Zoekresultaten 19801-19850 van de 44758 resultaten

Dekenbezwaar gegrond. Bezwaar betreft het op ongeoorloofde wijze in ontvangst nemen en doorbetalen van contante gelden, het verrekenen van kosten met derdengelden zonder schriftelijke instemming van cliënt en het niet meewerken aan het dekenonderzoek. Schrapping.

Ongegronde klacht tegen een tandarts. De behandeling van element 46 en element 26 van het gebit van klaagster was op dat moment aangewezen en passend. Dat klaagster pijnklachten heeft gehouden betekent niet dat de tandarts bij zijn behandeling een fout heeft gemaakt, bij een juist uitgevoerde wortelkanaalbehandeling kan een patiënt pijn houden. Ook het afbreken van de kies moet worden geacht samen te hangen met het, op verzoek van klaagster, niet plaatsen van de kroon. Het College is niet bevoegd tot het toekennen van enige vorm van schadevergoeding of financiële compensatie. Klacht afgewezen.

Verzekeringsarts beoordeelt WIA aanvraag. Zonder inwinnen van nadere informatie bij de behandelende sector werd het arbeidsverzuim van klager berekend met conclusie: normale inzetbaarheid. Verweersters rapport was niet op navolgbare en consistente wijze onderbouwd. De conclusies waren ook feitelijk onjuist. Volgt waarschuwing.

Klacht tegen eigen advocaat gegrond. Advocaat heeft verzuimd de met cliënt gemaakte afspraken schriftelijk vast te leggen en heeft evenmin facturen verstuurd. Ook heeft hij contante gelden in ontvangst genomen waarvoor hij geen kwitanties heeft verstrekt en die hij evenmin in de administratie heeft verwerkt. Onvoorwaardelijke schorsing van één jaar.

Klacht tegen geriater. Klaagsters zijn de dochters van een inmiddels overleden patiënt. Patiënt leed aan de ziekte van Alzheimer en was aan een gebroken heup geopereerd, waardoor hij nog in het ziekenhuis lag. Zijn gezondheidssituatie verslechterde snel, mede doordat patiënt bijna niet meer at en dronk bij een ernstig delier. Met verweerder werd afgesproken dat patiënt naar huis zou worden verplaatst, alwaar palliatieve sedatie zou worden gestart. Verweerder zou ervoor zorgen dat alles hiervoor, zoals de aanwezigheid van de thuiszorg en de benodigde medicatie, op tijd geregeld zou zijn. Toen patiënt eenmaal thuis aangekomen was, bleek dat er nog niets was geregeld. Ook bleek toen pas voor het eerst dat verweerder het eigenlijk niet eens was met de beslissing om palliatieve sedatie in gang te zetten, omdat hij het nog te vroeg vond daarvoor. Klaagsters verwijten verweerder onzorgvuldig en onveilig handelen door patiënt naar huis te laten gaan zonder ervoor te zorgen dat er thuiszorg en de medicatie aanwezig was. Klacht gegrond, waarschuwing.

Partners, in het buitenland wonende grensarbeiders, verwijten arts die hun arbeidsverzuim begeleidt, onjuiste diagnose (arbeidsconflict respectievelijk overige aanpassingsstoornissen) en vooringenomenheid. Verwijten zijn onterecht aangevoerd. Arts blijkt niet geregistreerd als bedrijfsarts. Dit is echter geen onderdeel van de klachten. Ongegrond

Klacht tegen gynaecoloog in verband met de plaatsing van een kunststof matje (Gynecare Prolift). Klaagster verwijt verweerder onvoldoende informatie te hebben gegeven voorafgaande aan de ingreep, de ingreep onzorgvuldig te hebben verricht en onvoldoende nazorg aan haar te hebben verleend bij het voortduren van haar klachten. Beslissing: klacht deels niet-ontvankelijk vanwege verjaring, voor het overige ongegrond.

