Print
Download PDFECLI:NL:TGZRSGR:2019:52 Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Den Haag 2018-310
| ECLI: | ECLI:NL:TGZRSGR:2019:52 |
|---|---|
| Datum uitspraak: | 02-04-2019 |
| Datum publicatie: | 02-04-2019 |
| Zaaknummer(s): | 2018-310 |
| Onderwerp: | Grensoverschrijdend gedrag |
| Beslissingen: | |
| Inhoudsindicatie: | Gegronde klacht van de IGJ tegen een fysiotherapeut vanwege grensoverschrijdend gedrag jegens een cliënte. Hij heeft zich (ook in deze procedure) onvoldoende toetsbaar en transparant opgesteld en onvoldoende zelfinzicht en reflecterend vermogen getoond. Gelet op de ernst van het grensoverschrijdend handelen en overige omstandigheden wordt een doorhaling van de inschrijving opgelegd en bij wijze van voorlopige voorziening wordt de inschrijving geschorst. |
Datum uitspraak: 2 april 2019
Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag heeft de volgende beslissing gegeven inzake de klacht van:
de INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG EN JEUGD ,
gevestigd te Utrecht,
klaagster, hierna ‘de inspectie’,
vertegenwoordigd door:
C.A.J. van Lent, inspecteur, en
dr. P.J. Zwietering, coördinerend/specialistisch senior inspecteur,
tegen:
A , fysiotherapeut,
werkzaam te B,
verweerder.
1. Het verloop van de procedure
1.1 Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het klaagschrift met bijlagen, ontvangen op 19 november 2018;
- het verweerschrift.
1.2 De partijen hebben afgezien van de mogelijkheid om in het vooronderzoek mondeling te worden gehoord.
1.3 De mondelinge behandeling door het College heeft plaatsgevonden ter openbare
terechtzitting van 20 februari 2019. De inspectie, volgens het klaagschrift bijgestaan
door mr. A.W. de Haan, senior juridisch adviseur, is verschenen, in de persoon van
mevrouw Van Lent en de heer Zwietering, hiervoor genoemd, die werden bijgestaan door
mr. F.D.M. ten Cate-Adema, senior adviseur juridische zaken. Verweerder is met voorafgaande
kennisgeving niet verschenen. De inspectie heeft haar standpunt nader mondeling toegelicht
en pleitnotities overgelegd.
2. De feiten
2.1
Verweerder was sinds februari 2016 als fysiotherapeut werkzaam bij C (hierna: C) en
sinds juli 2016 ook bij D. E, geboren in 1994, hierna aangeduid als de cliënte van
verweerder, was sinds oktober 2016 wegens rugklachten bij C onder behandeling, aanvankelijk
bij een andere fysiotherapeut en sinds november 2016 bij verweerder.
2.2
Op 9 februari 2017 is verweerder bij de cliënte thuis geweest, waar hij haar rug en
benen heeft gemasseerd.
2.3
Op 14 maart 2017 is bij de inspectie een melding van de cliënte van verweerder over
hem binnengekomen. De melding betrof seksueel grensoverschrijdend gedrag van verweerder
gedurende de behandeling op 9 februari 2017 bij de cliënte thuis. Hierop is de inspectie
een onderzoek gestart, waarvan het rapport bij het klaagschrift is gevoegd.
2.4
Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat voorafgaand aan het contact tussen verweerder
en de betreffende cliënte op 9 februari 2017 een berichtenuitwisseling via LinkedIn
heeft plaatsgevonden, nadat cliënte verweerder had uitgenodigd voor LinkedIn. Verweerder
heeft erkend dat hij in de uitwisseling van berichten daarna heeft gesproken over
het aansteken van kaarsjes in de behandelkamer op Valentijnsdag en over het afpakken
van het slipje van zijn cliënte.
2.5 Verder is uit het onderzoek gebleken dat er op 10 februari 2017 een berichtenuitwisseling tussen verweerder en zijn cliënte heeft plaatsgevonden met de volgende inhoud (voornaam cliënte afgekort tot E., RTG):
Cliënte, 10 februari 2017, 00.32:
“Ik ben eigen Fucking pissed over wat je me vandaag hebt geflikt. Dit was gewoon aanranding. Wat ik ermee ga doen weet ik nog niet. Ik wil je in ieder geval niet meer zien of spreken. Laat dat duidelijk zijn.”
