ECLI:NL:TGZREIN:2010:YG0240 Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Eindhoven 09125

ECLI:	ECLI:NL:TGZREIN:2010:YG0240
Datum uitspraak:	21-04-2010
Datum publicatie:	21-04-2010
Zaaknummer(s):	09125
Onderwerp:	Overige klachten
Beslissingen:	Gegrond, waarschuwing
Inhoudsindicatie:	Klager verwijt verweerder, kno-arts, dat hij, als directeur patiëntenzorg van de kliniek waar klager een operatieve behandeling heeft ondergaan, heeft toegelaten dat de operatie door een arts werd uitgevoerd die, anders dan door de kliniek werd gepresenteerd, niet geregistreerd was als plastisch chirurg. Verweerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd, primair ten aanzien van de ontvankelijkheid. Het college acht klager ontvankelijk en de klacht (deels) gegrond: waarschuwing.

Uitspraak: 21 april 2010

 

HET REGIONAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG

TE EINDHOVEN

heeft het volgende overwogen en beslist omtrent de op 21 juli 2009 binnengekomen klacht van:

A

wonende te B

klager

gemachtigde C te B

tegen:

D

kno-arts

werkzaam te E

wonende te F

verweerder

gemachtigde mr. J.J.W. Remme te Utrecht

1. Het verloop van de procedure

Het college heeft kennisgenomen van:

-         het klaagschrift

-         het verweerschrift

-         de repliek

-         de dupliek.

Partijen hebben geen gebruik gemaakt van de hun geboden mogelijkheid in het kader van het vooronderzoek mondeling te worden gehoord.

De klacht is ter openbare zitting van 10 maart 2010 behandeld. Partijen waren aanwezig, bijgestaan door hun gemachtigden, die pleitnotities hebben overgelegd.

2. De feiten

Het gaat in deze zaak om het volgende.

Verweerder is werkzaam bij de G (hierna te noemen: de kliniek). Hij bekleedt in de kliniek de functie van directeur patiëntenzorg en is daarnaast, voor het grootste deel van zijn totale werktijd, in de kliniek werkzaam als KNO-arts. De kliniek is een zelfstandig behandelcentrum. Aan de kliniek zijn een zestiental toegelaten specialisten verbonden.

Vanaf 14 mei 2003 was een in België woonachtige arts als medisch specialist (plastisch chirurg, hierna te noemen: de arts)  toegelaten tot de kliniek teneinde op dat vakgebied medisch-specialistische zorg te verlenen. Op 18 juli 2007 heeft de arts klager in de kliniek geopereerd aan zijn penis. Tengevolge van deze operatie is klager ernstig verminkt. De arts is hiervoor bij onherroepelijke beslissing van dit college van 28 december 2009 (nummer 0903)  veroordeeld tot een onvoorwaardelijke schorsing van een jaar, ook vanwege het ten onrechte voeren van de titel plastisch chirurg in Nederland. De arts was, zoals wordt vermeld in een door verweerder overgelegde kopie van een brief van het (Belgische) Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering op 17 december 1992 in België erkend als plastisch chirurg. In Nederland had de arts (slechts) een BIG-registratie als basisarts.

Vanaf 5 maart 2008 is de arts niet meer aan de kliniek verbonden.

Verweerder is niet bij de uitvoering van de operatie van klager betrokken geweest. Wel is hij als directeur patiëntenzorg betrokken geweest bij de toelating van de arts als aan de kliniek verbonden plastisch chirurg.

3. Het standpunt van klager en de klacht

Verweerder heeft toegelaten dat klager werd geopereerd door een plastisch chirurg die geen plastisch chirurg was, althans niet als zodanig in Nederland was geregistreerd. Klager is daardoor op het verkeerde been gezet; als hij geweten had dat de arts in Nederland slechts als basisarts was geregistreerd, had hij zich niet door hem laten opereren.

Verweerder is aansprakelijk voor het mislukken van de in de kliniek uitgevoerde operatie.

Verweerder is er ook verantwoordelijk voor dat het, deels onleesbare, dossier van klager zoek was.

Een fatsoenlijke reactie van verweerder is uitgebleven. De zaken zouden opgelost worden, zo zei verweerder en dat was het laatste wat klager van hem gehoord heeft.

4. Het standpunt van verweerder

Verweerder is van mening dat klager niet-ontvankelijk moet worden verklaard. De klacht richt zich immers niet tegen het handelen van verweerder als arts maar louter en alleen tegen zijn functioneren als directeur (patiëntenzorg) van de kliniek. Bovendien heeft de klacht geen betrekking op handelen van verweerder als bedoeld in artikel 47 lid 1 sub a c.q. sub b van de Wet BIG.

