde en een psycholoog, waarin deze aangeven dat patiënte niet wilsbekwaam is en dat ze zich niet verzet tegen c.q. tevreden is met haar verblijf in het verpleeghuis. Onder die omstandigheden kan aan de handtekening van patiënte niet de betekenis worden toegekend dat zij ermee instemt dat klagers deze procedure voor haar voeren. Niet-ontvankelijk.

Klacht tegen huisarts. Twee dochters van klager en zijn ex-partner vertonen seksueel grensoverschrijdend gedrag. Klager ziet geen aanleiding voor een behandeling, de moeder oordeelt hier anders over. Verweerder adviseert de moeder na ruggespraak met het AMK de kinderen zelf aan te melden bij een centrum voor psychotrauma. Dit advies is te beschouwen als een verrichting waarover verweerder klager ten onrechte niet (zelf) heeft geïnformeerd. Overige klachtonderdelen ongegrond. Waarschuwing.