Verweerder, 7.30 uur:
“Goeiemorgen E,, ik snap het ben te ver gegaan heb de situatie verkeerd ingeschat en je verkeerd begrepen. Vanaf nu zal ik je alleen professioneel behandelen en zal je daar verder geen hinder van ervaren. Nogmaals mijn excuses. Het was allemaal nieuw voor mij en was nogal overrompeld. Het gebeurd niet meer.”
Verweerder, 10.01 uur:
“Hoi E., kom je niet naar je afspraak van 10.00 uur?”
Cliente, 12.15 uur:
“Wat denk je zelf? Nee natuurlijk kom ik niet. Ik wil niet dat je me nog met een vinger aanraakt.
Je hebt mijn grenzen niet gerespecteerd A. Je zou komen om m’n rug te masseren omdat ik zoveel last heb. Alleen m’n rug. Je hebt meerdere malen aan m’n borsten gezeten, meerdere malen met je vingers bij me naar binnen gegaan. Hoe vaak heb ik tegen je gezegd, ‘niet doen. Ik wil dit niet. Stop’?? Heel vaak toch? Je ging gewoon door.”
Verweerder, 12.24 uur:
“Het spijt me ontzettend, ik had een verkeerd beeld. Spijt me komt door het tease. Ik wil dit stoppen en je alleen nog behandelen hooguit vriendschap zonder getease als jij dat nog wilt. Geef mij aub nog een kans.
Het blijft bij massage echt waar niets hoeft uit of los ik wil je gewoon helpen en het goed met je maken.
1 laatste kans E.”
Cliënte, 12.27:
“Er was geen sprake van teasen. Van tevoren heb ik tegen je gezegd dat ik geen contact wil op die manier. Dat ik geen seks met je wil of wat dan ook. Je zei dat je dat respecteerde. Dat je me gewoon wilde leren kennen als vrienden. En me wilde helpen met mijn rug omdat ik zoveel pijn heb. Daarom kwam je naar me toe.
En los daarvan. Al had ik je wel uitgedaagd.. dat zou ook geen excuus zijn. Nee is nee. Ik heb je een stuk of 20 keer dringend gevraagd om te stoppen. Gezegd dat ik het niet wilde. Dat je op moest houden. M’n kleren proberen aan te trekken terwijl jij ze iedere keer weer uittrok, wat ben je dan voor klootzak om dan toch door te gaan? Om schijt te hebben aan wat ik wil en voel.”
Verweerder (tijd onbekend):
“Sorry ik had dat niet door, het was nieuw voor mij en wist niet dat je het zo meende. Ik voel me er ook ontzettend rot bij want dit is niet wat ik wilde. Ik wilde je echt leren kennen, als vriend, wil verder ook niet iets anders. Snap dat ik te ver ben gegaan, en het is nu ook heel duidelijk wat de grenzen zijn. Ik hoop dat ik je toch nog mag helpen en dit goed mag maken met je. Geeft me aub nog een kans e., het zal nooit meer zo uit de hand lopen. HET SPIJT ME ECHT ZO ERG!!!”
Verweerder, 18.26:
“Ik begrijp het, ik zal de grenzen bewaken en deze niet meer overschrijden. Sorry dat ik mij iets liet gaan, zal echt niet meer gebeuren.
Ga je nog naar de film?
Volgende keer zal ik je nee respecteren, sorry dacht dat je het niet meende”
Cliënte, 18:28:
“Waarom de fuck zou ik het niet menen? Ik ben een volwassen vrouw. Als ik wil dat
je me vingert, had ik dat gewoon gezegd”.
2.6
Op 11 februari 2017 heeft de cliënte contact opgenomen met C en zijn haar afspraken
met verweerder voor 14 februari 2017 en 17 februari 2017 verwijderd.
