Zoekresultaten 14121-14140 van de 14178 resultaten

Klacht tegen psychiatrisch verpleegkundige. Patiënte werd volgens bed-op-recept regeling (BOR) vrijwillig opgenomen, door plaatsgebrek op een gesloten afdeling. Verweerder heeft bij controle 6 tabletten Diazepam 5 mg aangetroffen in de tas van patiënte, maar deze bij het verlaten van de kamer per ongeluk achtergelaten. Na enige tijd blijkt zij die te hebben geslikt, alsmede maximaal 50 stuks ibuprofen die patiënte had verstopt. Na een kort verblijf in het ziekenhuis keert patiënte terug in de GGz-kliniek. De volgende dag blijkt zij zich te hebben geautomutileerd met het glas van een fotolijstje dat ze in haar tas had. Klachten over onvoldoende controle, onvoldoende luisteren naar signalen van patiënte en onvoldoende navraag doen over haar achtergrond. Ongegrond, met uitzondering van het klachtonderdeel over het achterlaten van de 6 tabletten Diazepam. Waarschuwing.

Betreft: keuring in kaderbeoordeling arbeidsongeschiktheid/WAO door verzekeringsgeneeskundige UWV. Verweerder ten tijde van het spreekuurcontact niet de beschikking over de volledige informatie aangaande klager en heeft geen lichamelijk onderzoek heeft (kunnen) verrichten. Nu verweerder zijn rapport en FML meer dan een half jaar later heeft opgemaakt, had verweerder niet kunnen volstaan met het gebruik maken van zijn eventuele werkaantekeningen en zijn geheugen. Verweerder had klager opnieuw moeten oproepen voor nader onderzoek.

Centraal in deze procedure staat de rapportage die verweerder als deskundige op verzoek van de rechtbank in een procedure van klager tegen een chirurg en diens ziekenhuis heeft opgesteld. Het college toetst ten volle of het onderzoek uit een oogpunt van vakkundigheid en zorgvuldigheid de toets der kritiek kan doorstaan. Met betrekking tot de conclusie van de rapportage vindt slechts een marginale toetsing plaats. Verweerder die de klager zelf onderzocht heeft, heeft naar aanleiding van zijn anamnese een bepaalde (kwalificerende) opmerking gemaakt die feitelijk onjuist was. Daarop geattendeerd in de procedure verandert hij de feiten niet omdat dat volgens hem voor zijn conclusie niet van belang is. Het college acht dit niet zorgvuldig en vindt de klacht in die zin gegrond. Als een deskundige een bewering doet dient uit een oogpunt van zorgvuldigheid geverifieerd te zijn of de feitelijke weergave juist is, ongeacht of het betreffende relevant wordt geacht voor de (latere) conclusie. Zeker als de deskundige zoals in dit geval beschikte over voldoende informatie die hij niet had bekeken en zeker als de gewraakte bewering voor de lezer van het rapport toch de suggestie wekt dat het vermeende feit wel relevant is voor de beoordeling van de door de rechtbank gestelde vragen. Het verweer dat klager de deskundige daar niet eerder op geattendeerd zou hebben miskent dat de verantwoordelijkheid voor de anamnese bij de dokter ligt. Zeker toen verweerder op de hoogte was van zijn omissie had hij aan moeten geven dat hij zich had vergist en dat hij de feiten ten onrechte niet had genoteerd. Hierbij had hij dan tevens (voldoende gemotiveerd) aan kunnen geven dat hij dat echter niet relevant vond. Door nu te benadrukken dat hij zelf niet had gehoord over de feiten creëert verweerder een onjuiste beeldvorming. Voor het overige voldoet het rapport aan de tuchtrechtelijke toetsing norm. Verweerder heeft gemotiveerd waarom hij, ondanks de gemaakte fout bij de weergave van de feiten, zijn conclusie ook later heeft gehandhaafd. Die conclusie is niet evident onjuist of onbegrijpelijk en kan derhalve de marginale toets, zoals het college die dient te hanteren, doorstaan. De overige klachten houden allen verband met deze conclusie. Het is niet de taak van het college om op de inhoudelijke vragen in te gaan die daarmee samenhangen maar van enige strijdigheid met de aan een rapportage te stellen zorgvuldigheidseisen is ook behoudens het hiervoor behandelde, niet gebleken.

