“a.

Met betrekking tot de ontvankelijkheid.

5.1.

Beklaagde heeft, kort gezegd, aangevoerd dat klaagster niet-ontvankelijk dient te worden verklaard omdat zij niet de opdracht tot de keuring heeft gegeven, niet heeft aangetoond dat de gezondheidszorg voor dieren in gevaar is gekomen en een oneigenlijk belang heeft bij deze procedure. Door klaagster is hier tegenover gesteld dat de klacht ontvankelijk is, gelet op de tekst van de WUD en de jurisprudentie van de veterinaire colleges.

5.2.

Het College overweegt hierover als volgt. Het veterinair tuchtrecht heeft tot doel de waarborging van het vereiste peil van de beroepsuitoefening van (onder andere) dierenartsen en het weren en beteugelen van misslagen in deze beroepsuitoefening. Het oogmerk waarmee een klacht wordt ingediend staat hierbij niet ter beoordeling. De vraag of de gezondheidszorg voor dieren is geschaad dient bij de beoordeling van de klacht ten gronde te worden betrokken.

De vraag of een klacht al dan niet ontvankelijk is dient te worden beoordeeld aan de hand van de tekst van de WUD en de jurisprudentie van de veterinaire colleges.

Het Veterinair Beroepscollege heeft in de zaak met nummer VB 96/12 overwogen: “Met het Veterinair Tuchtcollege is het Veterinair Beroepscollege van mening dat het opstellen van verklaringen omtrent de gezondheidstoestand van een dier moet worden aangemerkt als het uitoefenen van de diergeneeskunde als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de uitoefening van de diergeneeskunde 1990. De memorie van toelichting vermeldt met name ook dat een keuringsdierenarts, wanneer hij dieren van anderen behandelt, dient te worden aangemerkt als beoefenaar van de diergeneeskunde.”.

Het opstellen van verklaringen omtrent de gezondheidstoestand van een dier wordt derhalve aangemerkt als het uitoefenen van de diergeneeskunde als bedoeld in artikel 1 van de WUD.

Ingevolge artikel 29, eerste lid, WUD, kunnen klachten over diergeneeskundig handelen worden ingediend door de rechtstreeks belanghebbende.

Als rechtstreeks belanghebbende wordt in ieder geval aangemerkt de eigenaar van een dier.

Verder heeft klaagster terecht gewezen op de uitspraak van dit College met zaaknummer 98/46, waarin werd geoordeeld:

”Beklaagde voert aan dat klaagster geen belanghebbende is in de zin van artikel 29, WUD, aangezien niet klaagster, doch de verkoper van het paard hem heeft verzocht het paard te keuren. Het College is van mening dat deze stelling niet kan worden gedeeld: ook al zou alleen de verkoper de opdracht hebben gegeven, dan nog had beklaagde kunnen en moeten beseffen dat bij de verkoop van een paard ook een aankoper betrokken is die belang heeft bij een juiste verklaring van een dierenarts omtrent de (gezondheids)toestand van het betrokken dier. Conclusie is dat de klacht ontvankelijk dient te worden verklaard. “

5.3.

De conclusie uit het voorgaande is dat de klacht ontvankelijk dient te worden verklaard.

b.

Met betrekking tot de klacht ten gronde

5.4.

In geding is of beklaagde te kort is geschoten in de zorg die hij als dierenarts had behoren te betrachten ten opzichte van het paard van klaagster , met betrekking tot welk dier zijn hulp was ingeroepen dan wel op andere wijze in zodanige mate te kort is geschoten in hetgeen van hem als beoefenaar van de diergeneeskunde mocht worden verwacht, dat daardoor voor de gezondheidszorg voor dieren ernstige schade kon ontstaan.

5.5.

In de eerder aangehaalde uitspraak met zaaknummer 98/046 (door het Veterinair Beroepscollege hier niet opgenomen) werd ook overwogen:

”In het algemeen geldt dat het in het belang van het betrokken dier is dat degene aan wie het is toevertrouwd, op de juiste wijze wordt geïnformeerd omtrent de klinische conditie van dit dier, zodat de houder weet welke gezondheidsrisico’s aan het gebruik daarvan zijn verbonden en voorkomen wordt dat het op een andere wijze wordt gebruikt dan waarvoor het geschikt is. Het is daarom van belang dat een ieder kan vertrouwen dat een dierenarts een keuringsrapport juist en volledig invult. In het verlengde daarvan geldt, naar het oordeel van het College, dat een dierenarts dient in te staan voor hetgeen hij in zijn keuringsrapport omtrent de (gezondheids)toestand van een dier vermeldt en dat hij, indien achteraf komt vast te staan dat daarin onjuistheden zijn vermeld, hem daarvan een tuchtrechtelijk verwijt kan worden gemaakt”.