2.7 Op 13 februari 2017 heeft verweerder nog een bericht aan zijn cliënte gestuurd met de volgende inhoud:
“Hey E., ga je een klacht indienen? Wat er is gebeurd staat los van C, ik heb je niet in behandeltijd gezien. Dit is niet mijn bedoeling geweest!
Jij gaf zelf ook verkeerde signalen af. Moet je mij daar nu echt zo erg voor straffen
Had dit niet van je gedacht, dit kan mijn baan kosten. Ik laat je verder met rust
mij hoor je nooit meer”.
2.8 De cliënte van verweerder heeft ook aangifte gedaan bij de politie. Dit heeft geleid tot een veroordeling van verweerder wegens verkrachting bij vonnis van de meervoudige strafkamer van de rechtbank Den Haag van 10 oktober 2018. Hem is vijftien maanden gevangenisstraf opgelegd, waarvan vijf maanden voorwaardelijk, met als voorwaarde dat hij zich voor het einde van een proeftijd van twee jaar niet schuldig maakt aan een strafbaar feit. De rechtbank heeft – zakelijk weergegeven – bewezen verklaard dat verweerder, terwijl hij uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht had op zijn cliënte, op haar benen of lichaam is gaan zitten, ongevraagd haar bh-bandje heeft losgemaakt en onverhoeds haar blote borsten heeft vastgepakt, haar legging omlaag heeft getrokken en haar heeft gedwongen tot het ondergaan van het meermalen brengen van zijn vingers in haar vagina.
Verweerder heeft van dit vonnis hoger beroep ingesteld.
3. De klacht
De klacht omvat de volgende klachtonderdelen:
1. Verweerder heeft ernstig seksueel grensoverschrijdend gehandeld door:
a) informele en seksueel getinte berichten uit te wisselen met zijn cliënte;
b) cliënte verder te ontkleden of heeft toegestaan dat zij zich verder ontkleedde dan voor de behandeling nodig was;
c) cliënte onzedelijk te betasten en met zijn vinger haar vagina binnen te dringen;
d) dit alles te doen terwijl sprake was van een behandelrelatie;
e)
onvoldoende afstand te houden tot zijn cliënte door haar onnodig thuis te behandelen.
2.
Verweerder heeft zich onvoldoende toetsbaar en transparant opgesteld tegenover zijn
collega’s, de zorgaanbieder en de inspectie en geen verantwoordelijkheid genomen voor
zijn handelen. Hij heeft niet uit eigen beweging zijn collega’s en de zorgaanbieder
voor wie hij werkte ingelicht over het gebeurde, maar zijn excuses aan zijn cliënte
aangeboden met het verzoek de behandelrelatie voort te zetten en hem een tweede kans
te geven. Tegenover de inspectie heeft hij verschillende, niet met elkaar verenigbare
verklaringen afgelegd.
3. Verweerder toont onvoldoende zelfinzicht en reflecterend vermogen en heeft in onvoldoende mate een professionele houding. Hij heeft aangegeven dat hij bereid is cursussen te volgen op het gebied van ethiek en het bevorderen van eigen assertiviteit en goed gedrag. Het is niet gebleken dat hij dat ook heeft gedaan.
4. Het standpunt van verweerder
Verweerder heeft de klacht en de daaraan ten grondslag gelegde stellingen bestreden.
Voor zover nodig wordt daarop hieronder ingegaan.
5. De beoordeling
5.1
Verweerder heeft als meest verstrekkende verweer aangevoerd dat de beschuldigingen
aan zijn adres niet kloppen. Hij heeft zijn cliënte niet opzettelijk onzedig betast.
Hij betwist dat hij haar borsten heeft aangeraakt of bewust haar geslachtsdeel heeft
betast. Tijdens het bezoek heeft hij met toestemming van zijn cliënte haar bh-bandje
losgemaakt om haar rug te kunnen masseren. Op zijn verzoek heeft zij haar slipje omlaag
gedaan, lager dan nodig en dat vond verweerder ongemakkelijk, maar hij heeft dit niet
gezegd. Bij het masseren van de benen van zijn cliënte is hij uitgeschoten richting
haar geslachtsdeel. Het ging om een kortstondige aanraking. Hij heeft zijn hand direct
teruggetrokken en excuses aangeboden, die door zijn cliënte zijn aanvaard. Hij heeft
zich laten meeslepen, maar van aanranding of verkrachting is geen sprake geweest,
aldus verweerder.