Klaagster verwijt verweerder dat hij op 20 maart 2009 beelden van een oude PET-CT heeft beoordeeld, te weten die van 19 december 2008, in plaats van de nieuwe van 20 maart 2009. Verweerder heeft hierdoor ten onrechte medegedeeld dat het kankerplekje in het borstbeen van klaagster niet groter was geworden. Klaagster loopt hierdoor grote gezondheidsrisico’s. Verweerder erkent dat hij een fout heeft gemaakt doordat hij in maart 2009 oude in plaats van de nieuwe foto’s heeft beoordeeld. Deze fout is ontstaan doordat verweerder bij het oproepen van de foto’s in maart 2009 de computer niet “gerefreshed” heeft, waardoor de laatste foto niet op het scherm is verschenen. Ter zitting heeft verweerder nog aangegeven dat de datum van de foto op het computerscherm zichtbaar is, maar dat hij kennelijk niet gezien heeft dat het een oude foto betrof. Het college is van oordeel dat vast staat dat verweerder een fout heeft gemaakt door in maart 2009 niet de nieuwe, maar oude beelden te beoordelen. Dit wordt ook niet betwist door verweerder. Het college verklaart de klacht dan ook gegrond. Het college legt verweerder de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster wordt in beroep niet-ontvankelijk verklaard omdat de beroepsgronden niet duidelijk zijn omschreven. Ook nadat klaagster in de gelegenheid is gesteld om deze onvolkomenheid te herstellen valt onvoldoende op te maken wat de gronden van beroep tegen de bestreden beslissing zijn.

Klacht tegen plastisch chirurg over lipolyse behandeling. Het Regionaal Tuchtcollege acht de klacht over de informatieverschaffing en de nabehandeling gegrond en legt de maatregel van berisping op. In beroep wordt geoordeeld dat er wel sprake is geweest van informed consent en wordt de beslissing in eerste aanleg in zoverre vernietigd. Het oordeel dat de nabehandeling onder de maat was wordt in beroep bevestigd. De opgelegde maatregel wordt eveneens bevestigd omdat het ontbreken van een adequate regeling voor nazorg tenminste voor een deel structureel wordt geacht.

Klacht tegen psychiater. In behandelrelatie van 13 jaar werden onder andere over en weer persoonlijke attenties gegeven en was er een druk fax-, telefoon- en e-mailverkeer tussen klaagster en verweerster. Klacht: onvoldoende zorg, verkeerde diagnose, niet doorverwijzen, aannemen en geven van cadeaus, huisarts niet informeren en overvloedig voorschrijven van medicatie. Klacht ongegrond.

Klager verwijt de bedrijfsarts onzorgvuldig jegens hem te hebben gehandeld toen hij arbeidsongeschikt was. De bedrijfsarts voert gemotiveerd verweer. Het college heeft de klacht afgewezen.

Klager verwijt de verpleegkundige onzorgvuldig jegens hem te hebben gehandeld toen hij arbeidsongeschikt was. Verweerder voert gemotiveerd verweer. Het college heeft de klacht afgewezen.

De huisarts wordt door de zoon van de patiënte verweten dat hij ondanks herhaalde verzoeken heeft geweigerd een visite af te leggen. Patiënte is overleden aan een maagbloeding. De huisarts voert gemotiveerd verweer. Het college oordeelt dat de klacht ongegrond is en dat zij niet tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld.

Klagers vrouw is na een knieoperatie overleden als gevolg van een longontsteking en sepsis. Het is volgens klager aannemelijk dat het postoperatief toedienen van grote hoeveelheden morfine mede tot de dood van zijn vrouw heeft geleid. Klager verwijt de anesthesioloog dat hij de morfine heeft toegediend terwijl hij op de hoogte had kunnen zijn van het mogelijke bestaan van een obstructief slaap apneu syndroom. Voorts wordt de anesthesioloog verweten dat hij niet toegezien heeft op een juiste hantering van de PCA-pomp en ten derde dat hij de alarmoproep van de verpleegkundigen niet voldoende serieus heeft genomen. Het college achtte de aan de anesthesioloog verweten en deels gegrond bevonden klachtonderdelen ernstig van aard en heeft de anesthesioloog een berisping opgelegd.

Gemiste greenstick fractuur van de onderarm bij een 2-jarig kind. Zorgvuldig onderzoek. Klacht niet gegrond.

De klacht betreft de behandeling van klaagsters zoon: verder te noemen: patiënt. Klaagster verwijt de huisarts dat hij patiënt, gelet op de aan hem gemelde pijnklachten onder andere in de buik, ten onrechte niet heeft verwezen naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. De klacht heeft voorts betrekking op de bejegening en het weigeren het dossier af te geven. Patiënt is overleden. Verweerder heeft de klacht betwist. Het college oordeelt dat de omstandigheid dat patiënt voor hem nieuw was en het feit dat patiënt zich presenteerde met een reeks van ernstige diffuse klachten aanleiding voor de huisarts had moeten zijn om nader onderzoek te doen en daarna eventueel hem te verwijzen naar een specialist. Voor het overige heeft het college de klacht als ongegrond afgewezen.