Partners, in het buitenland wonende grensarbeiders, verwijten arts die hun arbeidsverzuim begeleidt, onjuiste diagnose (arbeidsconflict respectievelijk overige aanpassingsstoornissen) en vooringenomenheid. Verwijten zijn onterecht aangevoerd. Arts blijkt niet geregistreerd als bedrijfsarts. Dit is echter geen onderdeel van de klachten. Ongegrond

Klacht tegen cardioloog. Klager heeft behandeling ondergaan voor het dotteren en plaatsen van stents in de kransslagaders. Voorafgaande aan de operatie is klager gevraagd deel te nemen aan een (meerjarig) onderzoek. Volgens klager is hij daarbij onvoldoende in de gelegenheid gesteld om het toestemmingsformulier te lezen en is hij onvoldoende ingelicht over het onderzoek, waaronder de plaatsing van een biologisch afbreekbare stent. Schending informed consent. Verweerder voert verweer. Ongegrond.

De vader van klager is overleden. Klager verwijt verweerder (onder meer) dat hij niet tijdig heeft gereageerd op de gepresenteerde klachten, na herhaaldelijk verzoek niet wilde langskomen en niet de juiste diagnose heeft gesteld. Deels gegrond, waarschuwing.

Voorzittersbeslissing. Klacht over advocaten wederpartij niet-ontvankelijk vanwege overschrijding van de driejaarstermijn.

Klacht tegen eigen cassatieadvocaat. Klagers verwijten verweerder dat hij een inhoudelijk gebrekkig cassatie-advies heeft uitgebracht en heeft geweigerd met klagers overleg te plegen. Klachten ongegrond.Een cassatieadvocaat hoeft in beginsel alleen contact te onderhouden met de opdrachtgevende advocaat (correspondent), behoudens bijzondere omstandigheden. Verweerder heeft niet tuchtrechtelijk verwijtbaar gehandeld door niet inhoudelijk met klaagster in discussie te willen gaan. Bekrachtiging.

Voorzittersbeslissing. Klagers hebben niet aannemelijk gemaakt dat verweerder op de zitting bij het Hof van Discipline heeft gelogen over de gezondheidstoestand van klager. Klacht kennelijk ongegrond.

Wraking plaatsvervangend voorzitter van de Kamer.

Klaagster verwijt de kandidaat-notarissen dat zij te traag hebben gehandeld in de afwikkeling van de nalatenschap van erflater. Zij hebben als vereffenaar te weinig zelf de regie in het dossier gehouden. Er is te weinig gecommuniceerd naar klaagster. De kandidaat-notarissen hebben niet zorgvuldig gehandeld als vereffenaar c.q. feitelijk uitvoerder en hebben de belangen van de erfgenamen niet afdoende behartigd.

De Kamer vat de klachtonderdelen samen dat de kandidaat-notaris niet de eindverantwoordelijkheid op zich heeft genomen die van hem als leidinggevende van een notariskantoor mag worden verwacht.

Partijen hadden zich tot de kandidaat-notaris gewend, vanwege de aan het notariaat toegedichte degelijkheid. De kandidaat-notaris wist, dan wel behoorde te weten, dat het ging om een ingewikkeld ontwikkeltraject met onzekere uitgangspunten. De kandidaat-notaris heeft echter verzuimd de meer reguliere en daartoe gebruikelijke ontwikkelovereenkomst te gebruiken, dan wel de kandidaat-notaris heeft nagelaten om partijen te informeren dat het traject wellicht een verdergaande juridische vastlegging behoefde door een specialist op dit gebied. In plaats daarvan heeft de kandidaat-notaris de belangrijke projectafspraken in de akte van levering vastgelegd. De onduidelijkheden en interpretatiegeschillen die daarmee zijn ontstaan met betrekking tot de intenties van partijen, hadden voorkomen kunnen worden indien de kandidaat-notaris zijn notariële taak goed had uitgevoerd.