5.2
Het College acht deze lezing van het gebeurde niet geloofwaardig. Ten eerste kan uit
de onder de feiten weergegeven berichtenwisseling tussen verweerder en zijn cliënte
op 10 februari 2017 worden afgeleid dat hij haar wel degelijk heeft gevingerd en ook
beoogde dat te doen. Hij erkent dit in zijn berichten impliciet door herhaaldelijk
te zeggen dat hij te ver is gegaan. Ten tweede heeft verweerder in zijn eerste gesprek
met de inspectie erkend dat hij de vagina van zijn cliënte heeft aangeraakt, waarbij
één vinger een stukje naar binnen ging. In een later gesprek met de inspectie heeft
hij dat alsnog ontkend. Als reden waarom hij dit in de berichtenuitwisseling wel heeft
toegegeven, heeft verweerder tegenover de inspectie opgegeven dat hij zijn cliënte
niet nog bozer wilde maken. Dit overtuigt het College niet, nu niet valt in te zien
waarom de cliënte al zo boos zou zijn geweest als er niets ontoelaatbaars was gebeurd.
Ten slotte geldt dat de seksuele handelingen passen in de sfeer van het huisbezoek
– waarvoor geen objectieve reden zoals immobiliteit van de cliënte bestond – en van
wat verweerder in de berichtenuitwisseling omschrijft als “teasen”, door de inspectie
vertaald als flirterig en seksueel getinte contacten van verweerder met zijn cliënte.
5.3
Verweerder heeft ook aangevoerd dat er geen sprake (meer) was van een behandelrelatie.
Zijn cliënte zou hem buiten de behandelrelatie om persoonlijk hebben benaderd. Dit
contact was kortstondig en van flirterige aard. Verweerder stelt dat hij daarop los
van de behandelrelatie is ingegaan. Het contact was van vriendschappelijke aard en
verweerder heeft niet als fysiotherapeut gehandeld. Hij heeft zijn cliënte gezegd
dat hij na dit bezoek niet langer haar behandelaar kon zijn, wat zij begreep, aldus
verweerder.
5.4
Ook dit verweer kan niet worden gevolgd. Uit het feit dat verweerder zelf op 10 februari
2017 om 10.01 uur nog een e-mail verstuurt met de vraag aan zijn cliënte of zij niet
op de afspraak van 10.00 uur komt, blijkt dat in zijn ogen de behandelrelatie nog
bestond. Dit blijkt ook uit de eerdere e-mails, waarin verweerder schrijft dat hij
zijn cliënte graag wil blijven behandelen. Uit de feiten volgt dat het de cliënte
is die op 11 februari 2017 de behandelrelatie heeft beëindigd.
5.5 Uit het voorgaande volgt dat de klachtonderdelen 1c en 1d gegrond zijn.
Ook de klachtonderdelen 1a en 1b acht het College gegrond. Uit de hiervoor weergegeven
feiten vloeit voort dat verweerder informele en seksueel getinte berichten heeft uitgewisseld
met zijn cliënte (klachtonderdeel 1a). Verder heeft verweerder erkend dat hij niet
heeft gereageerd toen zijn cliënte, naar zijn zeggen, haar slipje verder omlaag deed
dan noodzakelijk was voor de massage. Voor alle beroepen in de zorg geldt de norm
dat de zorgverlener bewaakt dat cliënten of patiënten niet verder ontkleed worden
en zichzelf niet verder ontkleden dan nodig is voor de behandeling
[1]
. Verweerder heeft deze norm reeds overschreden door niet te reageren (klachtonderdeel
1b).
