Zoekresultaten 13281-13300 van de 13783 resultaten

Klager verwijt de tandarts dat hij grove fouten heeft gemaakt, ernstig nalatig is geweest en een overeenkomst heeft geschonden waardoor het parodontium onherstelbaar is aangetast. Klager verwijt de tandarts dat hij behandelingen verkeerd respectievelijk ondeskundig heeft uitgevoerd dan wel nagelaten, dat hij klager had moeten verwijzen naar een parodontoloog en/of mondhygiëniste en voorts dat hij röntgenfoto’s niet heeft bewaard en een dossier heeft bijgevoegd bij het verweerschrift dat afwijkt van het dossier dat de tandarts aan klager heeft doen toekomen. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College oordeelt dat vijf van de acht klachtonderdelen gegrond zijn en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klager verwijt de tandarts dat zij onzorgvuldig heeft gehandeld door klager financieel te benadelen door een declaratie te presenteren die op een onderdeel zonder motivering afwijkt van het bedrag in de begroting en niet te hebben gereageerd op meerdere verzoeken om het genoemde verschil te verklaren. Het College oordeelt dat de klacht van onvoldoende gewicht is en wijst de klacht af.

Klaagster verwijt de tandarts dat hij niet de zorg van een goed hulpverlener heeft betracht door onder meer zonder overleg minder en ook andere behandelingen te hebben uitgevoerd dan in het afgesproken behandelplan waren vermeld en daarnaast behandelingen onjuist te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klachten en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klachten af.

Klager verwijt de tandarts dat hij niet direct een röntgenfoto heeft gemaakt toen pijnklachten aan een kies bleven bestaan. In dat geval was voorkomen dat door de wortel heen werd geboord. De tandarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College acht de klacht op één punt gegrond en legt de maatregel van waarschuwing op.

Klaagster verwijt de tandarts vakkennis te hebben geveinsd, misbruik te hebben gemaakt van het vertrouwen van de patiënten en de naam van de praktijk te hebben beschadigd door onder meer behandelingen ondeskundig te hebben uitgevoerd. De tandarts heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden. Het College wijst de klacht af.

Klager verwijt verweerder, de bedrijfsarts van klager, dat hij de huisarts van klager onjuist heeft geïnformeerd over de mogelijke oorzaak van de gezondheidsklachten van klager. Ook heeft verweerder de klachten van klager niet serieus genomen. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat de informatie van verweerder aan de huisarts onvoldoende zorgvuldig is geweest; verweerder heeft ten onrechte in zijn brief gesteld dat er geen blootstellingen aan giftige stoffen is geweest en dat er geen relatie kan bestaan tussen mogelijke functiestoornissen en blootstelling aan giftige stoffen. Voor het overige ongegrond. Waarschuwing.

Klaagster verwijt verweerder ernstig nalatig te zijn geweest door geen foto te hebben laten maken en een verkeerde diagnose te hebben gesteld. Zij voelt zich niet serieus genomen. Ze heeft gesteld dat zowel de osteopaat die zij heeft bezocht als de fysiotherapeut hebben gevraagd of er geen foto was gemaakt. Klaagster stelt ook dat zij op het spreekuur bij verweerder herhaaldelijk heeft verzocht om een foto te laten maken. Ze heeft veel last gehad van het gipsverband. Uiteindelijk is de breuk genezen. Ze heeft nog steeds last van de enkel. Verweerder heeft verklaard nooit aan een breuk te hebben gedacht. Er was voor hem geen aanleiding om aan een fractuur te denken. Verweerder herinnert zich niet dat klaagster herhaaldelijk heeft aangedrongen op het maken van een foto. Dat de tijdsduur tot de uiteindelijke diagnose zo lang is geweest, is ook eraan te wijten dat het wat beter leek te gaan, dat gewacht is met het bezoek aan de fysiotherapeut en door de fysiotherapeutische behandeling af te wachten. Het college is van oordeel dat verweerder geen klachtwaardige nalatigheid kan worden verweten bij de behandeling van klaagster.

Klaagster verweet de arts dat hij een onjuiste diagnose had gesteld en dat hij niet in overstemming met de richtlijn "Melanoom van de huid" had gehandeld. De arts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de klacht afgewezen en oordeelde dat de klinisch patholoog geen verwijtbare fout had gemaakt en overeenkomstig de geldende norm zoals beschreven in de richtlijn had gehandeld, nu de door de klinisch patholoog geraadpleegde collega - anders dan klaagster meende- wel over de specifieke speciale expertise in de diagnostiek van melanocytaire tumoren beschikte.