Op 29 maart 2015 heeft klaagster de notaris per e-mail bericht dat [G] een oplichter is. Desondanks heeft de notaris toch de akten gepasseerd. De notaris was op de hoogte van frauduleus handelen. Zij heeft de zorgvuldigheidseisen geschonden

Internist. Klacht: na spoed-verwijzing huisarts klager pas na vijf dagen poliklinische afspraak gegeven (1), niet direct gedacht aan endocarditis bij nachtzweten na streptokokkeninfectie (2); geen herkenning dat antibiotisch beleid voor erysipelas niet juist was geweest (3). College: geheel ongegrond. 1; geen betrokkenheid bij totstandkoming afspraak. 2; niet tuchtrechtelijk verwijtbaar dat verweerder niet de diagnose endocarditis heeft gesteld. 3; kuur flucloxacilline 4 x daags gedurende een week was correct beleid.

Klager is gediagnosticeerd met een chronische schizofrene stoornis, waarvoor hij onder meer medicamenteus (soms gedwongen) wordt behandeld. Klager verwijt de psychiater dat hij klager zonder enige grond dwangmedicatie heeft voorgeschreven. Het Regionaal Tuchtcollege van oordeel dat de psychiater op zorgvuldige wijze tot het oordeel is gekomen dat behandeling met depot doelmatig en proportioneel. Zij heeft de klacht afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Nu verweerder zijn hoger beroep tegen de beslissing van de raad heeft ingetrokken is de beslissing van de raad onherroepelijk geworden en dient het hof op grond van artikel 56 lid 5 Advocatenwet de ingangsdatum van het onvoorwaardelijk deel van de opgelegde schorsing te bepalen. Daarbij is van belang dat verweerder van 26 juni 2017 tot en met 9 september 2017 geschorst is geweest ingevolge de beslissingen van de raad van 12 juni 2017 met nummers 17-133/DB/ZBW en 17-272/DB/ZWB en dat hij aansluitend op grond van de beslissing van de raad van 4 september 2017 (zaaknr. 17-590/DB/L/d) ex artikel 60ab lid 1 Advocatenwet voor onbepaalde tijd in de uitoefening van de praktijk is geschorst sedert 10 september 2017. Ook deze laatste beslissing is inmiddels onherroepelijk geworden. Het hof bepaalt tevens de volgorde van de door de raad bij de onderhavige beslissing en de beslissingen met nummers 17-060/DB/ZWB en 17-132/DB/ZWB/D van gelijke datum opgelegde onvoorwaardelijke schorsingen.

De raad heeft ten aanzien van klachtonderdeel c geoordeeld dat het feit dat verweerder heeft verzuimd een opdrachtbevestiging te sturen en de financiële consequenties van de aan hem verstrekte opdracht te bespreken, niet automatisch betekent dat verweerder daarmee de kosten van zijn werkzaamheden niet in rekening mag brengen. Volgens de raad staat vast dat klager verweerder opdracht heeft gegeven om werkzaamheden te verrichten. Dat brengt mee dat verweerder zijn werkzaamheden in rekening mag brengen, terwijl niet gesteld noch gebleken is dat een onredelijk tarief in rekening is gebracht. Bovendien heeft verweerder aangevoerd dat hij, vanwege zijn verzuim, bereid was een soepele regeling te treffen over de hoogte van zijn declaratie. Dit klachtonderdeel is volgens de raad derhalve ongegrond. Het onderzoek in hoger beroep heeft niet geleid tot andere beschouwingen en gevolgtrekkingen dan die zijn vervat in de beslissing van de raad, waarmee het hof zich verenigt. Volgt bekrachtiging van de beslissing van de raad.