5.6 Zoals hiervoor onder 5.2 al overwogen bestond er geen objectieve reden voor verweerder om zijn cliënte in het kader van de behandeling thuis te bezoeken. Dat de suggestie om haar bij haar thuis te helpen van haar afkomstig zou zijn, doet dan ook niet ter zake; al zou dit waar zijn, dan had verweerder die suggestie moeten verwerpen. Voor zover verweerder heeft willen stellen dat zijn cliënte zijn gedrag (mede) zou hebben uitgelokt, overweegt het College dat het bij de beroepsethiek van fysiotherapeuten hoort dat zij bedacht zijn op het ontstaan van andere dan zakelijke en in een professionele hulpverleningssituatie passende gevoelens bij cliënten. De uitgave “Beroepsethiek en gedragsregels voor de fysiotherapeut” uit 2012 van het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie vermeldt duidelijk dat de fysiotherapeut in een dergelijk geval de cliënt er tactvol op dient te attenderen dat deze gevoelens niet kunnen worden beantwoord. Blijven de signalen zich herhalen, dan is overdragen van de behandeling aan een collega noodzakelijk. Die noodzaak tot overdracht geldt ook als bij de fysiotherapeut zelf of bij beiden dergelijke gevoelens gaan spelen. Al zou in dit geval dus al sprake zijn geweest van een uitnodigende houding of uitnodigend gedrag van de cliënte, dan kan dat het gedrag van verweerder niet verontschuldigen.
Overigens kan inmiddels als een algemeen in de zorg geldende norm worden aanvaard dat, als een behandelrelatie wordt verbroken in verband met affectieve gevoelens tussen een zorgverlener en een cliënt/patiënt, een ‘afkoelingsperiode’ in acht moet worden genomen alvorens er feitelijk een affectieve of seksuele relatie wordt begonnen. Dit hangt ermee samen dat de afhankelijke positie van de cliënt/patiënt uiteraard niet direct na het einde van de behandelrelatie verdwenen is, zodat het risico van misbruik, voortvloeiend uit feitelijk overwicht van de zorgverlener, nog enige tijd op de loer blijft liggen. Verschillende beroepsgroepen in de zorg schrijven in hun professionele normen reeds een dergelijke afkoelingsperiode voor. Over de lengte daarvan kan geen eenduidige richtlijn worden gegeven. Uitgangspunt is dat bij de start van een affectieve of seksuele relatie bij de patiënt of cliënt sprake moet zijn van vrijwilligheid en dat daarbij enige vorm van afhankelijkheid, zoals die in de regel bij een behandelrelatie in meerdere of mindere mate bestaat, niet meer van invloed is (zie ook HR 18 februari 1997, NJ 1997/485, en Rechtbank Overijssel ECLI:NL:RBOVE:2016:4748). Al zou verweerder in dit geval al de intentie hebben gehad om de behandelrelatie te beëindigen, dan heeft hij in ieder geval niet een dergelijke afkoelingsperiode in acht genomen, terwijl niet aannemelijk is dat de afhankelijkheid van de cliënte van verweerder bij de seksuele handelingen op 9 februari 2017 geen rol meer speelde. Voor (wederzijdse) affectieve gevoelens tussen verweerder en zijn cliënte ziet het College overigens onvoldoende aanknopingspunten in de stukken.
Samenvattend deelt h
et College de conclusie van de inspectie dat verweerder onvoldoende afstand heeft
gehouden tot zijn cliënte door haar thuis te behandelen. Klachtonderdeel 1e is dus
ook gegrond.
5.7 Met betrekking tot klachtonderdeel 2 overweegt het College het volgende.
Uit het onderzoek van de inspectie is gebleken dat verweerder op een vraag van zijn werkgeefster, kort na de verbreking van de behandelrelatie door de cliënte op 11 februari 2017, heeft geantwoord dat hij niet wist wat daarvan de reden was. Hij heeft pas na het eerste telefoongesprek met de inspectie op 24 mei 2017 met een collega over het gebeurde op 9 februari 2017 gesproken. Zijn werkgeefster heeft hij pas ingelicht na het eerste gesprek met de inspectie, dat op 29 mei 2017 heeft plaatsgevonden. Ook blijkt uit de hiervoor weergegeven feiten dat verweerder tegenover de inspectie verschillende, niet met elkaar verenigbare verklaringen heeft afgelegd. Daarin heeft hij zijn gedrag tegenover zijn cliënte gebagatelliseerd en de verantwoordelijkheid voor het gebeurde mede bij haar gelegd. Verweerder schrijft in zijn verweerschrift weliswaar dat hij zich er van bewust is dat hij het persoonlijke contact niet had moeten accepteren en betreurt dat hij dit heeft gedaan, maar ook daaruit blijkt dat hij de verantwoordelijkheid voor zijn onprofessionele handelen nog steeds voor een belangrijk deel bij zijn cliënte legt en daarmee onvoldoende verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen handelen. Verweerder is ook niet ter zitting verschenen om zich tegenover het College te verantwoorden.