Mocht het college van oordeel zijn dat klager ontvankelijk is, is verweerder van mening dat de klacht kennelijk ongegrond is.

Ten bewijze van het feit dat de arts specialist is op het gebied van de plastische chirurgie verwijst verweerder naar de verklaring van het Belgische Rijksinstituut van 28 december 1992. Voorts voert verweerder aan dat voorafgaande aan de toelating van de arts de noodzaak van registratie in het BIG-register aan de orde is geweest, waarvoor de arts zelf zorg diende te dragen. Dat laatste heeft ook plaatsgevonden, maar kennelijk heeft de arts zijn inschrijving beperkt tot de status van algemeen arts en heeft hij niet een registratie als medisch specialist aangevraagd bij de MSRC. Dat is de directie van de kliniek ontgaan. Gezien de opleiding van de arts moet worden aangenomen dat deze registratie geen enkel probleem zou hebben opgeleverd. Ter zitting heeft verweerder nog aangevoerd dat hij bij de toelating heeft kennisgenomen van de in België verkregen bevoegdheid van de arts en van het feit dat de arts BIG-geregistreerd was. Er was derhalve sprake van een arts die bevoegd was als plastisch chirurg te werken. Dat verweerder niet heeft vastgesteld dat de arts niet als plastisch chirurg was ingeschreven, dan wel dat dit hem is ontgaan, kan hem niet tuchtrechtelijk worden aangerekend. Een dergelijke inschrijving zou slechts een formaliteit zijn geweest, gelet op het Kaderbesluit CCMS van 9 februari 2004 en de Richtlijn 2005/36/EG van 7 september 2005. Als gevolg van deze regelgeving dient een plastisch chirurg te België onvoorwaardelijk in Nederland te worden erkend.

Wat betreft het dossier: de behandelend arts is verantwoordelijk voor de dossiervoering. Als deze arts buiten medeweten van de directie (onderdelen van) het dossier meeneemt of anderszins zo handelt dat onderdelen zoek raken, kan dit geen tuchtrechtelijk verwijt aan verweerder opleveren. Verweerder heeft gezorgd voor een goed beheer ter zake van het opbergen van de dossiers. Hij heeft zelf niet de hand gehad in het zoekraken van onderdelen van het dossier van klager.

Verweerder is ten slotte van mening dat hij op fatsoenlijke wijze jegens klager heeft gereageerd.

5. De overwegingen van het college

De ontvankelijkheid

Het college zal allereerst de vraag moeten beantwoorden of verweerder in zijn hoedanigheid van directeur patiëntenzorg van de kliniek tuchtrechtelijk kan worden aangesproken.

Als gevolg van artikel 47 van de wet BIG is voor het onderworpen zijn aan tuchtrechtspraak in de eerste plaatst vereist dat verweerder heeft gehandeld in de hoedanigheid van arts.

Volgens de Memorie van Toelichting Wet BIG is een directeur patiëntenzorg die de titel arts voert tuchtrechtelijk aansprakelijk wanneer hij zich begeeft op het deskundigheidsgebied dat bij zijn titel hoort (Kamerstukken II, 19522, 3, 74). Als voorbeeld wordt in de Kamerstukken genoemd het beheren van de patiëntendossiers (Kamerstukken II 1987-1988, 19522, 7, 98), waarop een van de onderdelen van de onderhavige klacht betrekking heeft. Tot het deskundigheidsgebied van verweerder rekent het college ook het uitvoeren van controle dat de arts met wie de kliniek een toelatingsovereenkomst sluit, als arts BIG-geregistreerd is. Dit geldt ook voor de controle dat de arts op correcte wijze is dan wel wordt geregistreerd voor het specialisme dat hij in de kliniek gaat uitoefenen zodat de kliniek deze arts niet als specialist aanduidt als dat niet strookt met zijn registratie. Ook behoort het tot het deskundigheidsgebied van verweerder om, toen hij door klager werd benaderd over de mislukte operatie door de arts, hierop adequaat te reageren. Ten slotte wordt overwogen dat de verweten gedragingen zozeer met de professie van verweerder als arts zijn verweven dat hij daarop als directeur patiëntenzorg tuchtrechtelijk kan worden aangesproken (zie  CTG 16 maart 2010, 2009/027).

Het college is voorts van oordeel dat de onderhavige klachten, voor zover ze al niet betrekking hebben op de rechtstreekse relatie tussen klager en verweerder (zoals het nalaten adequaat te reageren op klachten over de handelwijze van de arts) in ieder geval ander handelen of nalaten betreffen in strijd met het belang van een goede uitoefening van de individuele gezondheidszorg als bedoeld in artikel 47 onder b. van de Wet BIG.