Van een advocaat mag worden verwacht dat hij zich inspant om de contactgegevens van zijn cliënt te verkrijgen. Dit klemt te meer nu verweerder geen vervolgafspraak met klager heeft gemaakt en verweerder nog niet in de gelegenheid was geweest de fysieke dossiers met zijn cliënt te bespreken. Wanneer de cliënt deze gegevens niet wil verstrekken en geen vervolgafspraak is gemaakt, zal de advocaat zich moeten beraden of hij de opdracht onder deze omstandigheden wel kan aanvaarden. Die inspanningsverplichting geldt niet alleen ten tijde van het eerste gesprek, maar ook daarna wanneer daartoe aanleiding bestaat, zoals het moment waarop vonnis wordt gewezen. In de nakoming van die verplichting is verweerder tekortgeschoten.

Klager is boos over zijn behandeling gedurende een opname in het ziekenhuis aan het einde waarvan hij is gevraagd het ziekenhuis te verlaten. Hij is daarna nog jaren onder behandeling van verweerder gebleven op de polikliniek. Onvoldoende gesteld of gebleken dat verweerder een verwijt kan worden gemaakt van een gebrek aan medische of lichamelijke zorg waaronder gebrek aan medicatiebewaking, gebrek aan informatieverstrekking, onvolledigheid of afwezigheid van dossiers, onjuiste declaraties dan wel onterecht contact met de huisarts. Ongegrond.

Klager is gediagnosticeerd met een chronische schizofrene stoornis, waarvoor hij onder meer medicamenteus (soms gedwongen) wordt behandeld. Klager verwijt de psychiater dat zij een onjuiste diagnose heeft overgenomen van haar voorganger en zelf geen diagnose heeft gesteld. Het Regionaal Tuchtcollege is van oordeel dat de klacht kennelijk ongegrond is. Zij heeft de klacht afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Art. 13 Advocatenwet-beklag Het hof is van oordeel dat de deken op goede gronden het verzoek van klager heeft afgewezen. Er is immers sprake van een verzoek om aanwijzing van een advocaat voor een procedure waarover inmiddels door twee advocaten uitvoerig gemotiveerd negatief is geadviseerd vanwege het gebrek aan slagingskansen. Beide advocaten waren niet bereid de procedure voor klager te voeren. Klager heeft niet duidelijk kunnen maken dat deze adviezen onjuist zijn. De onvoldoende kans van slagen levert een gegronde reden op als bedoeld in art. 13 lid 2 Advocatenwet. Volgt ongegrondverklaring van het beklag.

voorzittersbeslissing; klacht tegen advocaat wederpartij in familiezaak over onder meer gebruik van vertrouwelijke gegevens

Arts. Klacht: meerdere onjuiste en tegenstrijdige adviezen gegeven, geweigerd adviezen te herzien en geen contact opgenomen met behandelende orthopeden (1), geen antwoord gegeven op vragen over adviezen (2). College: 1 ongegrond; verweerder mocht tot advies komen. 2 gegrond; verweerder had vragen over advies moeten beantwoorden. Waarschuwing.

Verweerder legt zich in hoger beroep neer bij de feitelijke vaststelling van de raad dat hij Gedragsregel 36 lid 1 heeft overtreden door klaagster niet mee te delen dat zijn collega deelnam aan een telefoongesprek van hem met klaagster en onderkent dat hij tekortgeschoten is in het niet-doen van deze mededeling. Zijn grief richt zich uitsluitend tegen de door de raad opgelegde maatregel. Deze grief slaagt. Het hof is er voldoende van overtuigd dat de schending van de hiervoor genoemde gedragsregel berust op een onbedoeld gemaakte fout. Verweerder heeft (ook nog eens ter zitting) hiervoor aan klaagster excuus aangeboden. Niet is gesteld of gebleken dat als gevolg van deze fout klaagster enige schade heeft geleden en verweerder heeft aangegeven inmiddels zijn handelwijze met betrekking tot het opnemen van de telefoon zodanig te hebben gewijzigd dat dergelijke fouten niet meer kunnen worden gemaakt. Tegen deze achtergrond moet de verweten gedraging bestempeld worden als een slordigheid die geen zakelijke terechtwijzing in de vorm van een maatregel rechtvaardigt. Volgt gegrondverklaring zonder oplegging van een maatregel.