Dat alles betekent dat hij zich inderdaad onvoldoende toetsbaar en transparant heeft
opgesteld en opstelt en daarmee een belangrijke, voor alle zorgverleners geldende
norm heeft overtreden. Ook het tweede klachtonderdeel is gegrond.
5.8
Hetzelfde geldt voor het derde klachtonderdeel, dat nauw samenhangt met het tweede.
Verweerder toont, gelet op wat hiervoor is overwogen, onvoldoende zelfinzicht en reflecterend
vermogen en heeft in onvoldoende mate een professionele houding. Hij heeft ook in
zijn verweerschrift aangegeven dat hij bereid is cursussen te volgen op het gebied
van ethiek en het bevorderen van eigen assertiviteit en goed gedrag. Hij heeft echter
niet naar voren gebracht dat hij dat ook heeft gedaan.
5.9
De conclusie is dat verweerder in strijd heeft gehandeld met de zorg die hij ten opzichte
van zijn cliënte behoorde te betrachten zoals bedoeld in artikel 47, eerste lid onder
a, van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg (Wet BIG).
5.10 Nu de klacht gegrond is, kan het College verweerder een maatregel opleggen. Bij de keuze daarvan staat de bevordering van de individuele gezondheidszorg op de voorgrond. Met betrekking tot de op te leggen maatregel overweegt het College het volgende.
Gelet op de ernst van het grensoverschrijdend handelen van verweerder ligt een doorhaling in het BIG-register voor de hand, om te voorkomen dat andere cliënten of patiënten iets vergelijkbaars overkomt. Daarbij weegt voor het College zwaar mee dat verweerder zich niet toetsbaar en transparant heeft opgesteld; dat doet ernstig vrezen voor herhaling. Het College heeft uitgebreid stilgestaan bij de op het spel staande belangen van verweerder, die nog jong is en een lang werkend leven voor zich heeft. Daarom heeft het College zich afgevraagd of met een lichtere maatregel kan worden volstaan. Daarvóór zou kunnen pleiten dat verweerder heeft aangevoerd dat hij zich onder psychiatrische behandeling heeft gesteld, wat is toe te juichen. Verweerder heeft het College echter geen enkel inzicht gegeven in de duur, de intensiteit en het doel van die behandeling, zodat het College ook niet kan inschatten in hoeverre het risico op herhaling daardoor wordt of is verminderd. Ook is, zoals hiervoor al overwogen, niet gebleken dat verweerder al een begin heeft gemaakt met het volgen van cursussen of trainingen op het gebied van ethiek, nog los van de vraag of dit in het geval van verweerder voldoende zou zijn; het is niet uitgesloten dat bij hem sprake is van dieperliggende problematiek, die op een andere manier – zoals door psychologische of psychiatrische behandeling – moet worden aangepakt. Het College kan dit echter niet beoordelen.
Het College ziet, gelet op het voorgaande, geen andere mogelijkheid dan verweerder
de maatregel van doorhaling van zijn inschrijving in het BIG-register op te leggen.
5.11 Uitgangspunt is dat deze maatregel pas van kracht wordt bij het onherroepelijk worden van de onderhavige beslissing. Het College kan echter, indien het belang van de bescherming van de individuele gezondheidszorg dit vordert, bij wijze van voorlopige voorziening schorsing van de inschrijving opleggen. De inspectie heeft het College verzocht om van deze mogelijkheid gebruik te maken.