Klaagster verwijt de huisarts dat hij haar heeft behandeld zonder informatie vooraf en zonder haar toestemming en zonder voldoende hygiëne in acht te nemen; voorts dat hij haar ten onrechte niet heeft doorverwezen naar het ziekenhuis en geen rekening heeft gehouden met haar suikerziekte en hoge bloeddruk. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat hij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager verwijt de huisarts dat zij onvoldoende voortvarendheid heeft betracht bij de vaststelling van kanker bij zijn echtgenote, tekort is geschoten bij de pijnbestrijding en zich eigenwijs en arrogant heeft opgesteld. De huisarts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klager is veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf met TBS. Er is een advies uitgebracht tot verlenging van de TBS ondertekend door de gz-psycholoog/psychotherapeut als plaatsvervangend hoofd van de inrichting. Klager verwijt de gz-psycholoog/psychotherapeut dat hij het advies heeft ondertekend zonder klager daadwerkelijk te hebben behandeld of onderzocht en dat het advies niet op onafhankelijke wijze tot stand is gekomen aangezien klager eerder een tuchtrechtelijke klacht tegen hem had ingediend. Het RTG heeft de klacht als kennelijk ongegrond afgewezen. Het Centraal Tuchtcollege staakt de behandeling omdat klager de klacht heeft ingetrokken en er geen aan het algemeen belang te ontlenen redenen aanwezig zijn op grond waarvan de behandeling van de klacht dient te worden voortgezet.

Klager verwijt de MDL-arts, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De MDL-arts heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verweet de huisarts dat hij de behandelovereenkomst had beëindigd zonder zorg te dragen voor een vervangend arts en had geweigerd een (spoed)visite af te leggen. Bovendien verweet klaagster de huisarts dat hij zonder haar toestemming informatie aan derden had verstrekt. De huisarts heeft de klacht gemotiveerd betwist. Het college heeft de huisarts de maatregel van een waarschuwing opgelegd en oordeelde dat de huisarts met betrekking tot het verstrekken van medische informatie over klaagster aan de forensisch psychiater in strijd met zijn geheimhoudingsplicht had gehandeld. De overige klachtonderdelen werden ongegrond verklaard.

Klaagster verwijt dermatoloog haar zwaar lichamelijk letsel te hebben toegebracht door onvoldoende onderzoek te doen naar een vlekje, waarvoor zij door de huisarts naar de dermatoloog was verwezen. Volgens het Regionaal Tuchtcollege had de dermatoloog m oeten onderzoeken of klaagster mogelijk een melanoom had, valt uit de status niet te achterhalen op grond van welke bevindingen de dermatoloog tot zijn diagnose a-typische naevi is gekomen, brengt dat mee dat de dermatoloog klaagster niet die zorg heeft gegeven waartoe hij jegens haar was gehouden en is de klacht in zoverre gegrond. In hoger beroep wordt de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege bevestigd.

Klager verwijt de internist-oncoloog, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De internist-oncoloog heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

null

Klager verwijt de chirurg, dat hij een verkeerde en/of te late diagnose heeft gesteld, onvoldoende informatie heeft verstrekt over de behandeling en de gevolgen daarvan, een chirurgische fout heeft gemaakt door onnodig een operatie uit te voeren,verkeerde medicijnen heeft voorgeschreven en klager niet eerder heeft doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. De chirurg heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het College wijst de klacht in al haar onderdelen af.

Klaagster verwijt verweerder, chirurg, onder meer dat haar onvoldoende informatie is verstrekt over de borstvergroting, dat de pockets te groot waren en dat verweerder niet inging op klaagsters vraag of het door hem geconstateerde fibroadenoom nader onderzocht diende te worden. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het college is van oordeel dat niet vast staat dat klaagster niet is geïnformeerd over de risico’s van haar leeftijd. De pockets bleken te ruim, maar herstel is aangeboden en de operatie was geen resultaatsverplichting. De CBO-richtlijn mammacarcinoom van 2008 wijst op de noodzaak tot verwijzing bij een mogelijk fibroadenoom naar een mamma poli, waar altijd minimaal een echo wordt aangevraagd. Verdere controle was geïndiceerd, dus dit klachtonderdeel is gegrond. Volgt: waarschuwing.