Klager is boos over zijn behandeling gedurende een opname in het ziekenhuis aan het einde waarvan verweerder, als hoofd van de afdeling, klager heeft verzocht het ziekenhuis te verlaten. Klager is daarna nog jaren lang als patiënt op de polikliniek onder behandeling gebleven. Klacht tegen verweerder ontvankelijk op grond van de zogenoemde tweede tuchtnorm nu hij zich rechtstreeks in de discussie over klagers behandeling heeft gemengd en de hem verweten handeling op zijn deskundigengebied lag. Zijn handelen had derhalve voldoende weerslag op de individuele gezondheidszorg. Klacht als ongegrond afgewezen nu onvoldoende is gesteld dan wel is gebleken dat verweerder een verwijt valt te maken op het punt van de aan klager verstrekte zorg, informatieverstrekking en dossiervoering en niet gebleken is dat klager onterecht of op onheuse wijze is gevraagd te vertrekken.

Klager is gediagnosticeerd met een chronische schizofrene stoornis, waarvoor hij onder meer medicamenteus (soms gedwongen) wordt behandeld. Klager verwijt de verpleegkundige dat hij hem arrogant en vervelend noemt, zonder dit te onderbouwen. Het Regionaal Tuchtcollege is van oordeel dat de klacht kennelijk ongegrond is. Zij heeft de klacht afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Op grond van artikel 56 lid 3 van de Advocatenwet dient het hoger beroepschrift voorzien te zijn van gronden. In het beroepschrift staat in de eerste alinea vermeld dat het beroep betrekking heeft op de beslissingen van de raad d.d. 21 september 2017, kenmerken 17-540 en 17-541, maar in het kenmerk van het beroepschrift wordt alleen gerefereerd aan een hoger beroep in de zaak met nummer 17-540, wordt in de tweede alinea melding gemaakt van één beslissing waartegen beroep wordt ingesteld en wordt als “productie 1: bestreden beslissing d.d. 21-9-2017” alleen een kopie van de uitspraak in de zaak met nummer 17-540 overgelegd. Voorts wordt in het lichaam van het beroepschrift noch elders in de gedingstukken uiteengezet op welke gronden de beslissing van de raad in de zaak met nummer 17-541 onjuist zou zijn en een andere beslissing moet volgen. Dit alles afwegend is de voorzitter van oordeel dat de door verweerder aangevoerde beroepsgronden enkel betrekking hebben op de beslissing in de zaak met nummer 17-540 en niet op de beslissing in de zaak met nummer 17-541, zodat het beroep in de zaak 17-541 kennelijk niet-ontvankelijk is en dient te worden afgewezen.

voorzittersbeslissing; klacht tegen advocaat wederpartij in huurgeschil, onder meer omdat verweerder bij de raad voor rechtsbijstand bezwaar heeft ingediend tegen een aan klager verleende toevoeging

Artikel 13 Advocatenwet-beklag Het hof is van oordeel dat de deken op goede gronden het verzoek van klager heeft afgewezen. De door klager overgelegde stukken bieden geen enkel aanknopingspunt voor aansprakelijkheid van de tandarts. Weliswaar beroept klager zich op een verklaring van een andere tandarts, maar die verklaring is niet overgelegd. De door klager gewenste procedure moet dus als kansloos worden beoordeeld. Volgt ongegrondverklaring van het beklag.