In zijn verweerschrift heeft verweerder vermeld dat hij al ruim een jaar niet meer praktiseert als fysiotherapeut en dat hij de uitkomst van deze tuchtzaak wil afwachten. Uit het strafvonnis leidt het College af dat verweerder zijn baan als fysiotherapeut heeft verloren en werk heeft gevonden als recruiter. Desgevraagd heeft de inspectie ter zitting te kennen gegeven dat zij niet op de hoogte is van de huidige situatie van verweerder.
Uit wat het College onder 5.10 heeft overwogen volgt dat het belang van de individuele gezondheidszorg vergt dat verweerder niet meer als fysiotherapeut aan de slag gaat. Omdat er onvoldoende waarborgen zijn dat hij niet in herhaling van zijn gedrag zal vervallen, dienen toekomstige cliënten/patiënten daartegen beschermd te worden. Gelet hierop zal het College bij wijze van voorlopige voorziening schorsing van de inschrijving opleggen. Enerzijds heeft het College geen concrete aanwijzingen dat verweerder nu als fysiotherapeut werkt of van plan is dit op korte termijn weer te gaan doen. Anderzijds zou niets eraan in de weg staan dat verweerder gedurende de periode van een eventueel hoger beroep wel weer als fysiotherapeut gaat werken als het College geen gebruik zou maken van de onderhavige schorsingsmogelijkheid. Naar het oordeel van het College moet worden voorkomen dat verweerder weer als fysiotherapeut mensen gaat behandelen, zodat het belang van de individuele gezondheidszorg, in het bijzonder de veiligheid van cliënten/patiënten, ook de oplegging van deze schorsing vordert.
De voorlopige voorziening van schorsing van de inschrijving wordt volgens de wet terstond
van kracht en de inschrijving blijft geschorst totdat de beslissing tot doorhaling
van de inschrijving onherroepelijk is geworden of in beroep is vernietigd.
5.12 Ten slotte zal het College bepalen dat – om redenen aan het algemeen belang
ontleend – deze beslissing, zodra zij onherroepelijk is, op de voet van artikel 71
van de Wet BIG bekend wordt gemaakt zoals hierna vermeld.
6. De beslissing
Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag beslist als volgt:
- verklaart de klacht gegrond;
- legt op de maatregel van doorhaling van de inschrijving van verweerder in het BIG-register;
- schorst bij wijze van voorlopige voorziening de inschrijving van verweerder in het BIG-register;
- bepaalt dat deze beslissing, zodra zij onherroepelijk is, in geanonimiseerde vorm in de Nederlandse Staatscourant zal worden bekendgemaakt en aan de tijdschriften Fysiopraxis en Tijdschrift voor Gezondheidsrecht ter bekendmaking zal worden aangeboden.
Deze beslissing is gegeven door N.B. Verkleij, voorzitter, C.H. van Breevoort-de Bruin,
lid-jurist, A.M.G. Zwaans, J.E. Geensen en A.H.C.M. Snel, leden-beroepsgenoten, bijgestaan door B.J. Dekker, secretaris en uitgesproken in het openbaar op 2 april 2019.
voorzitter
secretaris
Tegen deze beslissing kan binnen zes weken na de dag van verzending van het afschrift schriftelijk hoger beroep worden ingesteld bij het Centrale Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg door:
a. de klager en/of klaagster, voor zover de klacht is afgewezen, of voor zover hij/zij
niet-ontvankelijk is verklaard;
b. degene over wie is geklaagd;
c. de hoofdinspecteur of de regionale inspecteur Gezondheidszorg en Jeugd, wie de
aangelegenheid uit hoofde van de hem toevertrouwde belangen aangaat.
Het tot het Centrale Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg gerichte beroepschrift wordt ingezonden bij de secretaris van het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag, door wie het binnen de beroepstermijn moet zijn ontvangen.
Degene die beroep instelt, is € 50,- griffierecht verschuldigd aan het Centrale Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg. U ontvangt hierover bericht van het Centrale Tuchtcollege. Als degene die in beroep is gegaan geheel of gedeeltelijk in het gelijk wordt gesteld, wordt het griffierecht terugbetaald.
[1] Zie ook de brochure “Het mag niet, het mag nooit” van de inspectie van december 2016.