Als een dierenarts gezondheidsrisico’s niet vermeldt in het keuringsrapport, valt dit dus aan te merken als een tekort schieten in zorg voor het dier.

5.6.

Het College heeft zich meer dan eens uitgelaten over de eisen die aan een keuring worden gesteld.

In de uitspraak van dit College met zaaknummer 2001/70 werd met betrekking daartoe onder meer overwogen:

”In Nederland geldt als leidraad bij de keuring van paarden het boek “De veterinaire keuring van het paard” onder redactie van prof. dr. G. Wagenaar (wetenschappelijke uitgave Bunge, tweede herziene druk). In dit boek wordt met betrekking tot de keuring door een dierenarts onder andere opgemerkt:

”In het keuringsrapport moeten alle gevonden afwijkingen worden vermeld en het gegeven advies moet zorgvuldig zijn afgewogen. Dit betekent dat hij een zo groot mogelijke zorg aan de keuring moet besteden, zowel wat betreft de techniek van de keuring als in de waarnemingen....Hij moet zich realiseren dat een keuringsrapport en de daarbij behorende onderzoeksresultaten, zoals röntgenfoto’s, laboratoriumuitslagen en dergelijke, ook na de keuring nog kritisch kunnen worden bekeken, bijvoorbeeld door een collega dierenarts of een dierenarts van de verzekering”.

In Nederland worden derhalve aan de keuring van een paard duidelijk omschreven eisen gesteld. Zo dient de keuring, bij voorkeur, te geschieden in aanwezigheid van de opdrachtgever, waarbij de keuringsarts mondeling communiceert over zijn bevindingen. Het keuringsrapport wordt ter plaatse opgesteld. Van het beenwerk dienen 16 tot 18 röntgenfoto’s te worden gemaakt van goede kwaliteit. De conclusie dient duidelijk te zijn en niet voor meer dan één uitleg vatbaar, waarbij de schriftelijk gegeven conclusie moet overeenstemmen met de mondeling meegedeelde aanbeveling.”

Het hiervoor geciteerde boek is inmiddels opgevolgd door het boek “De veterinaire keuring van het paard” van Sloet van Oldruitenborgh-Oosterbaan, Barneveld en Van den Belt (Libre, Leeuwarden 2007). Met betrekking tot de eisen van de opnametechniek bij röntgenopnamen wordt in dit boek onder meer opgemerkt:

“Aan de opname techniek moeten zeer hoge eisen worden gesteld, omdat anders diverse details niet, of niet duidelijk zichtbaar worden gemaakt. Factoren die daarbij een belangrijke rol spelen zijn de belichting, de scherpte en het contrast van de verkregen beelden, de opnamerichting(en), het centreren en diafragmeren van de stralenbundel, het voorbereiden en positioneren van het dier en het “printen” van de foto’s.”

Het College onderschrijft deze opvatting en wijst verder op jurisprudentie (VTC 2004/6) waarin is geoordeeld dat een keuringsdierenarts elke bevinding van het röntgenologisch onderzoek in het keuringsrapport dient te vermelden, ook al meent hij dat een en ander niet aan een positief aankoopadvies in de weg staat.

5.7.

Klaagster heeft gesteld dat de door beklaagde gemaakte röntgenfoto’s niet aan de kwaliteitseisen voldoen en voor een deel niet zijn te beoordelen, maar dat er niettemin wel afwijkingen op zijn waar te nemen, die (tenminste) tot het maken van een bemerking in het keuringsrapport hadden behoren te leiden.