Klager is boos over zijn behandeling gedurende een opname in het ziekenhuis aan het einde waarvan men hem heeft verzocht te vertrekken. Klager is daarna nog jaren onder behandeling gebleven op de polikliniek van het ziekenhuis. Verweerder was de supervisor gedurende de opname door een arts assistent op de afdeling reumatologie. Klacht als ongegrond afgewezen nu onvoldoende is gesteld of gebleken dat verweerder een verwijt valt te maken op het punt van de aan klager verstrekte zorg en of informatieverstrekking en of dossiervoering en voorts niet gebleken is dat klager onterecht of op onheuse wijze is gevraagd te vertrekken.

Klager is gediagnosticeerd met een chronische schizofrene stoornis, waarvoor hij onder meer medicamenteus (soms gedwongen) wordt behandeld. Klager verwijt de verpleegkundige dat hij klager niet serieus heeft genomen in zijn angstklachten. Het Regionaal Tuchtcollege heeft de klacht afgewezen, omdat zij van oordeel is dat op geen enkele manier is gebleken dat de verpleegkundige de klachten van klager niet serieus heeft genomen. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Art. 13 Advocatenwet-beklag Klager beroept zich op de derde grond van artikel 13 lid 1, slotzin Advocatenwet. Aan deze aanwijzingsverplichting ligt ten grondslag het geval dat de Raad voor Rechtsbijstand zelf geen advocaat heeft aangewezen. Dit geval doet zich hier niet voor. Volgens klager is mr. O aangewezen als advocaat. Voor de deken bestaat dan geen aanwijzingsbevoegdheid meer. Naar het oordeel van het hof doet de slottekst van lid 1 niet af aan het bepaalde in lid 2: de deken kan het verzoek steeds wegens gegronde redenen afwijzen. In dit geval had de deken een gegronde reden om het verzoek af te wijzen. Volgt ongegrondverklaring van het beklag.

Art. 13 Advocatenwet-beklag Het hof is van oordeel dat de deken op goede gronden het verzoek van klager heeft afgewezen. De deken heeft immers een advocaat aangewezen om klager bij te staan. Klager heeft geen enkele steekhoudende grond aangevoerd waarom hij van de diensten van deze advocaat geen gebruik zou kunnen maken. Bovendien werpt klager bij voorbaat en eveneens ongegrond bezwaren op tegen alle advocaten in Noord-Nederland. Deze beide omstandigheden leveren gegronde redenen op om het verzoek van klager af te wijzen. Volgt ongegrondverklaring van het beklag.

Klager is boos over zijn behandeling gedurende een opname in het ziekenhuis aan het einde waarvan men hem heeft verzocht te vertrekken. Klager is daarna nog jaren onder behandeling gebleven op de polikliniek van het ziekenhuis. Verweerster was arts assistent ten tijde van de opname op de afdeling reumatologie. Klacht als ongegrond afgewezen nu onvoldoende is gesteld of gebleken dat verweerster een verwijt valt te maken op het punt van de aan klager verstrekte zorg en of informatieverstrekking en of dossiervoering en voorts niet gebleken is dat klager onterecht of op onheuse wijze is gevraagd te vertrekken.

Nu verweerder zijn hoger beroep tegen de beslissing van de raad heeft ingetrokken is de beslissing van de raad onherroepelijk geworden en dient het hof op grond van artikel 56 lid 5 Advocatenwet de ingangsdatum van het onvoorwaardelijk deel van de opgelegde schorsing te bepalen. Daarbij is van belang dat verweerder van 26 juni 2017 tot en met 9 september 2017 geschorst is geweest ingevolge de beslissingen van de raad van 12 juni 2017 met nummers 17-133/DB/ZBW en 17-272/DB/ZWB en dat hij aansluitend op grond van de beslissing van de raad van 4 september 2017 (zaaknr. 17-590/DB/L/d) ex artikel 60ab lid 1 Advocatenwet voor onbepaalde tijd in de uitoefening van de praktijk is geschorst sedert 10 september 2017. Ook deze laatste beslissing is inmiddels onherroepelijk geworden. Het hof bepaalt de volgorde van de door de raad bij de onderhavige beslissing en bij beslissingen met nummers 17-019/DB/ZWB en 17-060/DB/ZWB van gelijke datum opgelegde onvoorwaardelijke schorsingen.