Het voorgaande houdt in dat klager in de genoemde klachten ontvankelijk is.

Het niet geregistreerd zijn van de arts als plastisch chirurg

Ter zitting heeft verweerder gezegd dat hij in het kader van de toelating als plastisch chirurg met de arts heeft gesproken. Hij heeft diploma’s opgevraagd en hij heeft zich ervan vergewist dat er een BIG-registratie was. Hem is toen ontgaan dat de registratie had plaatsgevonden als algemeen arts en niet ook als plastisch chirurg. Verder heeft hij vastgesteld dat de arts toegelaten specialist was in België.

Het college is van oordeel dat verweerder te dezer zake onzorgvuldig is geweest. Weliswaar betreft het hier een primaire verantwoordelijkheid van de betrokken arts, maar het had op de weg van verweerder gelegen om te controleren of de arts in Nederland als plastisch chirurg was ingeschreven, voordat hij door de kliniek als zodanig werd gepresenteerd. Het college rekent het verweerder ook aan dat deze onzorgvuldigheid gedurende alle jaren dat de arts aan de kliniek verbonden was, heeft voortgeduurd.

Verweerder beroept zich erop dat de inschrijving als plastisch chirurg van de arts in Nederland slechts een formaliteit zou zijn geweest, gelet op de (Europese) regelgeving. Wat er ook van deze stelling zij (de door verweerder genoemde regelgeving dateert van na de toelating van de arts), het doet niet af aan de verplichting tot controle door verweerder. Bovendien heeft verweerder ter staving van zijn stelling dat de arts bij toelating tot de kliniek in België als plastisch chirurg erkend was, zich beroepen op een door hem overgelegde kopie van een Belgisch document van 18 december 1992(!), waaruit niet zonder meer kon worden afgeleid dat de arts ook ten tijde van de toelating, ruim tien jaar later, nog als zodanig in België was erkend.

Dit onderdeel van de klacht is gegrond.

Het dossier

Verweerder is in beginsel, behoudens bijzondere omstandigheden die in dit geval niet zijn gesteld of gebleken, niet verantwoordelijk voor de inhoud van het medisch dossier van klager.

Verweerder is wel, ook tuchtrechtelijk, verantwoordelijk voor een deugdelijk beheer. Ter zitting heeft verweerder onweersproken uiteengezet hoe het bewaren en bewaken van de dossiers in de kliniek is geregeld; het college acht deze regeling voldoende. Niet kan verweerder persoonlijk worden verweten dat de arts (mogelijk) het dossier of delen daarvan in strijd met de regels heeft meegenomen en delen van het dossier, al dan niet tijdelijk, in het ongerede zijn geraakt. Gelet op het gemotiveerde verweer van verweerder bieden de niet althans onvoldoende onderbouwde verwijten van klager onvoldoende aanknopingspunten voor een gegrond verklaring van dit onderdeel van de klacht.

De overige klachten

De overige klachten zijn ongegrond. Wat het college in de laatste zin van de vorige alinea heeft overwogen geldt ook voor de klacht met betrekking tot het reageren van verweerder op de klachten van klager over de handelwijze van de arts.

Ten slotte kunnen verweerder geen verwijten worden gemaakt over het mislukken van de operatie van klager; verweerder heeft daaraan part noch deel gehad.

De maatregel

Het college acht de maatregel van waarschuwing passend. Bovendien zal het college bepalen dat deze beslissing zal worden gepubliceerd in de Nederlandse Staatscourant en ter publicatie zal worden aangeboden aan Medisch Contact, het Tijdschrift voor Gezondheidsrecht en Gezondheidszorg Jurisprudentie

6. De beslissing

Het college:

-         verklaart de klacht deels gegrond, als in de rechtsoverwegingen omschreven en waarschuwt verweerder;

-         wijst de klacht voor het overige af;

-         bepaalt dat deze beslissing, zodra zij onherroepelijk zal zijn geworden, zal worden gepubliceerd in de Nederlandse Staatcourant en ter publicatie zal worden aangeboden aan Medisch Contact, het Tijdschrift voor Gezondheidsrecht en Gezondheidszorg Jurisprudentie.

Aldus beslist door mr. H.P.H. van Griensven als voorzitter, mr. J.M.P. Drijkoningen als lid-jurist, prof.dr. E.A.M. Beuls, M. Rol en N.Ph. Zonneveld, als leden-beroepsgenoten, in aanwezigheid van mr. J.C. Out als secretaris, en in het openbaar uitgesproken op 21 april 2010 in aanwezigheid van de secretaris.