Beklaagde heeft niet bestreden dat er in de set door klaagster in het geding gebrachte röntgenfoto’s opnamen van slechte/matige kwaliteit waren. Deze opnamen dienen, zo heeft beklaagde gesteld, echter buiten beschouwing te blijven, nu hij een veel groter aantal opnamen, waaronder 54 van goede kwaliteit heeft gemaakt. Beklaagde heeft in dit verband, onder aanhaling van het deskundigenrapport, gesteld dat voor verkoop naar Amerika altijd minimaal 54 opnamen van goede kwaliteit vereist zijn, zodat een kleiner aantal opnamen en dan nog van slechte/matige kwaliteit door de handelaar en vervolgens door klaagster nimmer geaccepteerd zouden zijn.

Het College overweegt, op grond van eigen wetenschap, dat de opvatting van beklaagde dat verkoop zonder 54 goede opnamen uitgesloten zou zijn geweest, niet juist is. Het komt in de praktijk regelmatig voor dat paarden alleen op grond van een volgens Nederlandse maatstaven uitgevoerde keuring aan een Amerikaanse koper worden verkocht. Het dossier bevat verder geen aanknopingspunten op grond waarvan met voldoende zekerheid kan worden bepaald dat beklaagde werkelijk 54 goede opnamen heeft gemaakt en de verklaringen van beklaagd ter zitting waren op dit punt inconsistent.

Het College stelt derhalve vast dat voor wat betreft het aantal door beklaagde gemaakte röntgenopnamen slechts de tegenstrijdige verklaringen van partijen voorhanden zijn.

Als sprake is van tegenstrijdige verklaringen en het niet mogelijk is te bepalen welk van beide verklaringen voor juist dient te worden gehouden kunnen de feiten op het desbetreffende punt niet met voldoende zekerheid worden vastgesteld.

Daarom dient in het midden te blijven hoeveel röntgenopnamen door beklaagde zijn gemaakt en zal het College in het navolgende uitgaan van hetgeen wel voorhanden is, namelijk de door klaagster overgelegde set van 22 opnamen van het paard U.

5.8.

Het College overweegt, alvorens hierover de oordelen, dat van een dierenarts die voor een keuring een röntgenologisch onderzoek uitvoert, verwacht mag worden dat hij de door hem gemaakte opnamen kritisch beziet en de mislukte opnamen uit de set verwijdert. Een slordig aangeleverde set röntgenfoto’s, die goede en slechte opnamen bevat, schept verwarring en schaadt het aanzien van de Nederlandse keuringsdierenarts.

5.9.

Beklaagde heeft, onderbouwd door een verklaring van een deskundige, ter verweer aangevoerd dat de door klaagster overgelegde opnamen zijn gemanipuleerd en dat mogelijk zelfs sprake is van vervalsingen. Klaagster heeft dit weersproken en heeft daartoe eveneens een deskundigenverklaring in het geding gebracht.

De verklaringen van partijen zijn dus ook op dit punt tegenstrijdig.

Het College verwijst naar hetgeen hierover onder 5.7 werd opgemerkt ter zake van tegenstrijdige verklaringen en overweegt voorts dat bij het maken van kopieën van röntgenopnamen de opnamerichting niet kan worden veranderd en geen elementen kunnen worden toegevoegd of verwijderd.

De stelling van beklaagde dat de door klaagster in het geding gebrachte röntgenfoto’s mogelijk vervalsingen zijn, houdt een zeer ernstige beschuldiging in. Van degene die een dergelijke beschuldiging naar voren brengt, mag worden verwacht dat hij een en ander voldoende aannemelijk maakt. Noch op grond van het dossier, noch op grond van het verhandelde ter zitting, kan worden geoordeeld dat beklaagde daarin in geslaagd.

5.10.

Het College heeft de door klaagster overgelegde opnamen beoordeeld en maakt het advies van dr. Van den Belt voor zover het de kwaliteit, de opnamerichting en de röntgenologische bemerkingen betreft, tot de zijne. Het College onderschrijft met name het oordeel dat een aantal van de wel te beoordelen beelden aanleiding hadden behoren te geven tot het maken van een bemerking, zodat een ongeclausuleerd positief aankoopadvies niet op zijn plaats was.

Het College merkt in dit verband op dat de conclusie van beklaagde luidend: “This mare in a good health and is very (very) sound” is te beschouwen als een positief aankoopadvies.

5.11

De conclusie is dat de klacht gegrond verklaard dient te worden. De op te leggen maatregel is een berisping, als bedoeld in artikel 16, onderdeel b, van de Wet op de uitoefening van de diergeneeskunde 1990.”