Klager is gediagnosticeerd met een chronische schizofrene stoornis, waarvoor hij onder meer medicamenteus (soms gedwongen) wordt behandeld. Klager verwijt de verpleegkundige dat hij bij klager de indruk heeft gewekt dat hij bij het zetten van een depot met opzet een luchtbel bij klager wilde inspuiten. Het Regionaal Tuchtcollege heeft de klacht afgewezen, omdat zij van oordeel is dat niet als vaststaand kan worden aangenomen dat de verpleegkundige klager bewust onjuist heeft geïnjecteerd. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Art. 13 Advocatenwet-beklag Voor zover het beklag zich richt tegen enig handelen van de orde van ‘Den Haag’ (kennelijk doelt klager op de deken), is klager niet-ontvankelijk. Klachten kunnen niet worden ingediend bij het Hof van Discipline. Voor zover het beklag zich richt tegen de beslissing van de deken is het hof van oordeel dat de stukken zoals ter kennis gebracht aan het hof niet leiden tot andere gevolgtrekkingen dan in de bestreden beslissing van de deken weergegeven. De argumenten die klager in zijn verzoek en in de verdere correspondentie heeft vermeld, leveren onvoldoende grond op voor aanwijzing van een advocaat. Volgt bekrachtiging van de beslissing van de deken.

Klacht tegen tandarts over verrichting in de dienst. Wortelkanaalbehandeling kon in dit geval als spoedeisend in de dienst worden beschouwd. Klacht ongegrond.

Klager is gediagnosticeerd als lijdend aan een schizoaffectieve stoornis en cluster B-(persoonlijkheids)problematiek met gevaar voor manisch-psychotische ontregeling door medicatieontrouw. De psychiater is sinds 2009 de behandelaar van klager. Klager verwijt de psychiater dat hij hallucinaties bij klager zou hebben veroorzaakt en dat er sprake zou zijn van homoterreur. Daarnaast merkt klager op dat een diagnose niet van belang is, alsmede dat de psychiater klager vanuit een orgastisch oogpunt bekijkt, problemen die klager aankaart negeert en hem een vrouwelijke therapeut weigert. Het Regionaal Tuchtcollege is – samengevat – van oordeel dat niet is gebleken dat de gedragingen die klager de psychiater verwijt zich hebben voorgedaan. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.

Nu verweerder zijn hoger beroep tegen de beslissing van de raad heeft ingetrokken is de beslissing van de raad onherroepelijk geworden en dient het hof op grond van artikel 56 lid 5 Advocatenwet de ingangsdatum van het onvoorwaardelijk deel van de opgelegde schorsing te bepalen. Daarbij is van belang dat verweerder van 26 juni 2017 tot en met 9 september 2017 geschorst is geweest ingevolge de beslissingen van de raad van 12 juni 2017 met nummers 17-133/DB/ZBW en 17-272/DB/ZWB en dat hij aansluitend op grond van de beslissing van de raad van 4 september 2017 (zaaknr. 17-590/DB/L/d) ex artikel 60ab lid 1 Advocatenwet voor onbepaalde tijd in de uitoefening van de praktijk is geschorst sedert 10 september 2017. Ook deze laatste beslissing is inmiddels onherroepelijk geworden. Het hof bepaalt tevens de volgorde van de door de raad bij de onderhavige beslissing en bij beslissingen met nummers 17-019/DB/ZWB en 17-132/DB/ZWB/D van gelijke datum opgelegde onvoorwaardelijke schorsingen.

Bekrachtiging van de uitspraak van de raad.