De orthopedisch chirurg heeft een valgiserende tibiakop osteotomie rechts volgens de Puddu-methode bij klager verricht. Klager verwijt de orthopedisch chirurg dat hij is tekortgeschoten in de zorg die klager van hem mocht verwachten door een obsolete methode toe te passen en door het niet verwijderen van dood bot. De klacht heeft voorts betrekking op de bejegening. De orthopedisch chirurg heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college oordeelt dat de klacht ongegrond is en dat verweerder tuchtrechtelijk niet verwijtbaar heeft gehandeld

De echtgenoot van klaagster, een voormalige asielzoekster, die nog steeds in een AZC verbleef, is overleden. Klaagster verwijt verweerder, de huisarts, ondermeer dat hij onvoldoende anadacht heeft besteed aan de zogenaamde diabetesvoet van haar echtgenoot. Het College acht de klacht gegrond.. Het college is van oordeel dat verweerder de situatie in 2007 duidelijk heeft onderschat, niet traceerbaar een plan heeft gemaakt om de aan de voet ontstane wondjes zo snel mogelijk te laten genezen en geen beleid heeft gevoerd om die genezing, toen het genezingsproces zich erg traag bleek te ontwikkelen, te bespoedigen en onvoldoende zelf het initiatief tot nacontroles heeft genomen.

Broze oude dame bekend met prednisongebruik en een open been (erysipilas). Onvoldoende onderzoek, niet doorsturen naar ziekenhuis.

Klaagster verwijt haar huisarts het stellen van een verkeerde diagnose, nalatigheid door onvoldoende controle en een verkeerde behandeling nadat bij haar besmetting door een tekenbeet was vastgesteld. Volgens klaagster had zij behandeld moeten worden conform de ILADS-richtlijnen en had middels een test in Duitsland - die volgens klaagster betrouwbaarder is dan de tests die in Nederland worden uitgevoerd - dienen te worden vastgesteld of de besmetting was verholpen. Het College heeft geconstateerd dat verweerster klaagster heeft behandeld conform de NHG-standaard voor wat betreft de behandeling van besmette tekenbeten en het Nijmeegs formularium, en is van oordeel dat zij daarmee is gebleven binnen de richtlijnen voor behandeling van besmette tekenbeten zoals die in Nederland gelden. De huisarts kan geen onzorgvuldig handelen worden verweten door geen toepassing aan de ILADS-richtlijnen te geven nu deze richtlijnen in Nederland niet tot standaard zijn verheven. Verweerster kan evenmin onzorgvuldig handelen verweten worden omdat zij geweigerd heeft medewerking te verlenen aan de door klaagster gewenste bloedtest in Duitsland. In beginsel mag er van uitgegaan worden dat behandeling conform de Nederlandse standaard afdoende is om besmetting te verhelpen zodat het niet onzorgvuldig kan worden gekwalificeerd als nacontrole achterwege blijft. Dat kan anders zijn indien het klachtenpatroon dat zich nadien blijft voordoen er op zou wijzen dat de gegeven behandeling mogelijk niet afdoende is geweest. Daarvan was volgens het College in het onderhavige geval, gelet op het klachtenpatroon, geen sprake nu deze klachten onvoldoende specifiek waren voor Lyme. Voorts heeft het College overwogen dat als een patient aanhoudend blijk geeft van ongerustheid vanwege een bepaald klachtenpatroon en deze het voorkomen van dat klachtenpatroon toeschrijft aan een bepaalde oorzaak, het onder omstandigheden wenselijk kan zijn dat de arts aan de wens van de patient om nacontrole middels een bloedtest tegemoet komt, teneinde duidelijkheid over de oorzaak te scheppen en onrust te verminderen. In het onderhavige geval is het, mede gelet op het klachtenpatroon en de opstelling van klaagster die uitsluitend in Duitsland getest wilde worden, niet onzorgvuldig geoordeeld dat aan de wens niet tegemoet is gekomen.

Klacht tegen huisarts. Myopathie ten gevolge van statinegebruik. Klacht betreffende de medicatie en het niet bepalen van CK-waarde ongegrond. Klacht betreffende automatisch autoriseren van recept gegrond. Waarschuwing.

Klager was in verband met een combinatie van verslavings- en psychiatrische problematiek opgenomen in de instelling Brinkgreven te Deventer. Klager verwijt verweerster dat zij klager als zijn persoonlijk begeleidster emotioneel en sexueel heeft verleid tijdens de behandeling (inclusief intimidatie). Uitspraak: Berisping Er was sprake van een intieme relatie vóór het ontslag van klager uit Brinkgreven. Of het initiatief tot de relatie van klager of van verweerster is uitgegaan is niet relevant. Berisping omdat verweerster geacht kon worden op de hoogte te zijn van de desbetreffende gedragsregels en beroepscodes, terwijl het ging om begeleiding van een psychiatrische patiënt, waarbij uitgegaan moet worden van meer kwetsbaarheid van de patiënt dan van een patiënt met een fysieke aandoening.

Klager heeft zich na een bedrijfsongeval gewend tot de bedrijfsarts. De klacht houdt in dat de arts heeft nagelaten klager deugdelijk te onderzoeken, zijn beroepsgeheim heeft geschonden, de werkhervatting van klager heeft vertraagd, hem onheus heeft bejegend en gegevens van klager heeft weggemaakt en/of verduisterd. Het Regionaal Tuchtcollege verklaart alle klachtonderdelen ongegrond. Het Centraal Tuchtcollege verwerpt het beroep van klager en voegt hier nog een tweetal overwegingen aan toe. Deze overwegingen hebben betrekking op het advies van de arts aan de werkgever en op het beroepsgeheim