De kandidaat-notaris heeft met de brief en het toezenden daarvan aan de andere erfgenamen onvoldoende acht geslagen op de nadrukkelijke wens van klaagster om dit alleen mondeling bij moeder aan de orde te stellen. Het gestelde dat het volgens de kandidaat-notaris om zaken gaat die de nalatenschap betreffen maakt dit niet anders. Het was aan de kandidaat-notaris geweest om dit eerst met klaagster te bepreken. Klaagster had op dat moment haar verzoek nog kunnen intrekken.

Klaagster is de moeder van vier kinderen. De jongste twee kinderen hadden hun hoofdverblijf bij klaagster. Klaagster is gescheiden. Er is een anonieme melding bij het AMK (Veilig Thuis) gedaan van een vermoeden van kindermishandeling t.a.v. de kinderen destijds zestien en zeventien jaar oud. Er volgde een tweede door de vader van de kinderen gedane AMK melding van vermoeden van kindermishandeling. De rechtbank sprak een voorlopige ondertoezichtstelling met machtiging tot uithuisplaatsing uit en de kinderen zijn uit huis geplaatst en ondergebracht op een geheim adres. Verweerster, arts, heeft namens het AMK nader (dossier)onderzoek gedaan en heeft onder meer gekeken of er aanwijzingen waren voor PCF (Pediatric Condition Falsification) en FDP (Factitious Disorder by Proxi). Klaagster verwijt verweerster: I. Dat de vraagstelling van het rapport onjuist en suggestief is. Er is volgens haar sprake van een z.g. confirmation bias in die zin dat verweerster er reeds bij voorbaat van overtuigd is dat de in de vraagstelling genoemde vermoedens op waarheid berusten. II. Met betrekking tot de inhoud van het rapport luidt de klacht dat de arts: 1. meningen tot feiten verheft; 2. selectief is in de weergegeven informatie doordat zij uit het aanwezige materiaal slechts de teksten die de kenmerken van PCF en/of FDP bevestigen selecteert en de teksten die het tegendeel laten zien weglaat en negeert; 3. verkeerd, niet of onvolledig citeert waardoor foute conclusies getrokken worden, en een suggestieve wijze van schrijven hanteert; 4. niet de waarheid schrijft; 5. veel in twijfel trekt en krom maakt wat recht is; 6. in haar onderzoek vooringenomen en niet onafhankelijk is; 7. onzorgvuldig en inconsistent is in de uitvoering van haar onderzoek. RTG Amsterdam verklaart I, II.2, II.3, II.4 en II.7 deels gegrond, legt de arts de maatregel van waarschuwing op, wijst de klacht voor het overige af en bepaalt de publicatie. Klaagster is van die beslissing in beroep gekomen. De arts heeft in de beslissing berust. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep.

Kaagster verwijt de aangeklaagde huisarts dat zij onzorgvuldig heeft gehandeld door de klachten van buikpijn en obstipatie niet serieus te nemen, door onvoldoende aanvullend onderzoek te hebben gedaan, door haar klachten als psychisch te duiden en door het missen van de diagnose ovariumcarcinoom. Het Regionaal Tuchtcollege wijst de klacht als kennelijk ongegrond af. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep.

Klager is in beeld bij een centrum voor verslavingszorg in verband met de medicatie die hij behoeft in verband met zijn chronische pijnklachten. Verweerster is in de periode van februari 2015 tot 1 maart 2016 bij dit centrum werkzaam geweest en droeg zorg voor de wekelijkse medicatieverstrekking. Klager verwijt de verpleegkundige dat geen psychiatrisch onderzoek heeft plaatsgevonden, dat geen juiste medicatie is verstrekt en dat hij geen kopie van zijn dossier heeft ontvangen. De verpleegkundige heeft hem niet goed behandeld en hem in het dossier zwart gemaakt, aldus klager. Het Regionaal Tuchtcollege is van oordeel dat de klacht in alle onderdelen kennelijk ongegrond is. Zij heeft de klacht afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege onderschrijft het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege. Het beroep wordt verworpen.